Hé daar is die al weer. En das grappig, ik heb een keer niets te zeuren. Hahaha zou dat nu komen omdat er echt iets is om over te zeuren? Of raak ik nu zo ingeburgerd in Turkije, dat ik me gewoon minder snel druk maak over ‘dingen’. Laten we het er op houden dat de waarheid ergens in het midden ligt.
De voortgang van onze lopende projecten is eigenlijk onveranderd. Glasvezel? Dat duurt nog steeds een week tot 10 dagen…. en dat is al zo’n 2 weken zo. Dus ach… tja. Gas? Ja ja, dat komt. Een keer… Volgens horen zeggen zijn ze bezig met het testen of de leidingen nu echt gas dicht zijn. Dan pas komt het oké en kunnen wij weer verder. De toezegging die we hebben is dat voor het koud wordt kunnen wij gebruik maken van het gas. Dus tja… Terug leveren vanaf onze zonnepanelen. Ons dossier ligt nu bij de brandweer… denken we. Die moeten eerst hun oké en dan mag het elektriciteitsbedrijf de meter komen wisselen en zijn we weer een stapje verder. Dus tja…
Het enige project wat snel lijkt te werken is de zoektocht van Selma naar werk. Naar werk Roland? Maar ze was toch met pensioen en zo? Dat klopt ook, maar nu alle project naar het einde lopen komt ze er achter dat ze toch een beetje ritme mist. Het ritme van opstaan, ontbijten en naar je werk gaan. Het ritme van elke sigaretten pauze klagen over hoe slecht je baas is en hoe je er naar uit kijkt dat je met pensioen gaat. Het ritme van op maandag al kunnen roepen dat je toe bent aan het weekend. Dus ja, mn meisje is weer serieus zoekende naar een parttime job. (bij voorkeur 100% ‘home office’, bij voorkeur bij een Nederlands bedrijf en bij voorkeur dus een parttime job) Maar als de voortekenen ons niet voor de gek houden kan dit wel eens heel snel gaan. Dus wordt (mogelijk) vervolgd.

Deze week is de laatste vakantie week van ons kleine vriendje. Nou… kleine… over ruim een week wordt hij al weer 9 jaar. En kleine…. meneer is al ruim boven de 1,5 meter. Dat was een feest. In Turkije geldt namelijk de regel dat kinderen minimaal 1,5 meter moeten zijn voor ze voorin mogen in de auto. Nu houd werkelijk niemand zich daar aan, maar tot dat ik mijn onbepaalde tijd Ikamet (verblijfsvergunning) heb houden wij ons wat meer aan de regeltjes dan de gemiddelde Turk.
Nou hadden we allemaal woeste plannen deze week, maar oh oh…. noodlot sloeg toe. Letterlijk. De mensen die ons volgen weten dat we een houtkachel hebben die wij in de winter zeer frequent gebruiken. Nu hadden we nog een beetje hout over van afgelopen seizoen. Ik dacht van laat ik dat vast klaar maken… dus ‘even’ splijten en in de schuur leggen. Dan kunnen we daarna vast nieuw hout laten komen zodat dat een beetje kan drogen. Nu is aan mij niet echt een houthakker verloren gegaan. Afgelopen seizoen begon in met in mijn duim zagen met mijn kettingzaag. Geloof mij, das niet handig. Toen dat bijna genezen was moest ik weer even wat hout kloven (is het nou kloven of splijten?) en Kenan wilde papa wel helpen. Wel, naast een grote bijl heb ik ook een aantal splijt ijzers. Dus ik had er één een stuk in een stuk hout geslagen, hield hem een beetje vast terwijl ik Kenan uitlegde wat hij moest doen. Wat ik vergeten was dat ik ook even moest vertellen dat hij moest wachten tot mijn duim weg was tussen zijn hamer en het stuk ijzer. En geloof mij, in dat kleine lijfje zit me toch al een power. Dus mijn bijna genezen duim spleet weer helemaal open. En ondanks dat dat best gevoelig was mocht ik natuurlijk niet schreeuwen en vloeken. Want dan wil Kenan nooit meer helpen. Zucht, nee lieverd…. het doet niet heel erg pijn. Pleister er op en klaar.
Goed, afgelopen maandag dus weer aan het hakken. En ja…. iets met een ezel en een steen. Nu vergat ik weer mn duim tijdig weg te halen. Dit keer niet zo veel bloed. Maar de duim werd dik, stijf en was redelijk pijnlijk. Toch maar even langs de eerste hulp om een fotootje te maken. (dat kan heel makkelijk hier, je hoeft niet eerst langs allerlei artsen. Je gaat gewoon heen en zegt wat je wil) Resultaat, een barst in het bot en een klein schilfertje los. Ik kreeg een spalk en dat moet ik een dag of 5 laten zitten. Dan is het nog niet over maar het moet wel een stuk beter voelen. Zo niet, dan moet ik maar naar een orthopeed. Nou, dat spalken was een lachertje. Ik heb het zelf nog maar eens gedaan. En voor morgen hebben we maar vast een afspraak gemaakt.

Nu is het gelukkig mijn linker duim. In de wetenschap dat ik volledig rechts ben dacht ik dat het onpraktische deel wel mee valt. Nou…. het valt inderdaad maar niet mee. Probeer maar eens een veter te strikken bijvoorbeeld. Een appel schillen? Het lijkt net zo gecompliceerd als een openhart operatie. Tja, dan maar op weg de bergen in. Met ons drietjes opzoek naar een mooie foto in het kader van 3 x 50. Eerst een trip richting Sandıklı gemaakt. Een erg mooie weg naar de top van een berg op 2000 meter. En als je dan doorrijd naar beneden kom je langs een leuk stuwmeertje. Kortom, voldoende mogelijkheden voor een mooie foto. Hier volgt het resultaat. Spoiler allert, ondanks dat er wel aardige foto’s uit kwamen vond ik ze niet voldoende om in te sturen. [en je weet het, even op de foto klikken voor het beste resultaat]

Ondanks de wat teleurstellende foto’s heb ik toch het nodig geleerd hahahaha. Kenan dacht dat hij Jezus was (later hoorde we van oom Bert dat het niet Jezus was die het water spleet maar Mozes) maar helaas…. het water ging niet aan de kant voor Kenan.
En we kwamen een jonge koe tegen. En door een aantal van mijn volgers werd ik hier in gecorrigeerd…. het was geen jonge koe, geen jaarling maar een jong stiertje. Zo zie je maar, nooit te oud om te leren. Wat heb ik geleerd? Naast dat er aan mij geen houthakker verloren is gegaan geldt het dus ook dat er geen boer aan mij verloren is gegaan hahaha.

Kenan is een echte waterrat te noemen. Als hij eenmaal in het zwembad ligt is hij er niet meer uit te krijgen. Dus vandaag stond een dagje strand op de planning. Op ruim 1,5 uur rijden ligt Eğirdir. Een leuk stadje gelegen aan een mega groot meer: Eğirdir Gölü (oppervlakte van 482km², lengte ongeveer 50 km, breedte ongeveer 15 km) We wisten van eerdere bezoeken dat daar een mooi, goed onderhouden strand ligt. Kenan helemaal enthousiast… jaaaa, we gaan zwemmen. Tot die kleine pannenkoek begreep dat het een groot meer was. “Ik ga wel mee, maar ik ga echt het water niet in. Daar zwemmen haaien en wellicht hebben ze daar ook een onontdekte Monster ala Loch Ness” Tja, Selma en ik keken en elkaar aan, wat gaan we doen. Omdat het daar een prachtig gebied is besloten we er toch maar naar toe te gaan. Dan maar gewoon beetje wandelen daar, misschien picknicken, we gaan er wel wat van maken. Nou, toen we er waren en we hadden ons geïnstalleerd waren we ineens Kenan kwijt. Hahahaha meneer lag al in het water. We hebben genoten met en van elkaar.

Nu alle drie rozig en nagenietend op de bank. En ik heb wel een paar foto’s gemaakt van de omgeving waar we waren. En die deel ik hier graag met jullie…. [en je weet het, even op het plaatje klikken voor het beste resultaat]

En nou lieve vrienden heb ik de knollen even op. Morgen naar de orthopeed, even weer een belrondje om overal updates te vragen, zaterdag naar de pedicure om poezelige voetjes te halen, schoolspullen voor Kenan naar school brengen, een foto maken voor de 3×50, zondag helemaal niets (denk ik) en dan begint maandag het schooljaar.

Goed lieve mensen, dan rest mij niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond.