A wise man once said,
Hate has four letters, but so does love
Enemies have 7 letters, but so do friends.
Lying has 5 letters, but so does truth
Cry has 3 letters, but so has joy
Negativity has 10 letters, but so does positivity.
Life is two sided, 
Choose wisely.

Ik vond het wel een mooi stukje tekst. En vooral zo waar. Het hele leven zit vol keuzes. Het begint al op het moment dat je wakker wordt…. sta ik op of blijf ik nog even liggen. Als ik besloten heb om op te staan ga ik me even wassen en dan volgt de volgende keus. Wat doe ik aan. Als ik ook daarover een besluit heb genomen, de volgende keus. Ik ga ontbijten maar wat wil ik eten. Keuzes keuzes keuzes.

Nu ons leven in Turkije langzaam maar zeker tot rust komt en alles gaat zoals wij het graag zouden willen de volgende keuze. Tot nu toe was de rode draad door deze blog de voortdurende ‘strijd’ met de Turkse way of living. Ik woon in een land wat niet mijn geboorteland is. Maar ik woon hier met veel plezier en wil hier ook blijven. Dus ik ben degene die me moet aanpassen. Dus als je kijkt naar de werk ethiek, tja… het is niet de mijn maar ’s lands ’s lands eer. Dus zoals een wijs man ooit tegen me zei “niet klagen maar dragen”
Langzaam komt dus de volgende keuze…. omdat de rode draad langzaam maar zeker vervaagd en zelfs tot ene einde komt, ga ik nog verder met deze blog? Nou, zeker wel. Ik heb tot nu toe te veel plezier in het schrijven van deze blog. En om nu alleen maar over mijn grote passie “de fotografie” te schrijven vind ik ook zo wat. Dus ik ben opzoek naar andere onderwerpen om over te schrijven. Naast de fotografie blijf ik jullie mee nemen in de avonturen die we beleven in ons dagelijks leven. En ik zal opzoek gaan naar leuke anekdotes uit het verleden.

De laatste tijd wordt je doodgegooid met verhalen over AI. AI staat voor “Artificial Intelligence,” wat in het Nederlands “Kunstmatige Intelligentie” betekent. Het verwijst naar het vermogen van computersystemen om taken uit te voeren die normaal gesproken menselijke intelligentie vereisen, zoals leren, redeneren, problemen oplossen en beslissingen nemen. AI-systemen worden getraind met behulp van algoritmen en gegevens om taken uit te voeren en kunnen worden toegepast op een breed scala van toepassingen, zoals spraakherkenning, beeldherkenning, autonome voertuigen, en nog veel meer. En vooral dat stukje ‘en nog veel meer’ Dus ik heb gewoon de app “ChatGPT” gedownload op mijn telefoon en ik heb gelijk de vraag gesteld of ze ideeën hebben waarover ik zou kunnen schrijven.

Natuurlijk! Hier zijn enkele blogonderwerpen waarover je kunt schrijven:

1. Duurzaam leven: Tips voor milieuvriendelijk gedrag.
2. Technologie: De nieuwste ontwikkelingen in de techwereld.
3. Gezondheid en welzijn: Fitness, voeding en mindfulness.
4. Reizen: Reisbestemmingen, reistips en ervaringen.
5. Creativiteit: Kunst, schrijven, fotografie, en meer.
6. Persoonlijke ontwikkeling: Zelfverbetering en groei.
7. Financiën: Geldbeheer, investeringen en besparingstips.
8. Voeding: Recepten, dieetadvies en voedingsmythes.
9. Boeken en films: Recensies en aanbevelingen.
10. Wetenschap: Interessante ontdekkingen en fenomenen.

Ik hoop dat dit je inspiratie geeft voor je blog!

Grappig… een robot die net doet alsof ze echt met mij spreekt. Alleen met deze keuze kan ze me toch niet echt helpen helaas. De tien mogelijk onderwerpen die ze voorstelt heb ik helemaal niets mee of kan ik niet zo veel mee. Maar goed, ik zal de app bewaren. Wie weet… in de toekomst.

De toekomst…. of het heden…. of het verleden…. waar zal ik eens over schrijven. Ja ja, ik weet dat ik in het begin ooit heb geschreven dat ik niets ga schrijven om maar wat te kunnen schrijven. Tot nu toe heb ik geschreven over het heden. Maar ja, zonder het verleden heb je geen heden. En laten we dan maar helemaal niet spreken over de toekomst.

What’s meant for you will not pass you by in life.
And if it does pass you by, it was never meant for you.

Wist je trouwens dat ik jaren in Frankrijk heb gewoond? Ik werkte voor Eurocamp, een organisatie die voor veel te veel geld volledig ingerichte tenten en mobilehomes verhuurd door heel Europa. En ik heb daar echt van alles gedaan. Van ‘Grunt’ (mensen die dor Europa trekken om aan het begin van het seizoen de tenten op te bouwen en aan het eind van het seizoen tenten weer afbreken) tot aan depot supervisor en montage supervisor. In de winter woonde en werkte ik dan in Montluçon. Bij “Transports Bourin” had Eurocamp een groot warehouse (een groot magazijn) gehuurd en daar werkt ik dan. Direct aan het einde van het seizoen met een groep van zo’n 12 – 15 mensen (allemaal Britten en 1 Nederlander) maar zo tussen december en maart waren we meestal met 2 tot 4 mensen.
Helaas ben ik hem uit het oog verloren maar één van die jongens was Dave Logan. Een jongen uit Schotland die ik op gegeven moment toch echt wel één van mijn beste vrienden mocht rekenen. We deden alles samen. We hebben samen gehuild maar oh oh oh…. wat hebben we ook samen gelachen.

Nu ik aan deze periode terug denk, ik kan wel een boek vullen met de gekkigheid die we hebben uitgehaald. ’s Nachts nadat we toch echt een glaasje Ricard te veel hadden gedronken zwemmen in de fontein midden op een druk verkeersplein. (gelukkig was het een slaapstad waar er na middennacht bijna geen auto meer op de weg te vinden was) Maar dan kwam de politie weer een kijkje nemen. En als ze dan constateerde dat we niets kapot maakte maar alleen ontiegelijk vervelend waren speelde ze weer voor onze moeder en stuurde ons naar huis met het dringende verzoek om nu toch maar naar bed te gaan.
En zo moet ik denken aan een ander leuke avond. We hadden in de periode dat we in Montluçon met 15 mensen waren de beschikking over 2 huizen. Het ene huis woonde de meisjes en het andere huis woonde de jongens. Op een gegeven moment hadden we besloten om een ‘Drag Night’ te houden. Wij met ons allen naar een winkel die tweede hand kleding verkocht. We gingen helemaal los. Allemaal hebben we een outfit gescoord. Nog even via ‘Feest artikelen winkel’ om wat accessoires te scoren en daarna kon het feest beginnen. Toen we helemaal aangekleed waren zijn we gaan lopen naar het andere huis. We hadden voldoende voertuigen tot onze beschikking om die 2,5 km te rijden maar gezien we geen ranja zouden drinken zijn we maar gaan lopen. Dus zie je het voor je…. 7 luide, ongeschoren Britten en 1 nog luidere, ongeschoren Nederlander gekleed als vrouw, dwars door het centrum van Montluçon. Ze praten er nu nog over hahaha.
Op gegeven moment zagen we iemand liggen in een bushokje. Je hebt vast wel eens gehoord over de clochards in Parijs. Nou, in Montluçon hadden we er ook een paar. Met ons achten zijn we om die man heen gaan staan en Dave (hij sprak het beste frans van ons allen) maakte hem wakker en zei dat hij beter kon stoppen met drinken. Toen hij vervolgens achter bleef met een hand vol Franse francs…. je had zn gezicht moeten zien…. dat beeld, onbetaalbaar!

Oké, nog één dan. het verhaal van de ‘Love Glove’ Ik neem je even mee naar een heerlijke doordeweekse dag dag in het Franse Montluçon. Dave en ik hadden het mannenhuis voor ons zelf. Ik ken het adres zelfs nog, Rue Denis Papin a Montluçon. We hadden hard gewerkt, we moesten duizenden dekens uitzoeken op gaten en scheuren voor dat ze naar de stomer konden (ja, geen fris werkje…. buiten de stof hadden er een heel seizoen mensen onder geslapen en ik wil niet weten wat ze er allemaal onder gedaan hebben). Thuis gekomen direct douchen terwijl de ander eten kookt. En na het eten zaten we vaak op mijn slaapkamer op de tweede verdieping omdat ik een raam had met een hele brede vensterbank waar we beide op konden zitten. Dave tokkelde een beetje op zijn gitaar en ik keek een beetje doelloos naar buiten terwijl we samen de wereldproblematiek aan het bespreken waren. Mijn werkhandschoenen lagen ook op de vensterbank toen op eens…. ja hoor, één van mn handschoenen viel naar beneden. Niets bijzonders zou je zeggen maar hij viel bijna op het hoofd van een leuke meid die toevallig voorbij liep. Dave begon zich gelijk te verontschuldigen en sprintte naar beneden. En wat er toen gebeurde….
Ik zag uit het raam wat er gebeurde…. helemaal niets. Dave nam de handschoen in ontvangst, nogmaals sorry gezegd, “neem hem maar niet kwalijk, het is een domme Hollander” terwijl hij naar boven wees….. en hij begon weer naar boven te lopen. Ineens hoorde ik een bulderende lach die eigenlijk niet meer op hield. Toen Dave na een paar minuten weer boven was (het had ook prima na een paar seconde geweest kunnen zijn maar het voelde als uren) en toen hij eindelijk weer tot rust was gekomen hield hij de handschoen voor zich en riep “this is the Love Glove” Huh? We drinken toch alleen een kopje thee…. Dave, je praat raar.
Hij begon uit te leggen en wel op zo’n manier dat ik het gelijk voor me zag. Hij zei van stel je voor dat niet alleen dat meisje die handschoen op pakte maar dat van de andere kant ook een jongen was gekomen die die handschoen wilde oppakken. Stel dat ze vervolgens met hun hoofden tegen elkaar waren gebotst. Stel dat deze jongen een echte heer was en dat hij zich begon te verontschuldigen. Stel dat hij, om het goed te maken, haar uitnodigde om een kopje thee te gaan drinken op zijn kosten. Stel dat het enorm zou klikken tussen die twee. Stel dat ze verliefd zouden worden, zouden trouwen en kindjes zouden krijgen. En dat allemaal door jouw handschoen. The Love Glove.
We hebben vervolgens de handschoen aan de muur gespijkerd en het werd een verhaal op zich hahaha. Kortom… een geweldige tijd. En ik denk dat hier ook mijn liefde voor Frankrijk is ontstaan.

En zo zie je maar waar de keuzes in je leven je naar toe leiden. Een andere keer zal ik nog wel eens vertellen hoe ik überhaupt van militair ‘doorgroeide’ tot tentenbouwer in de Franse Riviera. Nu terug naar het hier en nu. Volgende week zaterdag, de 23ste sept begint de volgende Foto7Weekse. Zeven weken lang waarin ik om de 3 a 4 dagen uitgedaagd wordt door Mischa de Muynck van Heel Holland Fotografeert met verschillende fotografie opdrachten. En op drie momenten maakt Mischa dan een video waarin hij feedback geeft op de foto’s. Erg leerzaam!
Daarnaast doe ik dus mee met 3×50, het foto project met de 50 mm lens. Bij 3×50 fotograferen 50 fotografen, 50 weken lang met de 50mm lens. Iedere week publiceert ieder van die 50 fotografen dus één foto op de website van 3×50. Die foto is dan gemaakt met een 50mm lens.
Maar, nu Kenan weer naar school is wordt het erg stil in huis. En de laatste tijd probeer ik me wat toe te leggen op de architectuur fotografie. Ik ben hier dus opzoek naar mooie, interessante gebouwen om te fotograferen. Hier in Turkije staat op elke hoek van de weg wel een Camii (een Moskee) Omdat de mensen die naar die Camii gaan erg trots zijn op ‘hun’ Camii zijn dit vaak hele mooie gebouwen vol interessante lijnen. (hieronder een paar mooie voorbeelden die ik afgelopen maand heb gemaakt, klik even op de foto voor het beste resultaat)

Dus nu heb ik mezelf een uitdaging gegeven. Ik wil de komende tijd een foto maken van alle Moskeeën in Şuhut. Voor zover Selma en ik hebben kunnen achter halen zijn er 22. En er zijn er verschillende, oude, nieuwe, grote, kleinere, met 1 minaret, met meerdere minaretten etc etc. Dus naast de Foto7Weekse en de 3×50 ga ik voor mezelf de Camiler (Moskeeën) van Suhut vastleggen. En ik denk dat ik op Facebook een fotoalbum ga maken en die ga ik dan steeds aanvullen tot dat die compleet is.

Nu een bakkie koffie (oh nee, ik moet zeggen “ik ga een koffietje drinken” volgens goed Nederlands gebruik hahahaha) en dan ga ik samen met Selma op pad om de eerste Camiler (Moskeeën) vast te leggen. Als je nieuwsgierig bent hoe hier bepaalde zaken er uit zien, die ik kan fotograferen… schroom niet en laat dat als reactie onder dit bericht achter en ik ga kijken wat ik voor je kan betekenen.

Lieve menschen, doe de groenten aan zaagmans…. tot de volgende.