Mark was een man met een voorliefde voor verhalen. Eén verhaal bleef hem in het bijzonder bij. Het ging over een onmogelijke liefde tussen een jongen van gewone komaf en een meisje uit de upperclass. Hun relatie werd verboden, en het meisje werd naar een kostschool gestuurd, duizenden kilometers verderop.

Vlak voor haar vertrek ontmoetten ze elkaar één laatste keer. Daar, met tranen in hun ogen, spraken ze af elkaar op 1 juli van het jaar dat ze beiden 35 zouden worden te treffen op het dak van het Empire State Building. Het verhaal eindigde met die ontmoeting: hij was net gescheiden, zij een jonge weduwe. De vonk tussen hen sprong opnieuw over, en ze lieten hun kinderen elkaar ontmoeten. Samen vonden ze opnieuw het geluk.

Mark wist niet meer precies hoe het verhaal heette, maar het idee van die belofte – een afspraak die de tijd overstijgt – bleef hem fascineren. Het was een echo van hoop, een herinnering dat sommige dingen het waard zijn om op te wachten.

Toen hij 25 was, werkte Mark in Frankrijk voor Eurocamp. Hij reisde van camping naar camping en genoot van zijn vrijheid. Hier en daar had hij vluchtige romances, tot hij Sam ontmoette.

Sam was anders. Ze was ook 25, sprankelend en vol leven, maar er was iets diepers tussen hen, iets wat Mark nooit eerder had gevoeld. Hun vriendschap groeide uit tot een band die bijna magisch aanvoelde, alsof ze elkaar al jaren kenden.

Op een dag namen ze samen een uitstapje naar Parijs. Sam wilde graag naar de Eiffeltoren, en daar, op de eerste verdieping, stonden ze tegen elkaar aan, terwijl de stad onder hen lag te schitteren. Ze wisten allebei dat dit moment bijzonder was, maar ook dat het een afscheid zou zijn.

Mark vertelde haar over het verhaal van de jongen en het meisje. Geïnspireerd door het verhaal besloten ze zelf een belofte te maken. Ze spraken af om op 1 juli 2000 terug te keren naar diezelfde plek. “Als we gezinnen hebben, nemen we die mee,” zei Sam met een glimlach. “Het wordt een feest.”

De zomer ging voorbij, en de dag van afscheid kwam. Sam’s seizoen zat erop. Ze omhelsden elkaar, tranen stroomden over hun wangen. Mark gaf haar een boek als afscheidscadeau – het verhaal waar hun belofte op was gebaseerd.

Sam vertrok, en daarna bleef het stil. Geen brieven, geen telefoontjes. Maar die belofte bleef…

Op 1 juli 2000

De stad Parijs lag stil in de vroege ochtendschemering. Mark stond onderaan de Eiffeltoren. Zijn hart bonkte in zijn borst. Het was twintig jaar geleden sinds die ene zomer, sinds hij en Sam die afspraak hadden gemaakt. Hij had geprobeerd haar te vergeten, maar het was alsof dat nooit echt gelukt was.

Mark had zijn leven voortgezet. Hij was getrouwd geweest, vader geworden van een dochter, en weer gescheiden. Het leven had hem gevormd, maar ergens in zijn achterhoofd bleef de herinnering aan Sam sluimeren. Vooral in de jaren rondom 2000, toen de afspraak dichterbij kwam, had hij vaak getwijfeld: zou ze er echt zijn? Had ze de afspraak nog onthouden?

Met een diepe ademhaling stapte Mark de lift in en drukte op de knop voor de eerste verdieping. Terwijl de lift omhoog zoefde, gingen zijn gedachten terug naar dat moment, twintig jaar geleden, toen ze daar samen hadden gestaan. Het gevoel van afscheid, maar ook van een belofte die groter leek dan henzelf.

De deuren openden met een zachte ping, en hij stapte de platformvloer op. Zijn ogen scanden de ruimte. De mensen, de toeristen, het rumoer. Ze was er niet.

De klok tikte verder. Een uur verstreek. Twee. Mark voelde zich dom en verscheurd. Misschien had hij zich iets ingebeeld. Misschien had Sam hem al lang achter zich gelaten. Hij stond op het punt om te vertrekken toen hij achter zich een stem hoorde.

“Mark?”

Hij draaide zich om. Daar stond ze. Sam. Haar gezicht was ouder, maar haar ogen hadden nog steeds dezelfde sprankeling. Hij voelde een mix van opluchting, ongeloof en… vreugde.

“Je bent gekomen,” zei hij, alsof hij het zelf amper kon geloven.

“Tuurlijk,” antwoordde ze zacht. “Een belofte is een belofte.”

Ze glimlachten naar elkaar, een moment waarin twintig jaar leek weg te smelten. Maar toen zag hij de jongen naast haar. Een jongeman van een jaar of twintig, met haar donker als de nacht en ogen zo groen als de zijne.

“Dit is mijn zoon,” zei Sam. “Zijn naam is Julian. En… hij heeft altijd geweten van jou. Van ons. Daarom wilde ik hem meenemen.”

Mark keek naar Julian, en plotseling voelde hij zich alsof hij een stukje van zichzelf in de jongen herkende. “Wat bedoel je?” vroeg hij met een trillende stem.

Sam haalde diep adem. “Na die zomer… bleek ik zwanger te zijn, Mark. Ik wist niet hoe ik het je moest vertellen. We hadden afscheid genomen, en ik wilde je leven niet overhoopgooien.”

De grond leek onder hem weg te zakken. Mark kon niets uitbrengen. Hij keek van Sam naar Julian, en weer terug.

“Ik weet dat het oneerlijk is geweest,” vervolgde ze. “Maar ik dacht dat deze dag… deze plek… het juiste moment was om je de waarheid te vertellen.”

De stilte tussen hen leek eeuwig te duren, totdat Julian hem een hand gaf. “Aangenaam, Mark,” zei hij. Zijn stem was kalm, vriendelijk, maar had ook een zekere kwetsbaarheid.

Mark slikte. “Julian,” zei hij. “Wat fijn om je eindelijk te ontmoeten.”

De rest van de middag brachten ze met zijn drieën door, wandelend door Parijs. Ze deelden verhalen over het leven dat ze hadden geleefd, over dromen, over wat had kunnen zijn. Er waren tranen, maar ook gelach.

Aan het einde van de dag vroeg Mark: “En nu? Wat gebeurt er nu?”

Sam keek hem aan, een mengeling van hoop en onzekerheid in haar blik. “Misschien beginnen we gewoon opnieuw. Een andere afspraak, een andere plek. We zien wel.”

Mark glimlachte. Hij wist dat niets ooit meer hetzelfde zou zijn. Maar misschien, heel misschien, zou dat genoeg zijn.

De stad lag stil terwijl de avond langzaam overging in de nacht. Twee mensen verlieten de Eiffeltoren, de belofte van twintig jaar eerder eindelijk vervuld. Er hing een nieuwe spanning in de lucht, een mengeling van oud en nieuw. Hun levens waren veranderd, maar iets tussen hen was altijd hetzelfde gebleven.

Misschien was dit het einde van een hoofdstuk. Of misschien was het de eerste bladzijde van een nieuw verhaal. In hun harten klonk die ene vraag als een fluistering:

Is dit het einde… of toch een nieuw begin?