Donderdag 20 juli. Vandaag staat een bezoek aan het Veenpark, Erfgoedmuseum in Barger-Compascuum. Vroeger, heeeel vroeger ben ik hier wel eens geweest met mijn vader en moeder. En ik weet oprecht niet of mijn zusje er toen al was. Dus wellicht is dat al wel bijna 50 jaar geleden (jeutje, ik wordt oud…)

Dus optijd naar Assen, opa en oma halen en door naar Barger Compas(cuum). En ondanks dat de weergoden flink aan het dreigen waren bleef het droog en af en toe zelf een zonnetje er bij. Een heerlijke dag volgde. Opa en oma genoten en ook Kenan heeft een heerlijke dag gehad. Opa kon allemaal gekkigheid uithalen met klein zoon en oma genoot van dit schouwspel. En wij (Selma en ik) overzagen het gehele schouwspel en zagen dat het goed was. Het was zo goed dat ik zelfs een heel fijn gesprek met mn vader heb gehad. En deze dag was zo fijn voor ons allen, dat jullie het qua verslag hiermee moeten doen. Nou, oké dan…. uiteraard heb ik een hele boel foto’s gemaakt die ik hieronder weer met jullie deel. En je weet het…. ff op de foto klikken voor het beste resultaat.

Het museum is ontstaan in het jaar 1966. De veenkolonie Barger-Compascuum bestond in dat jaar honderd jaar. Ter gelegenheid daarvan werd een openluchttentoonstelling ingericht, waar onder meer enkele oude veenkeetjes, plaggenhutten genaamd, werden geplaatst. Hiermee werd de basis gelegd voor het latere openluchtmuseum, dat thans 160 hectare omvat en is hiermee het grootste openluchtmuseum van Nederland. De openluchttentoonstelling had een aanzuigende werking: oude gereedschappen en werktuigen werden voor het museum afgestaan. Ook kon het aantal oude woningen worden uitgebreid, mede dankzij de steun van de rijksoverheid.

In het park zijn een oud veendorp ’t Aole Compas en een nederzetting uit latere tijd, de Bargermond, gereconstrueerd. In ‘t Aole Compas is de beginperiode van de vervening rond 1870 met plaggenhutten in beeld gebracht. In de Bargermond is de situatie van 1920 tot 1966 gesimuleerd. Het dorp heeft onder meer een kerk, een bruin café, een school, een molen, De Berk uit Barger-Compascuum, een bakkerij en een smederij. De geschiedenis van de turfontginning in de laatste helft van de 19e eeuw tot diep in de 20e eeuw wordt op deze wijze in beeld gebracht.

Er is tevens een permanente expositie “Veenomenale Hondsrug” waarin de geschiedenis van de vervening langs de Hondsrug wordt getoond. Daarnaast wordt ook de boekweitteelt getoond van voor de verveningsperiode. Het museum houdt een eigen schaapskudde met heideschapen op het terrein. Met een smalspoortreintje van de Eerste Drentse vereniging van Stoomliefhebbers (EDS) kunnen de diverse onderdelen van het park worden bezocht. Het veenriviertje de Runde loopt door het terrein. Bij de reconstructie van dit riviertje zijn ook onderdelen van het veenpark ingepast. Zo zijn er in het park enkele eilandjes gecreëerd, waarop een speeltuin is gebouwd. Op het hoogveengedeelte van het park is het proces van turfwinning te zien. _{bron Wikipedia}

Wat was dat een fijne dag. Heerlijk! Maar de volgende leuke dag kondigde zich al weer aan. De weersvoorspellingen leken goed dus, we gaan met een boot varen. Familie Kaspers gaat ook mee, op naar de Weerribben. We hadden de dag opgedeeld in tweeën. Wij zijn op tijd die kant opgereden en zijn vast gaan varen met ons drieën. Na de lunch zouden we de familie Kaspers oppikken.

Nou moet ik zeggen dat in het begin de koers niet echt vast was hahaha. Ik moest regelmatig de wal in sturen om die hele grote jachten te ontwijken. Maar na een half uurtje sturen kreeg ik de boot een beetje recht en toen kreeg ik er ook best aardigheid in. Helemaal toen Kenan naast mij durfde te zitten. Na zo’n 3 uur varen was het tijd om terug te varen om te lunchen en om de familie Kaspers op te pikken. Helaas waren ze door omstandigheden wat vertraagd. En de lucht trok helemaal dicht helaas. Dus toen de familie Kaspers aan boord kwamen hebben we nog een half uurtje kunnen varen toen het begon te onweren. Nou vind ik regen niet zo erg. Je bent immers toch al op water. Maar onweer…. nee, daar houd ik niet van op het water. Dus we hebben eigenlijk gelijk recht omgekeerd gemaakt. Na afscheid genomen te hebben van de familie Kaspers en…. nadat we Kenan daar hadden achter gelaten kwam ook deze fijne dag tot een einde.

Zaterdag 22 juli. We hadden een lunch date in Smilde bij Menno en Yvonne. Maar eerst moesten we Kenan natuurlijk ff ophalen, onze kleine zwerver. Hahaha hij heeft uiteindelijk niet zo heel veel op de camping geslapen. Dus Kenan ingeladen en door naar onze lieve vriendjes in Smilde. Weer heerlijk gegeten. Gezellig gekletst en Menno…. we gaan ons best doen om als jullie hier zijn, ook lekkere soep klaar te hebben 😜

En na we weg gingen uit Smilde in de richting van onze camping kwamen we toch langs Kloosterveen (in Assen). Dus zijn we nog even gestopt bij mn zusje Lisette, mn zwager Bert en hun kidz Rik en Anna. Lekker bakkie gedaan en toen door naar Marsdijk (ook in Assen 😉) want we hadden afgesproken dat Kenan nog een nachtje zou slapen bij opa en oma. Selma en ik hadden dan de handen even vrij om zondag de koffers in te pakken en de caravan te poetsen. Dus Kenan bij mijn ouders gebracht en gelijk de lege koffers mee genomen. Die hadden we daar laten liggen, dat gaf ons dan wat meer ruimte in de caravan. Op naar de camping waar Selma en ik wederom kindloos waren 😉

Zondag 23 juli eerst een beetje uitgeslapen. Want geloof mij, door alle indrukken, alle emoties, én…. door de kou waren we zo moe. Maar goed, ontbijten en hup… aan het werk. Gelukkig is Selma een professioneel koffer-inpakker. Dus dat was zo klaar. En we hadden de caravan mooi bijgehouden. Het is ook zeker niet de grootste, dus ons huisje voor (bijna) 3 weken was ook zo schoon. Alleen die regen…. de voortent zo goed en zo kwaad als het ging schoon gemaakt. Gordijntjes er vast er af. Gas al vast afgesloten. Tja, en meer konden wij eigenlijk niet doen. Hé kijk nou…. visite.

Meneertje had op zijn manier nog niet voldoende patat gegeten…. en frikandellen. Die clown, aldoor maar roepen dat hij vegetariër is. Want het is zo zielig… al die diertjes die ze dood maken, alleen maar om op te eten. En iedere keer dat hij dat zegt vertel ik hem dat ik dat prima vind. En ja, we willen daar dan ook best rekening mee houden. Maar niet van dat halfbakken gedoe…. frikandellen zijn ook (een soort van) vlees, köfte is ook vlees, kip nugets is ook vlees, Et Döner is vlees, en zo kan ik nog wel even door gaan. En Kenan in al zijn wijsheid…. “Nee hoor papa, dat komt uit de fabriek. Dat komt niet van die lieve kleine schattige diertjes” Zucht, tja… dan laat ik hem maar in die wijsheid. We zijn immers allemaal jong geweest 😉

En dan is het toch echt maandag 24 juli. De dag dat wij weer naar huis vertrekken, de dag dat wij weer naar Turkije vliegen. We hoefde gelukkig niet heel erg vroeg op aangezien we redelijk laat zouden vliegen. Na een laatste check of we echt alles hebben ingeladen reden we naar Assen om opa en oma een laatste knuffel te geven en om de sleutel achter te laten. En toen door naar Düsseldorf. Ik moet zeggen, voor een maandag was het wel druk maar we konden overal doorrijden. Auto aftanken en inleveren dat hok. Pfff het was wel een nieuwe auto en hij zag er netjes uit. Maar errug klein, anders dan ons beloofd was. Maar goed, het voldeed. Toen we uit de parkeergarage liepen begon het net een beetje te druppelen. Maar toen….. pffff er brak een bui los, niet normaal. Een echte wolkbreuk. Kijk maar eens op de foto’s, de vertrekhal was gewoon vertrokken.
We waren mooi op tijd, dus even een plekje zoeken om te eten. Beetje rondwandelen en toen was het tijd om in te checken. We konen boarden bij gate C45. Das gelukkig niet zo ver, dus tijd voldoende om even rond te neuzen in de tax free winkels. Maar goed, de spullen daar zijn ook niet meer te betalen. Toen het tijd was om richting de gate te lopen zagen we net een gate change, me moesten nu naar gate C47. Oh nee toch niet, gate C53 Of nee, gate C49…. of, nee…. euhm…. Ja hè hè, ze zijn er uit. Gate C51. Denk ik. Ik vroeg al aan een medewerker of wij nu ook op een candid camera programma zouden komen. Maar goed, duitsers hebben geen gevoel voor humor. Maar het stroomde vol, dus ja… we zaten wel goed. Maar nu, we zaten niet bij een slurf. Dus ik wist al wel wat dat betekende. We moesten eerst met de bus en dan zelf de trap op. En met die rotte poten van mij, in de regen, in het donker…. geen goed plan. Dus ik de medewerkers even helpen herinneren dat ik bij het boeken ‘assistentie’ had aangevraagd. “Ja hoor meneer Tel, geen probleem. U staat op de lijst. Uiteindelijk met 4 rolstoelen en ik zei de gek de lift-auto in. Nu staat er overal hoeveel kilo zo’n ding kan tillen. Max 800 kg. Let op, 4 rolstoelen met uiteraard 4 mensen. Maar elk van deze mensen hadden een begeleider bij zich. Er waren 2 mensen van het vliegveld. En ik zei de gek. Nu weeg ik 135 kg. Samen met mijn handbagage en mn tax-free shopping tas kom ik makkelijk op 150 kg. Dus er was nog 650 kg over voor 10 mensen. Nu weet ik wel dat er vaak een bepaalde marge is bij dit soort berekeningen Maar dit ging hem niet worden. En dat bleek. Aangekomen bij het vliegtuig kwam de lift niet hoog genoeg hahaha. Na een hoop duits gevloek en gemopper begrepen de begeleiders van de overige passagiers eindelijk wat het probleem was. En de dames moesten in hun korte rokjes (ja, je bedenkt het niet maar echt waar….), in hun korte rokjes moesten ze naar beneden klimmen waar ze werden opgevangen door grote sterke vliegveld medewerkers. En toen ging de lift feilloos naar boven.
Nou, en toen konden we vertrekken…. of toch niet? Nee, natuurlijk niet. Je weet toch, bij ons gaat het nooit normaal. Dus er was een passagier zoek. Die was wel volledig ingecheckt maar had (nog?) niet geboard. En dan mag het vliegtuig niet weg. Uiteindelijk heeft de gezagvoerder het besluit genomen dat de bagage van die passagier dan maar van boord moest voor dat we konden vertrekken. Ach kijk…. volgende obstakel. Ook op Düsseldorf hebben ze problemen met personele bezetting. Dus er was geen personeel om de bagage van deze ene passagier uit te laden. Toen ze eindelijk handjes hadden gevonden hadden we al ruim 1 uur vertraging. Volgende probleem. Het tijdslot wat voor ons beschikbaar was, was reeds verlopen. Dus uiteindelijk mochten we met bijna 2 uur vertraging vertrekken. Maar omdat het laat was en rustig in de lucht konden we wat harden en kwam we veilig in Izmir aan met 1,5 uur vertraging.

En dat lieve mensen was onze vakantie. Nu ik mn verhaal terug lees merk ik wel dat ik de nodige anekdotes ben vergeten. Dus mogelijk volgt er nog een epiloog. Maar voor nu vind ik het mooi geweest. Ik hoop dat jullie net zo genoten hebben met het lezen van onze avonturen als wij lol hebben gehad met het ondergaan van onze avonturen.

Dan rest mij voor nu niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond.