Vanmorgen was het weer even zoeken naar ons ritme. Ons mannetje ging weer naar school. Hij mag al naar klas 3. Huh? maar in Nederland zat Kenan toch al in groep 3? En das toch al 2,5 jaar geleden? Dat klopt. Maar het schoolsysteem in Turkije is wezenlijk anders dan in Nederland. Heel in het kort, de school bestaat hier uit 3x 4 jaar. De eerste 4 jaar noemen ze hier İlkokul. Dat kan je het beste vergelijken met de basisschool in Nederland. Daarna volgt 4 jaar Ortaokul. Dat kennen ze in Nederland niet. Letterlijk vertaald is dat de middenschool. En als laatste heb je dan 4 jaar Lise. En dat kan je het beste vergelijken met het middelbaar onderwijs in Nederland. Het grootste verschil is dat hier geen differentiatie wordt gemaakt in richting en niveau. Na de Lise gaat het grootste deel van de leerlingen naar de Universiteit. Hier moeten alle leerlingen een toelatingsexamen voor doen en dan volgt nav die examens een loting/toewijzing. Dit is staat dus los van of je slaagt voor de Lise. Maar goed, hoe dat precies in zn werk gaat…. en daar hebben we nog wat jaren voor om dat te snappen. EN bovendien… de regels willen hier nog al eens veranderen hahaha. Dus als wij zo ver zijn, dan zal ik jullie tot in de detail mee nemen hoe het dan gaat.

Goed, nadat we Kenan hadden weg gebracht (Papa, ik vind het heel leuk dat jullie mij weg brengen maar ik wil niet dat jullie mij naar de klas brengen hoor. Ik wil niet zon kind zijn die niet alleen naar de klas kan….), onder het motto van nu we toch in Afyon zijn, gelijk even naar het AKSA hoofdkwartier gereden. De frequente volgers heeft vast het gedoe wel meegekregen en dat we een klachtenbrief hebben geschreven omdat de aannemer die hier aan het werk is geweest voor in totaal meer dan ₺ 10.000 heeft veroorzaakt… En omdat we nog helemaal niets hadden gehoord nav onze brief…. Iets met Als Mohammed niet naar de berg komt, moet de berg maar naar Mohammed
Wij naar binnen en zonder verdere uitleg hebben we gewoon gevraagd naar de hoogste in functie in dat gebouw. Turkije is een enorm hiërarchisch ingesteld volk. Dus in dit soort gevallen ‘durven’ ze ook niet door te vragen. Mensen die vragen naar de directeur zullen wel belangrijk zijn. Dus we werden gelijk doorgelaten en hoefde niet in de rij te staan.
De secretaresse van ‘de big boss’ heeft gelijk even gezocht wie de behandelaar is van onze klacht. De betreffende man werd gelijk gebeld en hij mocht gelijk door naar ‘de big boss’ Helaas mochten wij dan weer niet bij dat gesprek aanwezig zijn. Na ongeveer een uur (…) kwam onze behandelaar uit het gesprek met ‘de big boss’ Meneer begon met een enorm wollig verhaal waar we helemaal niets mee konden. Hahaha en toen maakt hij een foutje door tegen mij in het Engels te beginnen. En toen was hij natuurlijk aan de beurt. Hij vertelde dat hij een aannemer zou sturen om te kijken naar de gemaakte schade. Ik vroeg hem ‘vriendelijk’ of hij dacht dat wij het riool op lieten liggen tot dat hij eindelijk eens dacht om wat te gaan doen met onze klachten brief. En als hij dacht dat hij dezelfde aannemer zou sturen die bij ons de schade heeft veroorzaakt…. ik heb hem beloofd dat ik de aannemer hoogst persoonlijk ons land zou afslaan. Hij legde uit dat er een controleur zou komen, samen met iemand van Aksa. En heus meneer Tel…. die komen deze week…. İnşallah. Ik heb hem beloofd dat als ze voor maandag niet geweest zijn, wij maandag om 09:00 uur weer bij hen op kantoor zouden zijn. En toen ik hem vroeg waarom die controleur eigenlijk zou komen. Wij hadden niet alleen een brief gestuurd maar ook een stapel foto’s. Toen moest hij met het schaamrood op zijn kaken bekennen dat hij dat nog niet had bekeken…. Dat was het moment dat ik beter naar buiten kon gaan…. Maar goed, ik ben benieuwd. Wordt vervolgd.

Nadat ik in de auto even weer was afgekoeld zijn we even via zo’n ‘Medische Hulpmiddelen Winkel’ gereden. Ik ben daar helaas ondertussen bijna kind aan huis. Zoals ik eerder had aangegeven heb ik een bot in mijn duim gespleten. De dokter heeft aangegeven dat ik minimaal 3 weken met een spalk moet lopen. (wel moet ik over 2 weken terug komen om te kijken of er al sprake is van genezing) Nu kunnen ze veel in het ziekenhuis maar een fatsoenlijke spalk aanleggen is er niet één van. Dus nu hadden we zelf maar wat gefabriceerd maar dat was vooral een hoop gedoe. Eens kijken wat ze voor mij konden doen in de ‘Medische Hulpmiddelen Winkel’.

De lieve mensen hebben ongeveer alle braces tevoorschijn gehaald en echt de allerlaatste was wat ik zocht. Nu maar hopen dat de dokter eind volgende week zegt dat dit ook goed was. Anders begint het gedonder weer op nieuw.
Toen we daar klaar waren reden we iets verder, naar de tandarts. Die arme Kenan is gisterenavond een vulling uit een melkkies verloren. De tandarts die hem had gevuld zei al dat dit nog een melkkies was en dat de volwassenkies er al vlak achter zit. Maar goed, we gaan toch maar even weer heen om te voorkomen dat de boel gaat ontsteken. Zoals gezegd, vandaag is Kenan zijn eerste schooldag na de vakantie. Dus we wilde hem niet direct van school halen. Dus nu maar morgen. De tandarts gaat nog één poging doen om hem te vullen (als dat nog kan) en anders gaat die hem er maar uithalen.

Toen ook dat geregeld was zijn we doorgereden naar de Paşa Camii. Een Moskee die een groot deel is gebouwd van hout. Echt een prachtig stukje werk, ideaal om vast te leggen met mijn 50mm primelens in het kader van het 3×50 project. Ik heb er een aantal panorama foto’s van gemaakt. Even op de bovenstaande foto’s klikken voor het beste resultaat.

Kortom, een drukke maar productieve ochtend. En nu…. helemaal niets. Rust. Want…. het is best stil zonder mn kleine stuiterbal om me heen hahahaha. Behalve dat we morgen dus even met Kenan naar de tandarts moeten hebben we weinig op het programma staan. Mooi de tijd om rustig toe te werken naar zondag. Zondag is het al weer 9 jaar geleden dat Kenan ons Papa en Mama maakte.
Lieve mensen, geniet van je week. Voor je het weet hebben de kinderen al weer vakantie… 😉