Ik maak wel eens gebruik van een “HashTag”. Een wat voor ding? Ja, nou… precies. Dat dus. Ik weet een beetje wat het betekent maar waar het nu precies voor dient? Joost mag het weten. Maar dan de vraag, waar vind ik die Joost waar ik het aan kan vragen. Voor de liefhebber heb ik maar even opgezocht in Wikipedia:
Een hashtag is een metadata-tag, opgenomen in een bericht op sociale media websites en – applicaties (app) zoals TikTok, Telegram, Twitter, Facebook, Instagram, LinkedIn, Google+ en YouTube, om een bericht eenvoudig te vinden of om alle berichten met die tag te vinden. De hashtag bestaat uit een hekje (engels: hash), direct (dus zonder spatie) gevolgd door een woord of meerdere woorden zonder spaties ertussen, of in plaats van een spatie het teken underscore, omdat spaties in een begrip met het teken hekje ervoor niet worden herkend en alleen de woorden vóór de spatie worden weergegeven. Een hashtag kan onderdeel van een zin zijn of een losse aanvulling daarvan zijn.
Nou, das een duidelijk verhaal toch? Niet? Nee, ik snap er ook geen pannekoek van. Dus maar even verder gezocht. Meta-wattuh? Ik heb wel eens gehoord van Meta de Vries. Meta Theresia de Vries was een Nederlandse radio-dj en jazzzangeres. Als kind van een onderwijzer ging zij na de mulo en de MMS naar de kweekschool. Vervolgens werkte ze vijf jaar als kleuterleidster. In december 1964 stapte ze over naar de AVRO. Daar begon ze als omroepster voor Hilversum 2. Ze is geboren in maart 1941 en overleden op 06 oktober 2011 op 70jarige leeftijd. Maar goed, dat wordt vast niet bedoeld met MetaData. Dan maar weer eens vragen aan mn vriend Wikipedia:
Metadata zijn gegevens die de karakteristieken van bepaalde gegevens beschrijven. Het zijn dus eigenlijk data over data. De metadata bij een bepaald document (de gegevens) kunnen bijvoorbeeld zijn: de auteur, de datum van schrijven, de uitgever, het aantal pagina’s en de taal waarin de gegevens zijn opgesteld. Het vastleggen van metadata heet metadateren. Het bewaren bij of koppelen van metadata aan de data waarop ze betrekking hebben, heeft als voordeel dat de data makkelijker gevonden kunnen worden. Zo kan men in een zoekmachine die gebruik maakt van metadata bijvoorbeeld direct zoeken naar documenten geschreven door een bepaalde auteur. Met full text-zoeken, dus zonder gebruik te maken van metadata, is dit moeilijker, omdat elk document waarin de naam van de auteur voorkomt wordt gevonden. Dit kunnen er veel meer zijn dan de documenten die daadwerkelijk door de persoon geschreven zijn.Het nadeel van werken met metadata is dat metadata moeten worden toegevoegd aan alle gegevens (documenten). Soms is dit eenvoudig automatisch te doen (zoals het bepalen van het aantal pagina’s), maar vaak vereist dit werk dat nog niet goed zonder menselijke interventie uit te voeren is, zoals het extraheren van de naam van de auteur uit een tekstdocument, of het toewijzen van bepaalde trefwoorden.
Nou ja, veel snap ik nog niet van maar het is iets duidelijker geworden. Waarom vertel ik dit nu? Ik gebruik eigenlijk twee hash tags vrij regelmatig, te weten #livingthedream en #een_drent_in_turkije. Wel merk ik dat het introduceren van een eigen hash tag best lastig is. Dat wil zeggen, gewoon wat zelf bedenken en frequent gebruiken. Maar voor je dan ook echt gevonden kan worden middels die hash tags is van een andere orde. Nou ja, ik houd gewoon vol in de hoop dat het gaat werken.
Goed, wat hebben we uitgespookt de laatste paar dagen? Kenan had maandagavond ineens kiespijn. Eerst dachten Selma en ik dat het een ‘Kenan trucje’ was om niet naar bed te hoeven omdat we hem overdag er niet over hadden gehoord. Maar toen hij uit zichzelf ineens 2x zijn tanden ging poetsen voor het naar bed gaan wisten we dat zijn kiespijn echt was. Dus dinsdag maar naar de ‘nood-tandarts’ in de tandheelkundige kliniek. Tja, daar hadden we niet veel aan. Die constateerde dat het een gaatje was in een melkkies. En het enige wat die deed was dat die constateerde dat er geen ontsteking te zien was en dat we de volgende dag maar naar de reguliere tandarts moesten gaan. Tja… oké…. hmmmm…. adem in adem uit en door.
Okay, voor de woensdagmiddag maar een afspraak gemaakt bij de reguliere tandarts in de zelfde tandheelkundige kliniek. Dus Kenan opgehaald en op naar de tandarts. Ondanks dat ik het letterlijk in mn broek doe als ik alleen al de term Tandarts hoor ging ons mannetje vrolijk mee naar de tandarts. De reden van zijn vrolijkheid? Papa en mama kwamen hem halen en dan kon hij mooi op tijd naar huis…. dacht hij. Om mijn angst niet door te geven bleef ik buiten (papa moet even de auto parkeren, gaan jullie maar vast naar binnen) . En wat schetst mijn verbazing…. binnen 10 minuten stonden ze weer buiten. Een zeer aantrekkelijke jonge tandarts heeft een foto van Kenan zijn gebit gemaakt, bevestigd wat de nood-tandarts had geconstateerd. Er zit een fors gat in een melk kies. Maar zij is geen kindertandarts. Dus ze heeft niet van dergelijke kleine instrumenten. Ze kon ook moeilijk bepalen of die kies nog te redden viel, of dat het beter was dat die kies er uit moest. Dus….. we moesten naar de universiteits tandheelkundige kliniek. Over het algemeen is daar een lange wachttijd. Maar de tandarts vond Kenan zo stoer en leuk en lief en knap en…. (ja ja ja…. genoeg 😜) , dat ze haar verloofde heeft gebeld. Want laat hij nu net de kinder-tandarts te zijn in de universiteits tandheelkundige kliniek…. En we werden er even tussen gedrukt. De volgende dag (donderdag) konden we gelijk terecht.
Kenan had pech. Omdat hij zo snel klaar was, kon hij nog mooi terug naar school hihihi
Dus, donderdag Kenan weer gehaald van school en op naar deze kliniek. We waren erg optijd. Geluk bij een ongeluk, het was tijdens de lunchpauze waardoor ik letterlijk voor de deur kon parkeren. (Kenan, papa staat verkeerd geparkeerd. Daarom blijf ik in de auto zitten. Als de Trafik Polis komt kan ik snel weg rijden 🤥) En daar ging hij, vol vertrouwen samen met mama. Toen ze eindelijk aan de beurt waren bleek het echt een hele aardige tandarts te zijn. Legde alles stap voor stap en uit en gaf Kenan zelfs een taakje (hij moest de afzuiger vasthouden). Maar voor hij bezig ging werd er eerst een 360 graden foto gemaakt. Toen de tandarts die had bestudeerd constateerde hij inderdaad een groot gat, maar hij kon hem nog wel maken. Alleen zag hij nog meer gaatjes. Dus nu moest er nog een foto gemaakt worden en nu een detail foto…. Ach, zij moeten ook een paar centen verdienen en die BMW rijd niet op water (…) Uiteindelijk was de conclusie, 2 gaatjes die onmiddellijk actie nodig hadden en het en nog een gaatje maar die kon wachten. In augustus moet hij weer voor controle en dan wordt dat derde gaatje gevuld en gaan ze gelijk tandsteen verwijderen. Gelijk een goede stok achter de deur om hem nog beter te laten poetsen.
Goed, al met al waren ze dit keer toch wel een uurtje bezig. Dus dit keer hoefde Kenan niet terug naar school. En wat heb ik gedaan in de tussentijd? Nou, ik heb mn ogen uitgekeken. Er gebeurde daar werkelijk van alles. Allereerst de enorme diversiteit van mensen die daar naar binnen liepen. Oude opa’s, jonge kerels, oudere dames met 36 jurken aan (en het is hier ondertussen ook weer ruim boven de 25 garden) en jonge meiden met niets verhullende crop tops waarbij deze laatste categorie de bh in de ban had gedaan.
Op eens commotie. Tja, boefjes zijn net mensen en die hebben ook wel eens kiespijn. Toen kwamen er twee Jandarma naar buiten lopen, ogenschijnlijk hevig in discussie. In eens rende één weer naar binnen gevolgd door de tweede. Niet veel later kwamen ze weer naar buiten, alleen nu met een man in de boeien. En geloof mij…. dat ging niet echt zachtzinnig. De boef ging heel snel de trap af.
Toen het weer rustig was en het busje met de Jandarma samen met de boef verdwenen waren kreeg ik een appje van Selma. Er was daar binnen ‘code blue’ afgekondigd en Selma appte dat ineens iedereen hard ging rennen. En een paar tellen later kwam achter mij een ambulance aan gescheurd met gillende sirenes. De chauffeur en de verpleegkundige rende naar binnen. Hmmm bijzonder aangezien in dit pand van de universiteits tandheelkundige kliniek genoeg geneeskundig personeel rondloopt. Ze hebben daar zelfs volledige operatie kamers. Maar goed, niet veel later kwamen ze weer naar buiten met op de brancard een duidelijk buiten bewust zijnde jonge dame, zuurstofmasker op de kin (euhm…. voor de mond/neus heeft dit volgens mij meer nut) en een infuus in dr arm) En geloof mij, ik was blij dat ik niet op die brancard lag. Ook dat ging vrij stevig. Nu heb ik in mijn leven 1x in een ambu gelegen als militair. En dat was ook van we gooien je achter in en rammen zo snel als de landrover wil naar het ziekenhuis. Ondanks dat dit van buiten een volledig uitgeruste ambulance lijkt was mijn behandeling door de militaire geneeskundige dienst een stuk aangenamer.
Nou, toen dat feest voorbij was kwamen er nog 2 boefjes naar buiten onder begeleiding van 3 zwaar bewapende Jandarma’s. Maar dit ging redelijk rustig vergeleken bij de andere. Ik vermoed dat die wat geschrokken waren van het voorgaande transport 🤭.
Ach, en toen het nodige publiek zich aan mij gepasseerd was kwam mn kleine maar oh zo stoere mannetje uit de tandarts. Oh, hij had zo’n pijn…. tot ik zei dat we een milkshake konden halen bij de Mac. Als een wonder was de kiespijn ineens verdwenen.
Vandaag, vrijdag 16-06, mochten we naar school om Kenan zijn rapport te halen. Ik vind dat toch altijd wel leuk, ze maken daar hier toch altijd wel wat speciaals van. Voor opa en oma Tel wilde Kenan graag een kleine rondleiding geven door school. Daar heb ik een klein filmpje van gemaakt. Die deel ik hieronder met jullie. Samen met wat beelden van zijn rapport uitreiking.
En nu…. nu heeft onze topper 12 weken vakantie. Maandag 11 september gaat hij beginnen in de 3de klas. Ja, ik weet het…. twee zaken vallen hierin op. Twaalf weken vakantie is best veel en zat Kenan in Nederland niet in groep 3 toen wij naar Turkije gingen verhuizen? Beide punten kloppen. Maar gedurende het schooljaar hebben ze hier veel minder vakantie. En het school systeem zit hier totaal anders in elkaar. Ze gaan hier 3x 4 jaar naar school om vervolgens naar de universiteit te gaan. De eerste 4 jaar (waar Kenan nu in zit) zijn het beste vergelijkbaar met de basis school in Nederland. En van die 4 jaar gaat Kenan nu naar de 3de klas. Vervolgens gaan zij naar de volgende school (klas 5 t/m 8), zeg maar de midden school. Dat is iets wat ik nergens mee kan vergelijken in Nederland. En de laatste 4 jaar (klas 9 t/m 12) gaan ze naar het Lyceum. Op zich zijn ze dan klaar. Dan zou je mogen gaan werken. Voor zo ver ik weet doet bijna niemand dat. 95% van de leerlingen gaan allemaal naar de universiteit.
Dat is dan wel weer een bijzondere stap. Iedereen die naar de Universiteit gaat moet een toelatingsexamen doen. Hier kan je niet voor zakken…. maar ze kijken naar het aantal behaalde punten. Naar aanleiding van die punten krijg je een aantal universiteiten ‘toegewezen’ waar je mag ‘solliciteren’. En je zal begrijpen, er zijn gewilde Universiteiten (zoals de Universiteit in Istanbul) en omdat heel veel studenten naar deze school willen moet je hier echt hele hoge punten voor halen. En de wat mindere Universiteiten, en daar kan je af met minder punten. Dit heeft overigens niets te maken met de kwaliteit van onderwijs. Het is vooral een stukje vraag en aanbod.
Maar gelukkig zijn wij nog lang niet zo ver. Voor ons duurt dat nog 10 jaar. Wij gaan ons nu eerst langzaam maar zeker voorbereiden op onze vakantie naar Nederland. We hebben onszelf eerst maar eens getrakteerd op een nieuwe koffer. Ten eerste vanwege de kleur. Valt lekker op op de bagage band én natuurlijk Nederlands Oranje. Maar daarnaast ook vanwege het formaat. Vooral op de terug weg was het altijd een gedoe om alle bagage weer fatsoenlijk in de koffers te krijgen. En hopelijk geeft ons dit net dat beetje meer ruimte waardoor de koffer fatsoenlijk dicht kan. Want qua gewicht zitten we altijd wel netjes binnen de limiet. Bij onze vrienden van Sunexpress mag je 30kg per persoon meenemen. Dat zit gewoon standaard bij elke ticket. Top service!
En tot die tijd Kenan laten afkicken van school. Zo grappig…. “mag ik dan zelf weten hoe laat ik naar bed ga? En mag ik dan ook chipjes voor ik ga slapen” Ja hoor mien jong, tot je vervelend wordt. Dan jaag ik je naar bed. Hahahaha om 9 uur viel hij bijna in slaap van alle tandarts stress. En vanmorgen was hij nog wel ouderwet om 06:30 uur wakker. Dus nu zit hij te gapen en zit hij in zijn ogen te wrijven. Ik ben benieuwd hoe het vanavond gaat.
Het is weer een heel verhaal geworden. Laat nog ff een berichtje voor me achter zodat ik weet hoeveel mensen mijn verhaal ook daadwerkelijk helemaal lezen. En mocht je het leuk vinden om in de periode van 7 juli tot 22 juli wat af te spreken in Nederland, laat het maar even weten. De agenda is (nog) leeg.
Goed lieve mensen, dan rest mij niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond.
Roland in Turkije 