Wat een avond gisterenavond. Ik kon zowaar de gehele wedstrijd afkijken zonder stroomstoring. Hoogstaand voetbal was het niet maar de drie punten zaten in de tas en het Nederlands elftal weet nu al dat ze met nog één wedstrijd te gaan eerste worden in de poule. Ik ben benieuwd. Zijn ze in de koppie nu al Europees Kampioen? We gaan het meemaken.

Maar goed, toch gek. Normaal wordt je wakker op zo’n ochtend in de wetenschap dat je dat laatste glaasje prik misschien beter niet had kunnen drinken. Je leest (al dan niet online) alle kranten en nieuws bulletins om al het nieuws tot je te nemen over de wedstrijd die je, inclusief alle herhalingen nu wel een keer of drie in zijn geheel heb gekeken. Gedurende de dag babbel je met mensen over de wedstrijd, klaagt over het spel maar je bent blij dat er toch gewonnen is. En als de bondscoach nu maar naar ons luistert en niet het gehele elftal wat gisteren heeft gespeeld op de bank zet onder het mom van dan mogen de anderen ook eens een keertje….
Maar vandaag werd ik rond 06:50 wakker en helemaal niets. Geen kater. (ik drink nu al zo’n 1,5 jaar geen alcohol meer en dat bevalt me eigenlijk prima) Geen oranje vlaggetjes in de straat. Geen buurman die je wil vertellen dat het Nederlands elftal écht gewonnen heeft. Hooguit een verdwaalde voetbal fan die verdrietig is omdat Turkije eruit ligt. Maar goed, elk nadeel hep sun voordeel. Het is hier aangenaam weer, een aangename 23 graden en een lekker zonnetje met af en toe een wolkje.

Vanmorgen nadat we Kenan hebben uitgezwaaid zijn we begonnen met onze ochtend wandeling. Hahaha en na zo’n kwartiertje kwam ik er achter dat ik ‘burgerlijk ongehoorzaam’ was. Hier in Turkije is er nog gewoon een mondkapjes plicht. Dus officieel moet je zodra je de voordeur uitloopt een mondkapje voor. Maar ik was druk met…. eigenlijk met niets. Maar ik was met mn slaperige hoofd wel vergeten zo’n doekie om te doen. Selma zag haar kans schoon en die wilde gelijk terug. Maar daar trapte ik niet in. We kwamen vast wel langs een supermarktje en dan koop ik wel zo’n ding. (naar later bleek had Selma gewoon een vers lappie in dr tas….) Dus gewoon lekker doorgestapt. Onderweg ontkwamen we er niet aan om even te pauzeren bij mn schoonouders. En daar kom je dan niet weg mits je daar minimaal zo’n 1,5 – 2 uur hebt gezeten. Ach, zo’n straf is dat ook niet. Het zijn erg lieve mensen.

Oh ja, gedurende onze ochtend wandeling moesten we nog even langs bij de huisarts. Zoals jullie misschien weten heb ik de ziekte van Addison. En zoals ik jullie laatst al vertelde slik ik daarvoor Hydrocortison. Daar ben ik opzich goed op ingeregeld maar hier in Turkije hebben ze toch allemaal net even iets andere medicijnen. Maar goed, daar heb ik (tot nu toe) geen last van. Eén van de dingen is dat ik soms wat meer moet nemen van dit medicijn. Bijvoorbeeld als ik de griep heb of als je darmen overuren draaien en je ontlasting in een vorm naar buiten komt wat je eigenlijk ook zo door de gootsteen zou weg kunnen spoelen. En hier loopt het dus even mis. Ik heb de vorige keer precies voor 1 maand mee gekregen. Door dat ik dus af en toe wat meer neem haal ik dat nooit. Dus om dat ik gezien mijn vorige ervaring wel op mn klompen kon aanvoelen dat niets hier makkelijk gaat wilde ik ver van te voren vast een nieuwe voorraad halen bij de apotheek. Dus recept gehaald (wat wonderen waardig heel snel ging) en gelijk door naar de apotheek. Gebeurde nog een ongeluk voor onze neus. Zo’n hele grote hond (een kruising Kangal) stak de weg over en werd gegrepen door een kleine vrachtwagen. Zo’n vrachtwagen die jouw opa nog heeft zien rijden. Zo’n auto waardoor duct tape groot is geworden. Een beetje van de schrik bekomen toch even een kijkje genomen. Naar die hond hoefde ik niet te kijken dacht ik. Dat was zo’n klap, daar moest iemand met motblik en veger bij. Dus eerst ff kijken naar die vrachtwagen. Nou, die had best schade. Maar beetje duwen en trekken, beetje schoppen, vloeken en wat duct tape en die kon weer verder. Maar wacht…. waar was die hond nou? Nou, die had zich even uitgeschud, had even hard woef gezegd en wandelde rustig verder met een blik in zijn ogen van wat kijken jullie nu allemaal naar mij.

Goed, door naar de apotheek met mijn nieuwe recept. En ik stond heel snel weer buiten…. zonder pillen. Nee, ik kreeg niets want volgens hun administratie had ik nog voldoende pillen voor de komende week. Ik mocht ze wel mee nemen, maar dan moest ik ze zelf betalen. En dan gaat het niet om het geld (ongeveer 4 euro per doosje) maar dan wordt het een principe kwestie. Waarom ben ik dan verzekerd? Nou ja, die arme apotheker kan er ook niets aan doen. Dus maar weer terug naar mn huisarts. Die snapt mijn punt maar die zegt letterlijk dat hij de regeltjes van de zorgverzekeraar niet heeft bedacht (…) en als ik mijn recept gewijzigd wil hebben moet ik naar de arts toe die mij de eerste heeft voorgeschreven. Dus, de endocrinoloog. Hahaha dus weer eerst naar de internist in het plaatselijke ziekenhuis. Die moet een vinkje zetten zodat ik een afspraak mag maken bij de endocrinoloog in het staatsziekenhuis in Afyonkarahisar. Nou, ik verwacht dat ik me nog wel red met mn pillen. Ik doe dit niet voor het eerst, dus ik heb voldoende maar toch…. ik overweeg om dan toch maar naar een privé kliniek te gaan. Kost wat maar dan krijg je het wel zoals ik het gewend ben en zoals ik het graag wil.

Hé Roland, geen foto’s vandaag? Nou, ik had besloten om vanavond maar weer eens opzoek te gaan naar een leuke sunset locatie want de voetbal wedstijden van vanavond hebben toch niet mijn interesse. Het blijft hier weer gewoon droog, volgens een van de apps die ik gebruik zijn er wel wat wolkjes en tot een uur of 19 blijft de temp gewoon weer boven de 20 graden. Dus de omstandigheden lijken interessant voor wat mooie foto’s. Maar ben nog wel een beetje aan het twijfelen over de plek. Dus misschien kan ik morgen hele mooie foto’s met jullie delen. Of misschien heb ik helemaal niets. Maar dat zien we morgen wel weer. Dus lieve mensen, geniet van je avond want voor je het weet…. komt er onweer.