Hé, het is al weer 4 dagen geleden dat ik een stukje schreef. Ondertussen al weer het nodige gebeurt…. Het laatste Ikea pakket is bezorgd en in elkaar gezet. Wij bezitten nu een echte slaapbank, dus als je wil blijven slapen… het kan! Max verstappen heeft gewonnen en Lewis is net het Nederlands Elftal. Het ligt aan van alles en iedereen maar nooit aan hun zelf. En ja, ik heb het Nederlands elftal zien verliezen. Wat zeg ik, zien afgaan. Ondertussen is de 5G chip in Selma haar arm geplaatst, en ze doet het nog steeds. Ze is niet stuk gegaan of zo, dus het zal wel goed zijn gegaan. Zelfs niet geconstateerd dat ze magnetisch is of dat er stiekum een derde arm groeit of zo. De schoonfamilie is wezen eten. Twee puberende dochters er bij. Zo leuk, ik zie mezelf helemaal terug op die leeftijd. ‘Je moet mee…’ en je vervolgens de hele avond rot vervelen en uit beleefdheid lachen om die saaie grapjes van je aangetrouwde oom Roland.
Je merkt het wel…. Living the Dream blijft, maar begint steeds meer op een redelijk regulier leven te lijken dan op een groot avontuur. En dat was, en is ook precies de bedoeling.
Zoals ik de vorige keer al schreef, ik wilde de 24ste juni erop uit voor een ‘Sun Set Shoot’ en dat heb ik dan ook gedaan. Op een kilometer of 10 is een… tja, hoe zou je dat eigenlijk noemen. Een niet meer in gebruik zijnde stuwmeer. Goed, we waren daar al eerder geweest en toen heb ik gezien dat de zon heel mooi aan de goede kant achter de bergen zou verdwijnen. Helaas was het donderdag zo goed al onbewolkt, maar ik ben toch gegaan en ik heb er geen spijt van gehad. Dit keer reed ik er zo naar toe in tegenstelling tot de vorige poging voor een Sun Set Shoot. En ja, het was met recht een mooie zonsondergang te noemen. Geen spektakel in de lucht qua kleur maar gewoon mooi hoe de zon achter de bergen verdween wat een mooie sunstar gaf. Beetje jammer dat ik opgevreten werd door de vliegjes. Maar dat hoort er ook bij. Windstil, bij het water… ja, das vragen om problemen. Hier volgt een selectie van de door mij gemaakte foto’s
Ja, en in het weekend was ik niet helemaal fit. Vermoedelijk toch wat water gedronken uit de kraan, water waar mijn maag nog niet aan gewent is. Dat in combinatie met de nu toch stijgende temperatuur waar ik me lichamelijk ook nog aan moet aanpassen zorgde er voor dat ik me niet fijn voelde. Ik was niet ziek of zo, ik voelde me gewoon een beetje ‘sloerig in de rakker’ zoals mijn moeder altijd zegt. Zondag dus gewoon het grootste deel op bed gelegen. Het was toch de laatste zondag dat de boel hier op slot is, de laatste dag lock-down. En met ingang van donderdag is dan toch eindelijk de avondklok eraf. Niet dat ik vaak na 22:00 uur op straat ben maar toch, alleen het idee dat je iets niet mag. Nu maar hopen dat iedereen zich een beetje houd aan de standaard regels zodat er geen volgende golf komt. Maar ik ben bang dat dat ijdele hoop is als ik kijk naar de ijssalon aan de overkant van de straat. Die moet dus ook om 22:00 gesloten zijn maar het terras bij die zaak zit al de gehele week tot ver na 00:00uur overvol. We gaan het wel weer meemaken.
Goed, vandaag zijn Selma en ik weer op foto-avontuur geweest. Het was droog, erg warm en heel hard licht, wat gewoon pijn deed aan je ogen. Maar ach, we hadden toch niets beters te doen. We zijn naar Efe köyü gereden, een dorp wat vroeger echt een van de rijkere dorpen was maar waar nu toch weinig meer van te zien is. Van die rijkdom bedoel ik dan. Het woord zegt het al…. Rijk en Dom… En het plan was om door het dorp de bergen in te rijden. Dat was de weg die ik al eerder had gereden, waar ik dus naar terug wilde voor een Sun Set Shoot, maar dat was dus de weg die ik niet weer kon vinden. Maar gelukkig nu wel. Thanks to my lucky charm Selma. Het was af en toe wel een spannend weggetje. Toen ik de eerste keer er langs ging was het vooral droog en heul erg stoffig. Nu had het natuurlijk hier ook flink geregend en waren delen van de weg weggespoeld.
Maarrrr, niets wat ons Fiatje niet aan kon. Onze trouwe makker bracht ons weer mooi langs wegen waarvan elk een ander zou zeggen van dat kan niet. Maar ja, omdat het licht echt waardeloos was heb ik geen één fatsoenlijke landschapsfoto kunnen maken. Helaas. Wel wat creatieve foto’s geprobeerd, zoals je hierboven kan zien. “Goud” is toch best een aardige foto geworden, al zeg ik het zelf. En daarnaast heb ik gewoon me wat toegelegd op foto’s van bloemen en planten. Ik zal zo hier een kleine selectie er van tonen. You be the Judge maar ik ben zelf niet echt ontevreden.
En morgen is het toch wel een beetje een bijzondere dag. Zoals ik eerder heb uitgelegd is het schoolsysteem in Turkije niet te vergelijken met dat in Nederland. Ze beginnen hier op 4 a 5 jaar met de kleuterschool (Anaokul). Hier gaan de kinderen 2 schooljaren naar toe. Dat wordt afgesloten met een officieel diploma. Dan gaan ze 4 schooljaren naar de basisschool (Ilkokul). Na die 4 jaar gaan ze 4 jaar naar de middelbare school (Ortaokul). En dan stopt de leerplicht. Hierna kan hij kiezen om nog 4 jaar naar het Lyceum te gaan (Lise) Dit is de opmaat naar het HBO cq Universiteit (Universite) Je hebt 2- en 4- jarige Universite. De 2 jarige is vergelijkbaar met het Nederlandse HBO en de 4 jarige is dan de Universiteit. En op Universiteitsniveau zijn er natuurlijk ook langere opleidingen, zoals Geneeskunde. Dat is hier ook gewoon 6 jaar.
Als je je Lise diploma hebt is het hier niet vanzelfsprekend dat je naar het HBO/Uni kunnen. Ze moeten na het Lise een apart toelatingsexamen doen. Je vooraf op welke opleiding je zou willen doen en je geeft een voorkeur op naar welke Uni je zou willen. En op basis van de punten die ze behalen worden ze geplaatst op een opleiding. Het kan dus zijn dat je geplaatst wordt op de opleiding maar op een andere uni dan je keuze is. Je kan dan een jaar overslaan in de hoop dat je het daarop volgende jaar wel naar de uni van je keuze kan. Of je neemt de geboden kans en gaat naar de uni waar je geplaatst bent want als je een tussenjaar neemt moet je wel weer opnieuw toelatingsexamen doen. En…. alles is op kosten van de staat.
Nu, we hebben Kenan dus laten starten in de laatste klas van de Anaokul. Qua niveau zit hij daar ver boven, ondanks dat het wel allemaal leeftijdsgenootjes zijn. Maar juist dit gaf hem de ruimte om zijn taalachterstand in te lopen. En ja, dat is hem aardig gelukt. Al blijft Kenan af en toe dat onzekere vogeltje wat hij ook in Nederland al was. Hij moet eerst zelf zeker weten dat hij het kan alvorens hij het laat zien aan de buitenwereld. Maar we zijn nu zo ver dat als hij boos is, hij moppert tegen deze papa in het Turks. “Kan papa het lekker niet verstaan”… de boef. Goed, maar elke school wordt afgesloten met een officieel diploma en de uitreiking gaat echt super officieel. En wij zijn gelukkig uitgenodigd om te komen kijken.
Goed. Wat ik net al melde, wat een aantal jaar geleden begon als avontuur wordt meer en meer het dagelijks leven. Gelukkig beleven we nog steeds leuke avonturen. En die blijven we delen. Zo gaan we aanstaande zaterdag op vakantie naar het Notion Kesre Beach hotel in Özdere bij Izmir. Lekker 15 dagen van en met elkaar genieten en ons schandalig in de watten laten leggen. Mooi hotel, pal aan het strand maar het hotel heeft ook een prima zwembad. En gezien de weersvoorspelling (35 graden Celsius en hoger) denk ik dat we niet veel verder komen dan het zwembad en de bar (want ja, uiteraard hebben we all-inclusief service). Ook eens kijken of ik wat leuke foto’s kan maken op het strand van een zonsopkomst of een zonsondergang. We gaan het allemaal mee meemaken. Ik heb er zin in! Dus ja, nog steeds #een_drent_in_turkije en zeker ook nog #livingthedream maar langzaam worden we wakker uit die droom en is het gelukkig allemaal werkelijkheid. Lieve mensen…. wij zijn geland!
Roland in Turkije 