Wouw, wat was dat een leuke middag/avond. Wat een happening. De officiële afsluiting van het schooljaar voor Kenan en de afsluiting van de Anaokul periode. Je kan er wat van vinden maar wij vonden het fantastisch. Een hele ceremonie met een officiële opkomst voorafgegaan door de schoolvlaggen, het spelen van het volkslied en het gooien van de petjes. Ik zou bijna zeggen dat men goed gekeken heeft naar Amerikaans voorbeeld. Leermomentje voor mezelf, geen foto’s proberen te maken van dit soort evenementen. Je mist de leukste momenten én de belangrijkste momenten krijg je er toch niet scherp op. Maar gelukkig is daar m’n meisje met haar telefoon, Dus we hebben toch nog meer dan voldoende foto’s en filmpjes verzameld.
Nou, de dag begon met wat fotograferen en Selma wilde graag poetsen. Hé wie ben ik dan om haar in de weg te gaan zitten hihihihi En in de middag zijn we even naar Afyonkarahisar geweest, naar Afium. Dat is zo’n groot outlet center vergelijkbaar met Bataviastad. Ik was (en ben eigenlijk) niet echt een sandalen persoon. Thuis daag ik vaak badslippers, maar verder eigenlijk alleen maar schoenen. Maar goed, met dit soort temperaturen is dat toch wel het meest plezierige schoeisel. Goed, ik heb een bepaald model in mn hoofd wat ik graag wil. Nou…. niet dus. ‘Jezus Nikes’ zijn er voldoende (met de bijbehorende witte sportsokken…) maar niet wat ik zoek. Dan nog maar even gewoon normale schoenen dragen. Toen samen met ons tweetjes even op het terras gezeten om een kop koffie te drinken. Hierna zeiden we tegen elkaar dat het nog wel erg vroeg was maar dat we vast naar de school zouden rijden. Gingen we daar wel een schaduwrijk plekje zoeken om even te wachten tot het feest zou beginnen. Nou…. we waren zo’n 40 minuten te vroeg maar we waren zéker niet de eerste hahaha. Wat al een auto’s. En wat ons opviel was dat ondanks dat tegen ons gezegd was dat alleen papa’s en mama’s welkom waren ivm de pandemie er een redelijk hoog opa en oma gehalte aanwezig was. Leer voor de volgende keer.
Stel je eens voor, je bent 6 jaar en je komt samen met je klasgenoten hier op aangelopen. Overweldigend…. Maar goed, erg mooi dat de school er zo’n evenement van maakt. Goed, na even gewacht te hebben werden we verzocht een plekje te zoeken en dan kon het beginnen.
Voorafgegaan door de vlaggen van Turkije en van de school en onder begeleiding van een opzwepend stukje muziek kwamen eerst de leerkrachten gevolgd door de kinderen over de rode loper naar voren. Oh oh oh…. wat waren dat allemaal strakke gespannen koppies. (we hebben zéker wel filmpjes gemaakt maar ik heb geen idee hoe ik die hier kan delen. Dus daarom even via YouTube zodat je toch een indruk krijgt. Dus klik gauw H I E R om een kort filmpje te zien van de opkomst. Daarna weer verder lezen hè) Toen iedereen een plekje had gevonden kwamen de toespraken. Tja, ook dat hoort erbij. Respect voor alle kinderen die netjes en rustig bleven zitten.
En toen kon het deel beginnen waar wij voor komen. Maar wat gebeurt daar nu?? Hahaha geweldig, er was een kindje uitgekozen uit de gaande klas en die mocht de schoolvlag overdragen aan een kindje uit de nieuwe klas. En ze hadden beide een heel officieel stukje tekst uit hun hoofd geleerd. Geweldig! Ik wist niet wat ik zag, ik had ogen en oren te kort zeg maar. Zo leuk allemaal.
Toen dat allemaal achter de rug was werden de diploma’s, inclusief de medailles uitgedeeld. Geen idee welke volgorde ze aanhielden maar Kenan was als laatste aan de beurt. En wij zijn zó trots op ons mannetje, hij wilde zo graag rennen, springen en vliegen na een héle lange dag op school… even al die energie eruit. Maar hij bleef de hele ceremonie voorbeeldig zitten. Wel zag je aan zn koppie dat hij zich langzaam maar heel zeker aan het afvragen was…. “en ik dan…”
Eindelijk…. ze waren hem niet vergeten. Je kon de opluchting gewoon door zn gezichtsmasker heen zien schijnen. Eindelijk mocht hij zijn diploma en medaille ophalen. (wat ik al eerder schreef, helaas zijn niet alle foto’s even scherp)
Nou, toen iedereen zijn of haar diploma en medaille had opgehaald begonnen de frivoliteiten hahaha. Natuurlijk moest eerst dat ‘stomme hoedje’ af. En dat kan maar op 1 manier, terugtellend van 10 naar 0 (uiteraard in het Turks) en dan…. vliegen met dat ding (“Zo jammer papa, je mocht maar 1 keer gooien”) En ook hier heb ik wel een filmpje van maar omdat ik nog steeds niet weet hoe ik hier een filmpje kan plaatsen kan H I E R klikken om het filmpje te bekijken op YouTube. Niet vergeten om weer terug te komen om ook het laatste deel te lezen hè.
En ook aan de innerlijke mens is gezorgd. Het was namelijk ondertussen al rond 18:30 en de kinderen waren al vanaf 09:00 uur op school. Daar kwam de Directrice van de Anaokul met een enorme taart, zo groot…. er was meer dan voldoende voor iedereen. En voor de papa’s en mama’s (en opa’s en oma’s en oom’s en tante’s en en en…) was er ook nog çay.
Als afsluiting hadden de kidz nog een dansje ingestudeerd. En ook hiervoor geldt…. gelukkig hebben we er een YouTube filmpje van. Maar zo leuk, Kenan was apetrots. Hij mocht namelijk in de voorste rij, midden in staan dansen. Dat had hij verdiend omdat hij zo zn best had gedaan. “Hé papa, ik sta tussen alle leuke meisje. Nu mag ik toch een wens doen…. Ik wens dat ik morgen de hele dag binnen mag gaan gamen op de telefoon” De lieve schat.
En toen….. toen kwamen de waterlanders. Dikke tranen. De spanning moest er even uit. En dat mag. Wat kan je dan beter doen dan…. lekker smikkelen bij de Mac en dan vlug naar huis. Hij was zo moe, hij viel bijna in slaap met zn milkshake in de mond hahaha. Nou, wouw…. wat een belevening. Nog nooit zo iets mee gemaakt maar wat leuk. Ik kijk nu al uit naar over 4 jaar als hij afscheid gaat nemen van de Ilkokul.
Kenan met zijn klasse juf, de leerkracht die het meest met hem bezig is geweest: Ferda Öğretmen 
Roland in Turkije 