Ik zeg goedenavond en iyi akşamlar. De innerlijke mens is weer verzorgd en nu is het tijd voor een blog. Zoals ik gisteren vertelde wilde ik richting het ‘geitenpad’. Dit pad brengt je op een berg van ruim 1900 meter hoog met indrukwekkende vergezichten. Dus, lenzen gepoetst, batterijen geladen, broodjes gesmeerd en we konden op weg. Het was erg bewolkt op het moment dat we weg gingen en er viel hier en daar zelfs een druppel water uit de lucht maar dat vind ik niet heel erg. Dat soort omstandigheden geven een mooie atmosfeer voor foto’s vol drama… Nou, dat hebben we geweten.
Vol goede moed gingen we op weg. Zelfs nog even een live filmpje gemaakt op facebook. Al snel werd de weg smaller en smaller. En de kwaliteit werd ook minder en minder. Tot we ineens aangehouden werden door een stel werklui. We zeiden al van nou…. dat is wel het kortste foto avontuur tot nu toe. Maar het viel mee. Er was een enorm rotsblok naar beneden gevallene n dat waren ze aan het opruimen. Maar wij mochten door. Wat ook opviel dat ondanks dat wij weten dat er daar hele mooie vergezichten zijn zagen we steeds minder…. De mist (of waren het nu laaghangende wolken) werd dikker en dikker. Best spannend om op een weggetje te rijden vol gaten, zonder vangrail, grotendeels grind en nog geen 50 meter zicht. Zo spannend dat Selma stiller en stiller werd, en ook had weinig te vertellen. Ik had mn volle concentratie nodig op deze weg. “Waarom gaan we eigenlijk verder” vroeg Selma zich hardop af. Ik gaf aan dat we boven de wolken konden komen. Want dat zou een mooi beeld geven en mooie foto mogelijkheden. Dus we gingen door. Jaaaa….. de top van de berg. Althans, dat denk ik want we zagen precies…. helemaal niets. Gelukkig stond er een bord waardoor we wisten dat we aan de top waren.
Selma vroeg mij heel lief of we nu alsjeblieft weer terug konden. Ze vond het allemaal niet zo leuk. “Ach lieverd, het komt allemaal goed. Vaak ben je te bang hè….” Dus zelf er niet helemaal op berust maar we gingen verder, richting Sandıklı in de hoop dat als we weer lager kwamen het zicht wat zou verbeteren. Nou…. het leek er op dat we tot helemaal beneden met onze hoofden in de wolken zouden zitten. Maar toen…. er was licht hahahaha we konden weer wat zien. We zaten onder de wolken. En het eerste wat we zagen was een meertje. Althans, op het eerste gezicht een meertje. Maar na later bleek een stuwmeertje. Maar dit was niet meer in gebruik als stuwmeer. Dus de natuur kreeg er de vrije hand. Dus nu Selma wat meer relaxt was konden we stoppen om te fotograferen.
En ondanks dat we dus een redelijk grijze lucht hadden heb ik heerlijk kunnen fotograferen. De laatste keren dat we er op uit gingen vond ik het moeilijk om de rust te vinden. Maar dit plekje gaf me zo’n rust dat het wel een half uur duurde voor ik de eerste foto heb gemaakt. En de foto’s die ik heb kunnen maken waren gewoon feeëriek. En wat ik eerder zei, de natuur had hier de vrije hand. Dus ik heb ook nog wat bloemen gefotografeerd. Ik denk dat ik toch maar moet gaan sparen voor een goede macro-lens zodat ik nog betere foto’s kan maken.
Tijdens het bewerken van de foto’s heb ik ook een aantal foto’s omgezet naar zwart-wit. Want wouw…. ik was onder de indruk van mn eigen foto’s hahaha.
Mocht je het nou mooie foto’s vinden, laat me dat even weten middels een reactie. Zou ik erg leuk vinden. Gewoon horen dat anderen het leuk vinden wat ik maak. Mocht je nou andere vragen hebben over mijn fotografie, of als je de mogelijkheid wil onderzoeken of het mogelijk is dat je een foto van mij bij jou aan de muur komt te hangen… stuur gewoon even een berichtje naar info@rolandsfotos.nl De prijs komen we wel uit. Voor niets gaat de zon op maar ik hoef er zéker niet rijk aan te worden.
En hier volgen er dus een paar zwart wit beelden. Het mooie er van vond ik dat de kleuren je niet kunnen afleiden. Je kan je echt laten mee voeren in het beeld…. Kijk maar eens mee en ik hoor graag wat je hier van vind. Gaat je voorkeur uit naar kleuren platen of snap je wat ik bedoel en ga je mee verdwalen in mijn foto’s….
Uiteindelijk kwamen we dus aan in Sandikli. En weet je wat ik nu zo leuk vind. Selma zegt helemaal niets met fotografie te hebben. Alleen weet ze welke van mijn foto’s ze mooi vind en welke ze helemaal niets vind. We rijden de straatjes in van Sandikli en ineens zegt Selma van kijk eens…. een verlaten spook huis. Een haunted house. Ze heeft geen verstand van fotograferen maar ik kreeg hele duidelijke aanwijzingen wat ik hoe moest fotograferen hahahaha. De lieve schat, ik denk dat ik maar eens moet proberen om haar mijn oude fototoestel in de handen te douwen. Eens kijken wat voor moois uit dit natuurtalent naar voren komt.
Ik laat het super snelle internet zijn werk doen (…) en ondertussen ga ik kijken hoe België aan het verliezen is tegen Denemarken en dan maar wachten tot het onweer de stroom weer afsluit…. want ja, het zou maar zo zijn dat ik het Nederlands elftal mag zien voetballen. En wat morgen gaat brengen… nog geen idee. Geen plannen. Zoals Selma zegt “dat zien we morgen wel…” Fijne avond. Voor straks lekker slapen en voor morgen gezond weer op. Welterusten en iyi geceler.
Roland in Turkije 
Was een heerlijk avontuur
LikeGeliked door 1 persoon