Ik zeg goedenavond en iyi akşamlar. Een blog…. geïnspireerd door mn goede lieve vrienden Sebastien en Marion die al tijden een blog schrijven over hun avonturen in Gambia. Zeker de moeite waard om een kijkje te nemen: http://bass0.home.blog/

Maar wat is nu eigenlijk een blog? Een blog of weblog is een persoonlijk dagboek op een website dat regelmatig, soms meermalen per dag, wordt bijgehouden. Meestal gaat het om teksten die in chronologische volgorde verschijnen…. Het is het persoonlijke of gespecialiseerde karakter dat blogs interessant maakt voor bezoekers.

Dus ja, ik zal proberen om regelmatig hier onze avonturen te beschrijven. Want ja, ondertussen wonen we al weer 2,5 maand in Turkije maar het is en blijft één groot avontuur. Tot nu toe deed ik dat op facebook (http://www.facebook.com/roland.e.tel) maar ik heb de indruk dat k hier wat meer mogelijkheden heb. En op facebook krijg ik verschillende reacties, dat mensen mijn manier van schrijven weten te waarderen. Zo erg dat ze roepen dat ik maar een boek moet gaan schrijven. Nou, zo ver is het nog zéker niet. Maar laten we eens een paar maanden kijken wat de reacties zullen zijn op mijn blog.

Goed, vandaag was het dus maandag. De dag na de avond die een voetbalfeest moest worden. Nou, voor velen is het dat ook geworden. Maar hier in Şuhut liep dat dus ff anders. Er ontwikkelde zich een enorm onweer en een haf uurtje voor aanvang van de wedstrijd Nederland – Oekraïne barste het los. En je bedenkt het niet….. letter 2 minuten voor de aftrap klapte de elektriciteit eruit. Op…. weg….. alles op zwart. Een complete black out. Normaal boeit me dat niet zo veel. Maar ik wilde graag voetbal kijken…. dus ja, het werd er ff niet gezellig op. Na een half uurtje kwam de stroom wel steeds terug. Dat wil zeggen, net voldoende om de tv weer volledig op te starten (we hebben dan wel een heule grote tv maar niet zo hele snelle) en op het moment dat ik dacht nu kan ik kijken klapte het er weer uit. Gezien de uitslag van afgelopen vrijdag van het Turkse elftal vermoed ik nog steeds opzet…. Rond de 70ste minuut een moment van euforie…. we hebben weer stroom. En het stond nog steeds 2 – 0. Dat gevoel van euforie verdween vrij rap toen binnen 4 minuten de stand van 2 – 0 voorsprong veranderde naar 2 – 2. Gelukkig…. eind goed al goed. Happy end en de winnende heb ik dus gelukkig gewoon kunnen zien. Maar foei…. spannend was het zéker.

Even een klein beetje context voor de mensen die ons niet volgen op facebook. Het plan dat we hebben dat we nu in Şuhut wonen en we willen hier ongeveer een jaar wonen. Die periode willen we gebruiken om ‘te landen’. Dus alle administratie afronden (denk aan verblijfsvergunning, denk aan verzekering, denk aan onze zoon Kenan die een plekje moet vinden in Turkije etc) Maar nee, het is zeker niet ons droomplekje. We willen graag richting de kust. En dan moet je denken richting de Egeïsche kust (in de buurt van Izmir, Didim, Kuşadası) Nu Kenan weer lekker naar school kan wandelen Selma en ik vaak in de buurt en kijken goed in het rond om ideeën op te doen over wat voor soort huis wij graag zouden willen.

En dan loop je langs een huis waarbij we beide zeiden dat we dit een intrigerende woning vinden. Je zou hier zo maar een film kunnen opnemen zeiden we “Haunted House” En nee, het staat niet aan de kust…. En nee, het staat niet te koop (tenminste, er staat geen bord in de tuin)… En nee, je zal dit huis echt volledig moeten renoveren. En we begrijpen dat de Turkse mensen liever een nieuw huis bouwen dan dat ze een huis renoveren. Al is het maar omdat ze de kennis gewoon ontbreekt. En nieuwbouw is gewoon sneller. Dus dit gaat het niet worden maar je ziet maar…. bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het uitgangspunt is dat we niet in Şuhut willen blijven wonen. Maar ja…. zeg nooit nooit.

Morgen (hopelijk) het laatste hoofdstuk uit mijn nieuwe gebit avontuur. Ook hier even een klein beetje context. Eind vorig jaar zou ik worden geopereerd aan mn kaak om mn oude implantaten te verwijderen en nieuwe te plaatsen. De oude zaten namelijk los waardoor er etensresten in mn kaak terecht kon komen. Dit zou leiden tot het oplossen van mijn bot in mn kaak. EN das niet echt de bedoeling. Maar goed, corona gooide roet in het eten. Of eigenlijk…. roet in mn kaak. Op gegeven moment werd het steeds urgenter aangezien de chirurg op de foto zag dat mijn bot in mn kaak aan het verdwijnen was. Dus begin van dit jaar ben ik succesvol in het UMCG geopereerd. Er zijn netje 4 nieuwe implantaten geplaatst. Maar, eerst moest er een aantal weken worden gewacht om die dingen de kans te geven goed vast te groeien alvorens de implantoloog verder kon met de behandeling. En daar ging het dus even mis. Wij konden onze verhuizing niet meer uitstellen. Dus met een stapel papieren en een adres van de fabrikant zijn we naar Turkije gegaan. In Turkije aangekomen eerst zorgen voor een plak om te wonen en zo. En uiteindelijk een Turkse implantoloog gevonden die de behandeling wilde overnemen. Na een kleine ingreep waar er nieuwe ‘locators’ geplaatst zijn, na een beschuldiging dat wij met vals geld betaald hadden. We hadden namelijk op hun verzoek cash betaald in euro’s. Nu beweerde ze een dag later dat een van onze briefjes van €50 vals was. Nu hadden we dat geld letterlijk opgenomen van de bank en daarna direct doorgereden naar Emirdağ. Dus ik wist zeker dat ons geld niet vals kon zijn. Gelijk weer terug gebeld en gevraagd hoe ze wisten dat dat geld van ons afkomstig was. Wij waren de enige die met euro’s betaald hadden zeiden ze. Nou, dan krijg je dus een situatie van hun woord tegen het onze. Prima zeiden wij, dan moet je maar aangifte doen bij de politie. En toen we dat zeiden krabbelde de dame terug. Dat was alleen te veel gedoe. Wij hebben ze verteld dat dit verhaal nog wel een staartje krijgt aangezien wij ons in onze goede eer aangetast voelden. Voor €50 de boel bedonderen…. pffff als ik dat zou willen ga ik voor een bedrag van minimaal 9 nullen. Uiteindelijk hebben ze hun keutel ingetrokken, kreeg ik de gewenste excuses en konden we weer verder met de behandeling. Maar het gaf allemaal wel een dubbel gevoel. Slecht gevoel omdat we onterecht werden beschuldig. Positief gevoel omdat ze mij hebben laten happen zonder dat ik over mn nek ging (terwijl ik een serieus geval van overmatig kokhals reflex heb) en de ingreep ging eigenlijk ook probleemloos. Morgen kan ik dus mijn gebit halen, ik ben benieuwd

Nou, en dan gaan Selma en ik woensdag weer op foto avontuur. Ga je mee verdwalen…. we weten allebei de weg niet, Vandaag per ongeluk op een plekje geweest waar ik zéker woensdag even terug wil. Moet je eens kijken…. even een kiekje met mn telefoon…..

Dus ja, ik hoop hier dus woensdag wat mooie foto’s te kunnen maken. Maar morgen meld ik me zeker weer met dus het laatste hoofdstuk uit mn gebit avontuur Inşallah. Want ja, ik kan denk ik wel een groot deel van het internet volschrijven met onze avonturen tot nu toe. Maar ik denk dat ik het voor nu hier maar bij laat. Ik zou het leuk vinden als jullie hier in een kort berichtje laten weten wat je er van vind dat ik gestart ben met het vloggen. En als je tips hebt…. ik hou me aanbevolen. Ik zal ook proberen om hier wat van mijn foto’s te plaatsen. Voor nu wens ik jullie een fijne avond en mensen…. geniet. Voor je het weet valt de elektriciteit weer uit. 😉

Slm Roland