Tijd vliegt…. Al weer 9 dagen geleden dat ik mn laatste bericht heb geschreven. En speciaal voor Stephan Wijnberg…. op de dag af nog 12 weken tot het weer Kerst is. Voor Kenan worden dat twee bijzondere dagen want hij zal gewoon naar school moeten want in Turkije wordt geen Kerst gevierd. Ach je, daar voor in de plaats hebben we eigenlijk twee keer Kerst. Hier hebben ze met Suikerfeest én met het Offerfeest meerdere dagen vrij. (al naar gelang de dagen vallen kan dit wel oplopen tot een volle week vrij). Maar goed, omdat we wel willen dat Kenan een band houd met zijn geboorteland vieren we op onze eigen manier wel kerst inclusief een kerstboom en uiteraard lekker eten.

Maar goed, laten we eens terug kijken op de afgelopen 9 dagen waarin weer genoeg is gebeurt hahaha. (had je wat anders verwacht 😉) Een paar weken terug kwam Kenan ineens uit het niets met een verzoek. Of hij dot jaar wel een kinderfeestje mocht geven. Hij wilde graag al zijn klasgenootjes uitnodigen bij ons thuis om samen een feestje te vieren, nog voor zijn 9de verjaardag. En omdat hij dit nog nooit heeft gevraagd waren Selma en ik er snel uit, dit gingen we regelen. Helemaal omdat het al 4 jaar geleden was dat hij een echt feestje kon geven. Eerst natuurlijk door de corona en later omdat we in Turkije zijn gaan wonen en hier doen ze daar eigenlijk niet aan verjaardagen. Nu hij een paar keer is uitgenodigd voor verjaardagfeestjes van klasgenootjes wilde hij ook wel zo’n feestje.

Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Maar als gezegd, hij vraagt dit eigenlijk nooit. En hij heeft er zo lang op moeten wachten. Dus we keken niet op een lira meer of minder. Een van zn klasgenootjes had zijn feestje gegeven in ‘Lavanta Kır Bahçesi‘ in Afyon. Een erg leuke plek, mooi ruim opgezet met onder andere een speeltuin. Ik kende het niet, dus die maandag zijn we er even wezen kijken. Nou, we waren er gauw uit. De initiële bestond uit bijna 50 mensen…. (Kenan, 23 klasgenootjes, 23 mama’s, Selma en ik…) Bij Kenan in de klas is het de gewoonte om alleen de kindjes met de moeders uit te nodigen. De vaders blijven dan thuis. Maar goed, wij zijn ‘anders’ 🤭 Dus deze papa ging gewoon mee hahaha.
We kregen ook het aanbod om voor een klein bedrag van een heuse party planner gebruik te maken. Ach, laten we gek doen hahahaha. Achteraf was dat wel heel fijn. We hoefde helemaal niets zelf te doen. Aan het eind van het feestje gingen we weg en lieten alle zooi achter ons. Nu is Turkije over het algemeen niet de beste vriendjes met Amerika. Maar oh oh… wat deed dit Amerikaans aan hahaha.
Afgelopen zaterdag was het zo ver. Kenan ging eerst basketballen voor de eerste keer dit seizoen. Dat was geen succes. Hij zit nu in de derde klas en kwam derhalve in de basketbal groep van klas 1 t/m 3. Maar nu heb ik wel eens eerder verteld dat Kenan groot is voor zijn leeftijd. EN als je dan kijkt naar de Turkse kindjes, die zijn over het algemeen wat kleiner dan de kindjes in west Europa. Dus Kenan was ruim 1 kop groter dan alle andere kindjes. Dus we hebben gelijk afgesproken dat Kenan volgende week naar de groep van klas 4 t/m 6 mag. Naast dat ze allemaal iets groter zijn, is het voor Kenan ook goed voor zijn weerstand. Die knapen zijn al wat sterker dus zal Kenan wat harder z’n best moeten doen. Na het basketballen even bij de KFC wezen snacken voor we naar het feestje gingen.
En toen we er aankwamen…. wouw, we waren onder de indruk. Kenan is helemaal fan van alles wat de ruimte betreft. Nou, dat hebben we geweten. Alles was mooi aangekleed met het thema Ruimte. Helemaal leuk! Uiteindelijk waren er 15 kindjes (even even zoveel mama’s). Lang verhaal kort…. het was een top feestje. Kenan zei aan het einde dat hij moe was en wel naar huis wilde maar dat het de mooiste dag van z’n leven was. En wat is ons mannetje verwend. Allemaal prachtige cadeaus. Van een telescoop tot een winterjas en van een hele grote puzzel van de ruimte tot aan een radiografisch bestuurbare Ferrari. En nog veeeel meer.

Goed, een beetje een hak op de tak verhaal vandaag…. Dinsdag 26 september kregen we voor het eerst bezoek uit Nederland. Dat wil zeggen, geen familie bezoek maar vrienden uit Nederland. We hadden daar zo veel zin in. Helemaal leuk. Ze bleven twee nachtjes slapen en ik mag denk ik wel zeggen dat we alle 5 genoten hebben! Een beetje ongelukkig maar dinsdag, net toen ze hier aankwam moest Selma naar de school van Kenan om het jaar programma aan te horen. Na Menno en Yvonne een beetje bijgekomen waren na hun reis hebben Kenan en ik die twee op sleeptouw genomen. Hier in de buurt zo veel mogelijk live laten zien wat we op bijvoorbeeld facebook al vaak delen. Hun reactie was dat het in het echt nog mooier was dan ik op foto’s kon laten zien.

De woensdag hebben we eerst Kenan naar de schoolbus gebracht. Oh oh oh…. wat was dat mannetje boos…. “jullie gaan allemaal leuke dingen doen en ik moet naar die stomme school” Maar goed, toen hebben Selma en ik onze twee gasten meegenomen naar een paar leuke plekken. ‘Het verlaten dorp’, ‘Kocatepe Anıtı’, ‘Bininler Kayalığı’ om maar een paar plaatsen te noemen. En tussendoor hebben we nog heerlijk gegeten bij ‘Değirmen Kır Bahçesi’. Hahahaha oh ja, we hadden nog een electrische kombi ketel over. En die hebben we deze dag ook nog even verkocht. Kortom, een top dag!

Ja en aan al het leuke komt ook weer een eind. Na een lekker ontbijtje zijn onze gasten weer op pad gegaan, terug naar Alanya.

Wat ik al zei, we hebben genoten. Het waren drukke maar hele leuke dagen. Later kreeg ik nog een filmpje van Menno waarin hij hun rondrit laat zien:

In de middag hebben we maar weer eens een rondje gedaan bij de bedrijven die nog wat voor ons moeten doen. We hebben zonnepanelen maar terug leveren kunnen we nog niet. Alles is er klaar voor behalve een twee weg meter. We zijn dus maar eens op bezoek gegaan bij de firma Oedaş, het elektriciteit bedrijf. En wat blijkt…. er is een schaarste aan meters. Zij hebben ze niet meer. Ze zijn in bestelling maar er liggen nog 45 projecten op de plank die op zo’n meter wachten. Ze hebben ze wel besteld, maar de ene keer komen er 5, dan komt er een doos met 10 meters en als je pech hebt komt er dan 3 maanden helemaal niets. Dus in overleg met Oedaş zijn we nu zelf maar opzoek naar een tweedehands meter. Zij zullen die dan eerst testen en dan wordt hij alsnog geplaatst. Zucht…. het zal ook eens in één keer goed gaan.

En dan zitten we nog met het gasbedrijf AKSA. Zij hebben bij ons schade veroorzaakt bij de aanleg van het gas. Ik zal niet het gehele verhaal nogmaals vertellen, maar we hebben nu een mondelinge toezegging dat onze claim is goed gekeurd. Nou hoor ik je zeggen van dat is makkelijk toch? Uitbetalen en klaar. Maarrrr…. het is niet AKSA die de schade heeft veroorzaakt maar een onderaannemer. Dus AKSA heeft de claim verlegt naar de onderaannemer grrrr. En wij moeten nu wachten tot die onderaannemer gaat reageren. Nu heeft de jongen die onze klacht behandeld een paar foutjes gemaakt. Ten eerste heeft hij verteld dat hij steenkolen Engels spreekt. Dus…. hij moet nu communiceren met mij. En geloof me, daar heeft hij nu spijt van. En hij heeft aangegeven dat onze claim goedgekeurd is maar daarin heeft hij voor z’n beurt gepraat. Ik wil dat graag zwart op wit maar dat mag hij niet. Toen ik vroeg waarom niet brabbelde hij wat over z’n manager. Prima zei ik, dan gaan we toch naar je manager. Dan mag je manager uitleggen waarom ik dit niet zwart op wit krijg. Uiteindelijk, na heel veel excuses kwam er uit dat mijn gesprekspartner de nodige fouten had gemaakt en dat de manager had gezegd dat hij het zelf maar moest oplossen. Goed, uiteindelijk de volgende afspraken kunnen maken. AKSA moet de onderaannemer nog betalen voor geleverd werk. Onze behandelaar heeft de onderaannemer een brief gestuurd waarin hij heeft aangegeven dat ze tot uiterlijk 4 oktober de tijd hebben om te reageren. Doen ze dat niet, dan betaald onze behandelaar onze claim uit en verminderd dat bedrag van de betaling naar de onderaannemer. Toen ik vroeg of onze behandelaar ons op de hoogte wilde houden vertelde hij dat hij het zo druk had, dat hij niet eens de tijd heeft om ons even te bellen. Prima, dan help ik je toch even… ik mats je. Als het goed is heeft de onderaannemer voor 4 okt jullie bericht. Ik geef je tot vrijdag 6 okt om mij op de hoogte te brengen. Heb je weer 2 dagen extra. Als ik vrijdag niets van je heb gehoord kom ik maandag gewoon weer naar jullie kantoor. Ik neem dan mn lupa (lunch pakketje) mee en blijf dan net zo lang tot dat iemand mij te woord staat, iemand die wel beslissingen kan en wil nemen. Toen heeft Selma hem nogmaals uitgelegd dat we respect hebben voor het feit dat hij het erg druk heeft maar dat een telefoontje minder tijd in beslag neemt dan dat ik met mn lawaai op zijn afdeling kom zitten. Want geloof me, als ik binnen kom weet iedereen dat. En dat vind de gehele afdeling erg leuk dus die zijn dan weinig productief meer hahaha. Geloof me, stiekum hoop ik dat ik niets meer van hem hoor. Dan hebben we een feest op maandag op de afdeling bij AKSA.

Kortom, een drukke week maar wat hebben we genoten. Helemaal top! Vrijdag de 20ste okt komt het volgende bezoek. Dan mogen we Albertje en Yorick ontvangen. Hebben we nu al zin in. Oh, en voor de mensen die het gehele verhaal hebben gelezen…. 13,5 tot 56? Over 13,5 week hoop ik 56 jaar te worden.
Lieve menschen, geniet…. voor je het weet ben ik al weer jarig 😉