De Turkse Onafhankelijkheidsoorlog (Turks: Kurtuluş Savaşı, İstiklâl Harbi, Türk İstiklâl Harbi of Millî Mücadele) is de strijd na de Eerste Wereldoorlog tussen de Turken en geallieerden (zie ook Kaukasusveldtocht).

Na de Eerste Wereldoorlog behoorden de Osmaanse Turken tot de verliezers, waardoor vrijwel al hun woongebied (het Osmaanse Rijk strekte van de Balkan tot Arabië) bezet werd. Zelfs de overgebleven rompstaat Anatolië werd in negen stukken verdeeld, waarbij de Turken alleen rondom Ankara controle mochten uitoefenen.

Mustafa Kemal (de latere Atatürk) riep hierop het Turkse Parlement in Ankara uit. Dit parlement erkende niet langer het gezag van de Osmaanse sultan, Mehmet VI of de verdragen die hij had ondertekend. Het belangrijkste verdrag waartegen Atatürk zich verzette was het Verdrag van Sèvres, waarbij grote stukken van Anatolië onder geallieerd bestuur kwamen te staan. Deze mandaatgebieden werden erkend door de Osmaanse sultan, iets wat Atatürk niet acceptabel vond. Toen de geallieerde troepen het verdrag begonnen te realiseren door Turkse steden in te nemen, ontstond er hevig verzet van lokale Turkse burgers. Onder leiding van Atatürk leidde dit tot een georganiseerd leger onder controle van de Türkiye Büyük Millet Meclisi.

Achteraf stelde Atatürk de start van de Onafhankelijkheidsoorlog vast als 19 mei 1919. In werkelijkheid stond er pas vanaf 1920 daadwerkelijk een professioneel Turks leger op de been. Dit leger bleek zo succesvol dat de Turken vanuit hun rompstaat geheel Anatolië weer onder controle kregen. De veldslagen duurden van 1920 tot 11 oktober 1922, waaronder de Slag om Sakarya en de Slag om Dumlupınar, toen er vervolgens een wapenstilstand werd ondertekend. Dit Verdrag van Mudanya werd op 24 juli 1923 opgevolgd door de Vrede van Lausanne. In dit verdrag werd officieel het einde van de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog bezegeld met de erkenning van de Turkse soevereiniteit en de volledige terugtrekking van de geallieerde troepen uit Anatolië. In Turkije wordt dit nog steeds gevierd als een totale overwinning op de geallieerden. (bron Wikipedia)

En zoals we dat in Turkije doen, dat wordt groots gevierd. Dertig augustus is het officiële einde van de oorlog. En 26 augustus is Afyon bevrijd. En dat wordt dan de gehele week gevierd. Zeg maar een soort van ‘Bevrijdings Week’ En die wordt hier afgesloten met een wandeltocht. Ze starten hier in Suhut bij het Ataturk huis en lopen dat de zelfde tocht als Ataturk heeft gelopen met zijn mannen, op weg naar de overwinning. Het is een tocht van 14 kilometer die om middernacht begint. Als je aan het einde komt wordt je met de bus terug gebracht.

Hier volgt een fotoserie die ik heb gemaakt. De kwaliteit van de foto’s zijn misschien niet allemaal even goed, maar het geeft mijn inziens goed de sfeer weer van de hele avond. De hele avond gebeurde er voor mij iets bijzonders. Vele mensen wilde een foto van mij maken en sommige wilde zelfs met mij op de foto. Ik moet zeggen dat ik dat errug grappig vond.
En zoals altijd, even op de foto klikken voor het beste resultaat.