Daar is die weer. Ik ben vanmorgen op tijd begonnen want ik wilde het gras maaien voordat het al weer ‘twee kontje hoog was’ Dus om half 9 (turkse tijd) had ik de eerste baantjes al weer gemaaid. Maar foei, het werd al heel snel heel erg warm. En daarbij hebben mijn darmen nog steeds wat moeite met het omschakelen van het Nederlandse klimaat en de Nederlandse keuken naar het Turkse klimaat en de Turkse keuken. Dus het toilet mag zich verheugen in een zer regelmatig bezoek van mij… Maar goed, ik ben een grote jongen geweest. Het gras is er af. De compostbak zit weer vol. de lunch is verorberd. Maar nu is het 37,2 graden (boven 0) en dat is voor mij toch echt het moment dat ik naar binnen ga en in de koelte en alle rust ga werken aan mn verhaal, het verslag van onze afgelopen vakantie in Nederland.
Maandag 10 juli. In Turkije besteden ze op de scholen best veel aandacht aan de geschiedenis. Maar helaas is dat voor 99% alleen Turkse geschiedenis. Daarom proberen wij zelf dan maar Kenan zo veel mogelijk mee te geven van de wereld geschiedenis. En omdat in Drenthe best veel historische plekken zijn over bijvoorbeeld de tweede wereldoorlog hebben we dat aangegrepen om daar tijdens deze vakantie wat aandacht aan te schenken. We zaten bijvoorbeeld vlak bij Herinneringscentrum Kamp Westerbork.
Toen we daar aankwamen zijn we begonnen in het museum. En ja, ons klein stuiterballetje werd stil bij het lezen van al die hartverscheurende verhalen. Sterker nog, bij het lezen van hoeveel mensen er waren vermoord door de Nazi’s wilde hij stante pede naar Duitsland om de Duitsers te vertellen wat hij er van vond. Ik zal hier maar niet schrijven welke woorden hij gebruikte. Dus maar gelijk uitgelegd dat de huidige generatie er niets aan kan doen. Toen hij weer wat rustiger werd konden we op de bus stappen naar het begin van het kamp. Daar werden we opgevangen door een gids die ons rondleidde over het kamp. Echt bijzonder interessant omdat ze ons ook vele anekdotes kon vertellen.
En ik wist dat ons doel was behaald…. “Papa, maar waarom zijn al die mensen dood nu dood gemaakt? Alleen omdat ze ander dachten?” Tja, nou… precies dat…. en als je kijkt in de huidige maatschappij hebben we geen zak geleerd.
Na een heftige ochtend opzoek naar wat luchtigs. Ik vind het heel erg belangrijk om onze zoon dit mee te geven maar, het is ook vakantie. Kenan wist feilloos te vertellen dat als we in Nederland zijn, we altijd naar Groningen moeten, naar CameraNu in Groningen. Altijd moest de sensor van de camera schoon worden gemaakt van de camera van papa, want in Turkije hebben we in de laatste 2,5 jaar nog nergens een plekje gevonden waar ze dat ook goed kunnen. Hé, maar nu heeft Kenan dus ook een spiegelreflex camera. Dus je raad het al…. we moesten nu natuurlijk samen onze sensor schoon laten maken. Maar eerst…..
Op naar Groningen. Een fotografie vriendin had gehoord dat we naar Groningen gingen. En omdat we elkaar eigenlijk nog nooit face-2-face hadden ontmoet was dit toch wel het moment. Dus Wilna Koenes en haar man kwamen ook naar CameraNu en na dat onze sensoren schoon waren zijn we door de stad gaan wandelen. Ach, en omdat we onze camera toch bij ons hadden, toch maar een paar foto’s gemaakt. Eigenlijk mag ik wel zeggen, een sneue poging van straat fotografie.
En toch nog iets speciaals binnen een stad die mij zo bekend is, euh…. was. De structurele volgers van mij weten dat ik eigenlijk al jaren opzoek ben naar een goed passend hoofddeksel. En omdat ik een zeer groot hoofd heb is me dat tot nu toe niet gelukt. We waren lekker aan het wandelen met Selma, Kenan, Wilna en haar man en kwamen door de Oosterstraat. Nu wist ik van vroeger dat hier een ouderwetse hoedenmaker zat. Maar goed, bijna alles in Groningen was wel veranderd. Dus, zou deze er nog zitten…. en ja hoor, H. Witting en Zoon zat nog steeds op dezelfde plek. Na even kort overleg moest ik gewoon even naar binnen. En wouw, wat een geweldige winkel. Het was alsof ik gewoon 70 jaar terug in de tijd ging. Echt super leuk.
Alles ademde historie uit. Kort na binnenkomst werden we aangesproken door de verkoper. Wouw, wat een prater is die man. Binnen no time wisten we de complete historie van de middenstand in Groningen en dat hij één van de weinige winkels is die alle stormen heeft overleefd. Ik vertelde hem het doel van mijn bezoek. Ik wil graag een pet die mij past, maar mijn hoofd is te groot voor standaard hoofdeksels. Meneer ging even naar achteren en kwam met een stapel petten, die ik ook echt leuk vond, en die moest ik maar even passen. De eerste die ik opzette zakte tot ver over over mn oren. “Zo, we hebben dus even vastgesteld dat je a) helemaal geen groot hoofd hebt, b) er zijn wel petten die jou passen en c) je bent op het juiste adres voor het juiste hoofddeksel.
Maar nee, een verkoper was hij niet hahahaha. Ik had mijn keuze snel gemaakt. En toen kwam de prijs. “Tja, weet je…. er komen altijd van die jochies van Vindicat en die willen voor € 10 een volledig met hand op maat gemaakt hoofddeksel. En voor die types heb ik wat van die kermis baseball petjes” Oeps. dit ging dus in de papieren lopen. Dus ik keek voorzichtig naar de minister van financiën. Nee, financieel zijn er geen problemen maar 3x binnen een half jaar naar Nederland op vakantie heeft wel een flink gat in onze schatkist geslagen. Toen zei die man dat ik niet bang hoefde te zijn…. de pet kost echt geen € 100. Okay, maar wat kost die dan wel? Hij kijkt me aan, begint hard te lachen en zegt “jij mag hem voor €99,99 mee naar Turkije nemen” Zucht…. wat een geld. Gelukkig zei Selma dat ik er nu al zo lang naar zocht, laten we het maar doen. Dus nu draag ik trouw mijn mooie pet.
Na een drankje gedronken te hebben bij de Kosterij op de Grote Markt hebben we afscheid genomen van Wilna en haar man (sorry, ik ben zijn naam vergeten 😳) zijn we weer terug gereden naar de camping. Maar niet nadat Kenan eerst deze hele mooie foto had gemaakt….
Pfff als dit zo doorgaat, qua aantal woorden…. dan gaan we weer op vakantie voor ik mn verslag af heb hahahaha. Maar goed, Dinsdag 11 juli. We zijn natuurlijk op vakantie, samen met ons waterratje. En op dinsdag werd het einde van de Nederlandse zomer ingeluid met de eerste serieuze buien. En we wilde toch zwemmen. Dus, op naar de Bonte Wever. We gingen daar eerst buiten zitten, op de zonneweide. Maar door dat de regen snel kwam zijn we toch maar naar binnen verplaatst. Jeutje mina, wat was het daar warm zeg. Goed, Kenan had het naar zn zin. Dus wij ook hahaha. En eigenlijk valt er over de dinsdag weinig te vertellen. Behalve dat we na dat we waren wezen zwemmen ons heel zielig vonden. Het bleef regenen en donders, wat was het koud.
Woensdag 12 juli gingen we weer naar Groningen. Dit keer op bezoek bij de familie Lameris. En eigenlijk kan ik ook hier erg kort over zijn. Het was echt heerlijk om elkaar weer even te zien, elkaar even in de ogen te kijken en elkaar even te knuffelen. Vrienden die ik al echt misschien al wel bijna 40 jaar ken. Vrienden die we gewoon rustig 3 maanden niet hoeven te spreken maar als we elkaar weer zien is het alsof je elkaar de dag ervoor nog hebt gesproken. Echte vriendschap!! En met drie van die grote lummels die daar rond hobbelen die om het hardst roepen dat ze Lokum (Turks Fruit) niet lekker vinden…. maar mama die vind altijd een leeg doosje in de kast hahaha. Dus die hebben we even een extra doosje meegebracht.
(misschien had je het al ontdekt maar als je op de foto klikt krijg je de volle versie van het beeld)
Donderdag 13 juli, voor Selma en mij een zeer beladen dag. En wat ik eerder al melde, ik deel bijna alles. Maar sommige dingen houd ik toch echt voor mezelf. Dus tja, we moesten naar Rotterdam. En omdat we Kenan hier niet mee wilde belasten brachten we hem ’s morgen naar opa en oma. ’s Middag zou ‘oom’ Jeroen hem halen. Dan kon hij mee naar de ‘vriendjes dag’ bij de judo les van Hugo. En daarna mocht hij mee naar zwemles van de jongen van de fam Kaspers. En Kenan kon dan gewoon vrij zwemmen. De dag werd voor Kenan afgesloten met een logeerpartij bij Hugo.
Dus toen we Kenan naar opa en oma hadden gebracht zijn wij naar Rotterdam gereden. We zijn begonnen bij het Erasmus ziekenhuis en daarnaar wilde ik, onder het motto van ‘nu we er toch zijn’ foto’s maken van de Erasmusbrug. Het zullen niet de beste en de mooiste foto’s zijn geworden. Maar ik was tevreden. Ik had nog even geprobeerd contact te zoeken met Mischa van HeelHollandFotografeert. Ik ken hem via de vele Foto7Weekse die ik heb gevolgd welke door hem worden gefaciliteerd. En hij faciliteerd ook het 3×50 programma waar ik momenteel aan deel neem. Maar goed, ik kreeg helaas geen contact want…. hij was namelijk ook op ‘De Kop van Zuid’. Maar goed, dat wisten we helaas niet van elkaar.
Na een even een beetje rondgestruind te hebben zijn we weer in onze huurauto gestapt en sloten we achter aan de files van Nederland (…)
Vrijdag 14 juli De ochtend hadden wij het lekker rustig. Ineke zou Kenan terug brengen naar de camping. Eerst in de ochtend maar later was het al snel in de middag hahahaha. De jongens hadden het zo leuk samen. En in de middag gingen we naar Wijster. In onze vakantie van 2022 hebben we daar twee lieve familie ontmoet en daar is langzamerhand een leuke vriendschap uit ontstaan. En iedere keer dat we in Nederland zijn proberen we even bij hem te stoppen. En in het kader van de geschiedenis… Ik heb Kenan ook een beetje verteld over het verhaal van de Molukken, hun strijd en de kaping bij Wijster. We zijn toen even gestopt bij het monumentje waar de trein was gekaapt.
En onder het motto van nu we er toch zijn, we wilde ook even kijken op de hoogste berg van Drenthe, de ‘Col du Vam’ Maar helaas, afgesloten. Dus door naar de camping en was de eerste week voorbij.
Zaterdag 15 juni en zondag 16 juni. In het kader van ‘making memories’ hadden we dit hele weekend vrij gehouden voor de familie. Dus eigenlijk wil ik hier niets over delen. Toch wil ik er even 1 ding uithalen. Ik ben met mn vader naar de Noorderbegraafplaats in Assen gegaan. Daar ligt namelijk het graf van de opa van mijn vader. En dat was helemaal gerestaureerd. Ik vond dat heel bijzonder om dat te ondernemen met mijn vader. Toen we daar waren kwam er een man bij ons die naar achteraf bleek van nde stichting was die op verzoek de graven hersteld. En daar ontspon een zeer leuk gesprek. Hij wist ons zo veel te vertellen en niet alleen over het graf van mijn overgroot vader, maar over alles wat daar op de Noorderbegraafplaats plaats vond. Erg leuk.
Nou, dit is een mooi moment om weer een break in te lassen. Anders wordt het wel een heel lang verhaal. Goed lieve mensen, dan rest mij niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond. Het volgende deel volgt snel.
Roland in Turkije 