Een Liedje dat Blijft Hangen
Lieve papa, vandaag is het 28 december – jouw verjaardag. En weet je wat ik de laatste tijd steeds vaker hoor? Dat ene liedje. “Papa, ik lijk steeds meer op jou.” Het is van BLØF, en elke keer dat het voorbijkomt, raakt het me dieper. Het is alsof het liedje met de jaren meer over ons gaat. Over jou en mij. Over hoe ik, zonder het echt te beseffen, steeds meer op jou begin te lijken. En eigenlijk vind ik dat best mooi.

Dezelfde Ogen, Dezelfde Trekken
Papa, ik heb jouw ogen. Dat zei mama altijd, en nu zie ik het zelf. In de spiegel, in foto’s, in de manier waarop ik naar de wereld kijk. En die trekken om mijn mond? Die komen ook van jou. Vroeger vond ik het irritant als mensen zeiden dat ik op je leek. Nu besef ik dat het een compliment is. Jouw gezicht is het eerste dat ik herinner, en nu draag ik een stukje ervan met me mee.

En die driftigheid waar het liedje over zingt, die herken ik maar al te goed. Jij kon zo koppig zijn, en ik? Ik ben hetzelfde. Alleen heb ik, net als jij, geleerd dat rust soms meer oplost dan strijd. Ik zie het nu, papa: die koppigheid is niet alleen maar lastig. Het is ook doorzettingsvermogen. En dat heb ik van jou.

Jouw Rituelen, Mijn Gewoontes
Papa, ik merk dat ik jouw rituelen overneem. Niet bewust, maar het gebeurt gewoon. Die vaste routines die jij altijd had – de krant bij het ontbijt, dezelfde stoel bij het avondeten, de manier waarop je je koffie dronk – ik heb ze nu ook. Het is alsof jouw leven langzaam in het mijne sijpelt, en ik erachter kom dat het eigenlijk best fijn is.

En die stilte waar het liedje over zingt, die herken ik ook. Wij hoefden nooit veel te zeggen, toch? We zaten gewoon naast elkaar, en dat was genoeg. Nu begrijp ik waarom. Soms is liefde niet iets wat je uitspreekt, maar iets wat je voelt. En dat gevoel, papa, dat wordt alleen maar sterker naarmate de tijd verstrijkt.

De Waarheid die Jij Zocht
Het liedje heeft het over de waarheid die jij zocht, maar nooit vond. En ik? Ik zoek haar ook. Soms denk ik dat ik dichterbij ben, maar dan glipt ze weer weg. Jij vond troost in je geloof, in God. Ik ben meer een twijfelaar, een zoeker. Maar misschien is dat ook wel een erfenis. Want zelfs in mijn twijfel lijk ik op jou.

En dan die laatste regels van het liedje: “Jij gelooft in God, dus jij gaat naar de hemel. En ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood nooit meer tegen.” Het is een harde waarheid, papa, maar ook een mooie. Want hoewel we misschien niet hetzelfde geloof delen, delen we wel iets anders: een band die sterker is dan welke religie dan ook.

De Ironie van het Leven
Papa, er zit een vleugje ironie in het feit dat ik, ondanks alles, steeds meer op jou lijk. Vroeger wilde ik alles anders doen. Ik wilde niet zo streng zijn, niet zo koppig, niet zo vastgeroest in mijn gewoontes. En toch… hier ben ik. Met dezelfde handen, dezelfde rimpels, en dezelfde woorden die jij altijd gebruikte. Het grappige is: ik haatte die woorden vroeger. Nu liggen ze op mijn lippen, alsof ze altijd van mij zijn geweest.

En misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wilde. Ik heb een goddeloos geloof, zoals het liedje zegt, en ik hou van elke vrouw. Maar weet je wat, papa? Ik denk dat je stiekem best trots zou zijn. Omdat ik mijn eigen weg heb gevonden, net zoals jij dat altijd deed.

Een Liefdesverhaal zonder Woorden
Papa, het mooiste aan het liedje vind ik de eenvoud. Het gaat niet over grote gebaren of dramatische momenten. Het gaat over de kleine dingen: dezelfde ogen, dezelfde handen, dezelfde rituelen. Het gaat over stilte, over dingen die niet gezegd hoeven worden. Want soms is liefde niet iets wat je uitspreekt, maar iets wat je voelt. En dat gevoel, papa, dat wordt alleen maar sterker naarmate de tijd verstrijkt.

Dus, lieve papa, als je dit ooit leest: ik lijk steeds meer op jou. En weet je wat? Ik ben er trots op. Want jij bent niet zomaar mijn vader. Jij bent mijn kompas, mijn spiegel, en mijn thuis. En of we elkaar nu ooit weerzien na de dood of niet, één ding is zeker: jouw erfenis leeft voort. In mij.

En dat liedje? Dat blijft hangen. Omdat het niet zomaar een liedje is. Het is een verhaal. Ons verhaal.

Lieve Papa, van harte gefeliciteerd met 85ste verjaardag