Zondag 21 mei, vandaag precies over 6 weken stappen we in de auto voor onze vakantie naar Nederland. Dat gaat weer een mooi avontuur worden, met de auto naar Nederland. Aan de ene kant zie ik er tegen op maar aan de andere kant heb ik er mega veel zin in. Ik heb dat stuk natuurlijk al eens gereden. Dat was ruim twee jaar geleden. Toen reden we in een volgeladen bus van Nederland naar Turkije, in de piek van de corona. Vooral dat laatste maakte het er niet makkelijker op. We moesten in één keer door ivm de geldigheid van ons test bewijs. En omdat Selma niet echt durfde te rijden in de hele grote bus heb ik in één ram door geknald. Verantwoordelijk? Neu, vast niet. Maar ik heb ons wel veilig naar Turkije kunnen brengen zonder al te veel noemenswaardige incidenten.
Deze reis wordt het anders. Dit keer rijden we in een voertuig die een stuk comfortabeler is, onze Fiat Doblo. Dit keer zijn we niet afgeladen met bagage. Dit keer hebben we helemaal geen haast. En…. dit keer heeft Selma beloofd ook stukjes te rijden. Kortom, onze vakantie begint al vanaf de eerste kilometer.

Tja, en morgen is vandaag al weer gisteren. Maar, morgen is het ook de jaardag van mn prinsesje. In Nederland vond ik het wel leuk om op jaardagen familie en vrienden uit te nodigen. En sinds ik 15 jaar geleden in het huwelijk trad met mn prinsesje Selma werd ik geconfronteerd met iemand die écht haar verjaardag niet wilde vieren. En daar snapte ik helemaal niets van. Niemand vind het leuk om oud te worden omdat dat vaak gepaard gaat met gebreken en dat elk jaar weer een stapje is richting het ‘eind station’ Maar ik vond en vind het fijn om er wat anders naar te kijken. Ik zie een jaardag toch echt als een feestje omdat je weer een jaartje erbij krijgt. Immers, hoeveel mensen zijn er niet die het niet gegeven zijn om zo oud te worden.
Maar nu ik in Turkije woon kijk ik er toch wat anders tegen aan. Dat wil zeggen, ik heb wat meer begrip voor Selma en dat ze het lastig vind om haar verjaardag te vieren. Hier in Turkije doet namelijk bijna niemand aan verjaardagen. Sterker nog, veel mensen van de wat seniore generatie weet oprecht niet hoe oud ze zijn. Dat laatste heeft te maken met het feit dat ze het vroeger niet zo nou namen met het aangeven van hun kindje. De wet zegt dat ze dat binnen een maand moeten doen. Maar als de mensen het na 2 maanden doen betalen ze gewoon iets van 10 turkse lira aan boete en niemand die er over praatte. Eigenlijk ging dat nog een stapje verder… stel dat je kindje een vriendje of vriendinnetje had die qua leeftijd net een jaar eerder (of later) naar school mocht. Dan ging je naar het gemeentehuis en vertelde je dat je ej bij de aangifte had vergist. En als je dan maar aardig genoeg keek (en wat lira’s liet vallen) werd de geboortedatum van je kindje gewoon aangepast. Wel moet ik zeggen dat dat allemaal nu wat beter is geregeld.
Maar goed, Selma is morgen dus jarig. Alleen doen we daar helemaal niets aan. Vorig jaar heb ik het nog geprobeerd. Maar omdat alle aandacht nu logischerwijs gaat naar de nieuwgeborene blijft het bij een bezoekje vanmiddag van mijn schoonouders. Mocht je haar een jaardagswens willen sturen, op FACEBOOK kan je haar vinden en een wens achter laten. Dat wordt erg gewaardeerd.

Wat ik al zei, morgen is vandaag al weer gisteren. Maar dat betekend dat gisteren vandaag morgen is. En gisteren, hebben we de volgende stap gezet in de invulling van ons ‘Landgoed’ Rond ons huis hebben we grind laten leggen. En om te beginnen hebben we op het andere deel dus gras gezaaid. Nu waren we opzoek naar een mooie afscheiding tussen het gras en het grind. Al was het maar omdat we steeds steentjes in de maaier kregen en das niet bevorderlijk voor de messen. Vele ideeën passeerden de revue maar uiteindelijk hadden we consensus bereikt over een plantenbak. Maar dan wel zo dat als er groot materieel moest komen op het gedeelte van het gras (denk bijvoorbeeld aan onze plannen voor een groot zwembad), dat dat er fatsoenlijk langs kan. Dus het moest een plantenbak worden van 15 meter, 50 centimeter hoog en 50 centimeter breed. Oh ja, het moest van hout, mooi natuurlijke materialen. Ik vond het allemaal goed. Oh ja, en ik moest het maar ‘even’ in elkaar zetten. Euh… ik heb dat nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan zeg maar. Hahaha en voor dat er ook maar 1 schroef het hout in was gegaan, was de inhoud van de bak al bepaald hahahaha Er moeten van die mooie Lavendel bollen in komen. Oh en voor de bak aan de kant van ons huis moet dan “kamperfoelie” komen. Die schijnen ook lekker te ruiken en geven zeker mooie bloemetjes. Maar goed, ik begreep dat deze struiken zich om andere planten en bomen heen slingeren. Dus dat moeten we nog maar even bekijken. En aan de zijkant, als een soort border moet dan een strook met munt komen.
Kortom, één mooi fleurig en geurend geheel.

Op advies van mn facebook vriendjes morgen eerst nog maar wat hout scoren en wat verstevigingen aanbrengen in de bak, anders kunnen we er maar kort van genieten. Door het gewicht van het zand zal de zijkant het begeven en wordt het een berg zand met hier en daar wat houten splinters. En dat zou toch zonde zijn. Al is het alleen maar dat ik dat alle spierpijn die ik nu heb, dat dat voor niets is.
Maar wat ik leuk vond van het bouwen (en dat doet mij de spierpijn en andere pijntjes die ik nu heb gauw vergeten), dat dit een project van ons drieën was. We hebben een stuk gewoon fijn samen kunnen bouwen. Helemaal leuk!

Selma was gisteren eerst met Kenan naar basketbal les geweest. En toen kregen we een toch wel wat zorgwekkend telefoontje. De kleine man van ons nichtje was wat geel en de bloedwaarde was niet helemaal zoals het hoort. Dus gisteren moest hij toch even naar het ziekenhuis alwaar hij een nachtje moest logeren. Selma is toen even naar het ziekenhuis gegaan om haar nichtje te ontlasten. Want haar man…. tja, laten we het er op houden dat hij compleet in paniek was en toen helemaal niets meer kon. Gelukkig kregen we net een telefoontje (dus vandaag, zondag) dat moeder en kindje weer naar huis mogen. Weet je, deze oude oom heeft 55 jaar geleden ook baby geelzucht gehad. En moet je eens kijken wat voor een vervelend mannetje ik ben geworden. Dus dat komt vast goed.

Goed lieve menschen, vandaag gaan we dus in hele kleine kring de jaardag van Selma vieren. Mijn schoonouders komen een stukje versgebakken appeltaart eten. (niet vergeten Selma morgen een berichtje te sturen hè…. het makkelijkste is om dat te doen via haar facebook-profiel). En morgen gaan we dan het laatste stukje afmaken van de plantenbak en dan opzoek naar zand. (ik hoor weer meer spierpijn om de hoek liggen….) Lieve menschen, laat je nog even een berichtje achter? Of klik even op ‘like’, dan weet ik dat dit berich ook weer gelezen wordt.
Geniet van je zondag, want voor je het weet zet je de kerstboom weer op.

☆ de foto van de kamperfoelie en de middelste foto van de Lavendel zijn niet van mij. Dit zijn stock foto’s welke ik via Google heb gevonden. De naam van de fotograaf heb ik helaas niet kunnen vinden.