Ongeveer 1,5 jaar geleden, toen we nog ons appartement woonde, hadden we een storing in onze internet aansluiting. De plannen voor de bouw van ons huidige huis waren er al, maar waren nog niet helemaal definitief. We hadden oa gehoord dat we hier, op de plek van ons huidige huis (voorlopig?) geen internet zouden kunnen krijgen. Er waren wel wat alternatieven, je kan hier namelijk bijvoorbeeld een ‘superbox’ aanschaffen. Dat is een soort mobiele internet hotspot wat via het mobiele netwerk als access point fungeert. Niet ideaal maar als je niet hebt….
Goed, wij hadden dus een storing en na een telefoontje met de Turk Telekom storingsdesk kregen we bezoek van twee storingsmonteurs. Zij hadden de storing zo verholpen, de toppers. Na een kort gesprekje kwamen we op het probleem dat we op ons beoogde woonplekje geen internet konden krijgen. Vol verbazing gaven ze aan dat dat volgens hun best kon. Helemaal omdat voor het stuk land een glasvezel hoofdkabel loopt.

Wij gelijk bellen met Turk Telekom en die gaven aan dat zij het allemaal niet wisten maar dat ze het zouden doorgeven. Uiteindelijk hebben we weer contact gezocht met de telekom boys en via deze mannen kwamen we er achter dat we een VDSL aansluiting konden krijgen en als we glasvezel zouden willen hebben, dan moesten we dat waarschijnlijk zelf bekostigen. Dus, eerst maar een VDSL aansluiting. De eerste paar dagen waren we erg tevreden maar daarna bleek al gauw dat de snelheid niet boven de 8 Mbps uitkwam en dat de verbinding verschrikkelijk instabiel was.

We hebben toen dus maar contact gezocht met Türk Telekom om uit te zoeken wat de mogelijkheden waren om aangesloten te worden op het glasvezel netwerk. En wat er dan gebeurt… we kregen te maken met de ronduit vermaarde en soms zelfs beruchte Turkse bureaucratie. We moesten een formele aanvraag doen. Deze ging de organisatie in. Niet om de glasvezel aan te leggen… nee, er werd een onderzoek gedaan of het mogelijk was om te onderzoeken of er een plan gemaakt zou kunnen worden om misschien glasvezel aan te leggen… Inşallah. We hielden stevig de vinger aan de pols. Althans, dat dachten wij. Elke week hadden we telefonisch contact met de telekom boys. EN in het begin zagen zij de humor er ook wel van in. Helemaal omdat wij in Şuhut de eerste klanten waren die op persoonlijke titel aangesloten zouden worden op Glas. Na vele omwegen begrepen we dat ons verzoek uiteindelijk was verstuurd naar Het Türk Telekom hoofdkantoor alwaar ze de uiteindelijke goedkeuring moesten geven. En toen werd het stil…. erg stil, gevolgd door een verschrikkelijke ramp hier in Turkije. De grote aardbevingen in Turkije die meer dan 50.000 mensen het leven koste en minimaal even zoveel gewonden. De ramp die er voor zorgde dat het leven in Turkije volledig tot stilstand kwam. En na wij later vernamen dus ook ons project.

Maar in Turkije gaat dit dus heel makkelijk. Ze hebben niemand op de hoogte gesteld, ze hebben gewoon massaal alle niet urgente projecten gesloten en alle mankrachten naar het aardbevingsgebied gestuurd. Natuurlijk volkomen logisch, alleen jammer dat we daar niet in gekend werden. Helemaal omdat we steeds met een kluitje in het riet werden gestuurd…. “ja hoor, we zijn er nog naar aan het kijken” terwijl het allang afgesloten was. Het was zelfs zo dat de Telekom Boys adviseerde om als wij iemand hoog in de boom bij Türk Telekom zouden kennen, dat we die moesten inschakelen om het proces te bespoedigen.

Dat was niet tegen dovemans oren gezegd. Ondanks dat ons internet erg traag was (we hadden het na heeeel veel klagen weten op te krikken tot ongeveer gemiddeld tussen de 12 Mbps en de 14 Mbps), zijn we gaan zoeken naar iemand die ons iets meer zou kunnen vertellen. Ondertussen wisten we dus al dat de boel stil was gelegd maar we wilde weten of en hoe we de boel weer konden opstarten. Uiteindelijk kwamen we terecht bij de algehele project leider van het Glas netwerk bij ons in het district. En toen ging het balletje ineens snel rollen. We kwamen er achter dat wij op ongeveer 800 meter van de wijkcentrale wonen, waar dan onze glasvezel vandaan zou moeten komen. We kwamen er achter dan de complete aanleg ongeveer ₺ 28.000 moest gaan kosten. (dat is tegen de huidige koers een kleine € 900). En het belangrijkste, we kwamen er achter dat bij de eerste aanvraag er al goedkeuring was gekomen uit het hoofdkantoor. Dus als we wilde, konden ze (voor turkse begrippen) snel aan de slag.

Omdat we nog een hoop vragen hadden en er toch nog wel het een en ander onduidelijk was hebben we een afspraak gemaakt op het districtshoofdkantoor. Daar kregen we voor ons bevredigende antwoorden op al onze vragen. Onze gesprekspartner mocht ons namens TÜrk Telekom een aanbod doen, dat we de kosten van de aanleg sam-sam zouden doen omdat wij de eerste zouden zijn, omdat we al zo lang wachten etc etc… Goed, ₺ 13.000 en wij zouden aangesloten worden op het glasvezel netwerk.

En vandaag, zaterdag 23 september 2023, zijn wij aangesloten op het glasvezelnetwerk. Wel leuk, omdat wij in Nederland al de nodige ervaring hadden opgedaan met het glasvezel netwerk konden wij de Telekom Boys zelf de nodige hulp bieden. Maar….. eind goed, al goed.

Turkije, het land van uitersten. Waar ik net beschreef hoe wij langzaam maar zéér zeker goed voorbereid zijn voor de toekomst… want ook voor het terug leveren van de elektriciteit die wij zelf opwekken middels onze zonnepanelen komt steeds verder in de afrondende fase. Ook de brandweer heeft zijn zege gegeven, en nu is het wachten tot de elektriciteitsmeter vervangen gaat worden

De keerzijde van Turkije is de enorme hoeveelheid van half afgebouwde huizen of verlaten gebouwen. De ervaring die wij hebben in Nederland is dat mensen eerst zorgen dat ze voldoende vermogen hebben (dan wel eigene dan wel vreemd vermogen) om in één keer het te bouwen huis klaar te maken. ’s Land wijs ’s land eer….. hier doen de mensen dat toch wezenlijk anders. Ze sparen een bedrag bij elkaar en vervolgens gaan ze beginnen. Eerst natuurlijk de aankoop van de grond en bijvoorbeeld de muur en/of de fundering. Als het geld op is dan stoppen ze gewoon met de bouw. Vervolgens wordt er weer fanatiek gespaard tot er weer een behoorlijk bedrag op de rekening staat, en dan gaan ze weer verder met de bouw. Hierdoor zie je dus een aantal dingen gebeuren. Je ziet bijvoorbeeld huizen in verschillende bouwstijlen. De begane grond is dan bijvoorbeeld in natuursteen en er staat dan een bakstenen eerste verdieping boven op. Esthetisch? Het is in ieder geval functioneel. Wat je ook ziet zijn vele half afgebouwde huizen. Maar daar zit nog een addertje onder het gras. Over het algemeen wordt een bouwvergunning afgegeven voor de duur van 5 jaar. Als na die 5 jaar de bouw nog niet is afgerond heb je een uitdaging. De bedoeling is dan dat je een nieuwe bouwvergunning gaat aanvragen. Nu heb je mensen die daar maling aan hebben. Die bouwen hun huis gewoon af maar dan zonder vergunning. Een beetje afhankelijk van waar je woont, maar in een aantal gebieden in Turkije is de controle zeer streng. Maar in weer andere gebieden is er amper controle op dit gebied. Als je in zo’n gebied een reeds bestaand huis koopt moet je dus héél scherp zijn op de papieren die bij het huis horen.
Wat ook kan is dat er wel een nieuwe bouwvergunning wordt aangevraagd maar dat die om verschillende redenen helemaal niet meer wordt toegekend. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat in de tussentijd (lokale) verkiezingen zijn geweest waardoor er nieuwe mensen aan de macht zijn met nieuwe ideeën. En wat eerder werd goed gekeurd wordt dan nu afgekeurd. De eigenaren proberen dan vaak de boel te verkopen maar wie wil er een half afgebouwd, illegaal huis kopen? Juist, en dan blijft het half afgebouwd achter en uiteindelijk weet niemand het werkelijke verhaal.

Een andere oorzaak van de onafgebouwde huizen zijn faillissementen. Project ontwikkelaars proberen dan een bepaald percentage van de te bouwen huizen op voorhand te verkopen. Wat vooral de laatste tijd natuurlijk gebeurt met de enorme inflatie, hebben ze de huizen voor een te lage prijs verkocht. De inkoop van de bouwmaterialen groeit ze dan boven het hoofd qua prijs. Ze proberen dan nog wel extra geld los te krijgen van de koper, maar ook gaar zit dan vaak geen extra geld waardoor de hele boel stil komt te liggen. Als de projectontwikkelaar dan failliet gaat zijn de kopers hun geld kwijt en blijft er een berg beton achter.

Maar goed, zei een bekende Amsterdammer niet eens dat elk nadeel ook weer een voordeel hept…. Dus veel van deze onafgebouwde gebouwen leveren leuke foto mogelijkheden op. En daar maak ik graag gebruik van. Wel grappig om te merken dat bij van die bouwvallen je nooit iemand ziet, maar als ik er dan sta te fotograferen heb ik ineens een enorme aanloop. Wat ik er kom doen? Of ik het wil verkopen? Of ik het wil kopen of dat ik het misschien wil slopen. Als ik dan uitleg dat ik de gebouwen fotografeer puur uit hobby en liefhebberij druipen ze meestal weer snel af.

Nou, volgende week maar eens kijken of we de zonnepanelen meneer weer wat achter de broek aan kunnen zitten, kijken of we weer wat beweging kunnen krijgen in onze reeds goedgekeurde claim en dinsdag hopen we ons eerste bezoek uit Nederland te mogen ontvangen. Helemaal leuk. Kei veel zin in. Dus lieve mensen, geniet nog even van je weekend en we wensen jullie vast een mooie week toe.