Eén twee…. prikken maar…..

Notion Kesre Beach Hotel & Spa in Ozdere

Merhaba en goedemiddag. We zijn weer thuis na een heerlijke vakantie in Özdere. En wouw, er is zo veel te vertellen maar zo weinig te zeggen. Dus volgens mij hebben we een goede rustige en vooral ontspannende vakantie gehad. Tijdens onze vakantie is er zo verschrikkelijk veel gebeurt. Corona besmetting die explosief stijgen in Nederland met een ongekend hoog reproductie getal van bijna 3, Peter R de Vries in zn hoofd en zn borst geschoten en na een paar dagen overleden als gevolg van de loodvergiftiging, Limburg, België, Duitsland en Luxemburg staan voor grote delen onder water…. En wij? Wij hadden het vooral erg warm met temperaturen ver boven de 40.

Gek hè, ik heb zo veel verhalen in mn hoofd. Zoveel dingen die ik met jullie wil delen maar ik denk dat er een kortsluiting is ontstaan door de warmte. Of door de 2de BioNTech prik die ik vanmorgen heb gehaald 😉 Moest wel lachen. Waar ik laatst in het ziekenhuis bijna slaande ruzie had met een andere patiënt (naar later bleek een klantje van de psychiater), stonden we nu in Şuhut netjes in de rij voor onze prik (Selma mocht ook gelijk voor haar tweede) en toen sloeg voor ons de vlam in de pan. Twee kerels vonden elkaar niet aardig en de één heeft dat even héél duidelijk laten weten aan de andere (en aan iedereen die onder gehoorafstand stond) Twee volwassen kerels die stonden te schreeuwen als een stel viswijfen. Best humoristisch om te zien.

Een paar hoogtepunten uit onze vakantie. We hebben Monique vd Plas en haar familie ontmoet. (Wat een lieve mensen!) We hebben het eeuwenoude plaatsje Efeze bezocht. Ondanks dat Selma en ik hier al vaker waren geweest (in even warme omstandigheden) blijft het een indrukwekkende plaats.

Efeze! Het is één van de best bewaarde antieke steden van de westerse wereld en na Rome de grootste stad van het Romeinse rijk. Verplichte kost voor cultuurliefhebbers die naar Turkije afreizen als je het ons vraagt.

Slenter je tussen de ruïnes van Efeze door dan is het je haast niet voor te stellen dat dit 2.000 jaar geleden een levendige haven- en handelsstad was. Maar het was het toch echt! Nadat de stad o’n 3.500 jaar geleden werd gesticht door de zoon van de Atheense koning, droklos, bloeide het helemaal op.

Marktkoopmannen liepen door de brede marmeren straten met mozaïeken en rond de fonteinen verzamelden de vrouwen zich om bij te praten. In de imposante gebouwen woonden de maar liefst 250.000 inwoners van de stad.

Bijzonder is nu vooral de diversiteit die je terugvindt in wat er nu nog over is van Efeze. Na ruim 130 (!) jaar aan opgravingen is duidelijk te zien hoeveel volken en overheersers hun stempel op de antieke stad hebben gedrukt. Cariers, Lelegie
rs, Perzen, Grieken, Romeinen en Byzantijnen; ze leverden allemaal zo hun bijdrage

Ook hebben we een eeuwenoud wijndorpje bezocht, genaamd Şirince. (Şirince is een dorp van 600 inwoners in de provincie İzmir, Turkije, ongeveer 8 kilometer ten oosten van de stad Selçuk en ongeveer 8 kilometer van Efeze. Het gebied rond het dorp heeft een geschiedenis die teruggaat tot de Hellenistische periode) Prachtig dorpje, schitterende weg er naar toe. Een flinke wandeling naar boven maar absoluut d emoeite waard!
Daarnaast ben ik 2x naar de Turkse hotel kapper geweest. Dit is een beetje een traditie geworden hahaha En ondanks dat hij erg grappig was, was hij niet een van de betere kappers. Maar ach… ook dit hoort bij ons avontuur. En we hebben het huis van Maagd Maria bezocht. Ik moet zeggen dat ik het erg indrukwekkend vond. Hier ontmoet de religieuze wereld de wereld van de toeristen… en dan blijft er niets anders over dan serene rust.

Tja, en verder hebben we vooral een hoop niets gedaan. Heerlijk geluierd aan de rand van het zwembad. Genieten van en met elkaar, lekker luieren in de zon en in de warmte. Het enige was dat ik door de warmte echt geen zin had om er echt op uit te trekken om te gaan fotograferen. Zelfs in de nacht koelde het niet echt af. Met temperaturen van ’s nacht boven de 25 graden was ik erg blij met de airco in onze kamer, al gaf dat wel weer andere problemen. Op het laatst had ik moeite om op te staan omdat mijn spieren en gewrichten gingen protesteren door de kunstmatige koelte. Hieronder volgen een aantal kiekjes die we voornamelijk met onze telefoon hebben gemaakt.

En nu gaan we weer over tot de orde van de dag. Zoals eerder genoemd hebben we vanmorgen onze tweede Covid vaccinatie gehaald. Daarna zijn we nog even over de markt geslenterd. Straks wil ik nog even op zoek naar velden met zonnebloemen, die hier in de buurt schijnen te staan. Scouten of ik een mooie compositie kan vinden voor een sunset shoot (Zonsopkomst is me nu nog wat te vroeg hihihi) Selma wil vanmiddag nog wat voorbereidingen doen voor het Offerfeest wat morgen begint. En dan hebben we dus vanaf morgen tot en met vrijdag feest. De hele familie bezoeken en tussendoor de visite ontvangen die hier komt. En niet te vergeten…. eten, veel eten.

Ik moet ineens denken aan gisteren. Toen was er een storing in het waternet. Zaten we zomaar 1,5 uur zonder water. Ik wilde eigenlijk deze Blog daarmee beginnen. Een klaagzang over hoe onhandig dat is om zonder water te zitten. Maar dan krijg ik een berichtje van ‘mn broeder van een andere moeder’ Bas dat zij momenteel al meer 13 uur zonder water zitten. Dan houd ik maar heel gauw mn mond en tel mn zegeningen.
En wat gaat de nabije toekomst ons brengen? Woensdag komt Selma haar nichtje en haar man op bezoek bij haar moeder (de zus van Selma) En aangezien die tegenover ons wonen mogen wij ze vast binnenkort ook begroeten in ons huis. En begin augustus komt Selma haar broer, samen met zijn lieve gezin uit Nederland op vakantie. En half augustus komen ze op bezoek in Şuhut Inşallah. En daar kijken we erg naar uit. Het plan is om als zij weer weg gaan, op weg naar Nederland, om dat nog een weekje vakantie te pakken. Lekker in een hotelletje in de buurt van Alanya/Antalya. Of in ieder geval die kant op. (iemand nog tips?) En dan begint Kenan 31 augustus al weer met zn school. Als we goed zijn ingelicht beginnen zij eerst met een kennismakingsweek. Wennen aan de volgende school.

Nou lieve mensen, nu zijn jullie weer op de hoogte van onze avonturen. Ik wens jullie een fijne week. Wees verstandig, gebruik je verstand en blijf gezond.

Ilkokula Merhaba 2021

Wouw, wat was dat een leuke middag/avond. Wat een happening. De officiële afsluiting van het schooljaar voor Kenan en de afsluiting van de Anaokul periode. Je kan er wat van vinden maar wij vonden het fantastisch. Een hele ceremonie met een officiële opkomst voorafgegaan door de schoolvlaggen, het spelen van het volkslied en het gooien van de petjes. Ik zou bijna zeggen dat men goed gekeken heeft naar Amerikaans voorbeeld. Leermomentje voor mezelf, geen foto’s proberen te maken van dit soort evenementen. Je mist de leukste momenten én de belangrijkste momenten krijg je er toch niet scherp op. Maar gelukkig is daar m’n meisje met haar telefoon, Dus we hebben toch nog meer dan voldoende foto’s en filmpjes verzameld.

Nou, de dag begon met wat fotograferen en Selma wilde graag poetsen. Hé wie ben ik dan om haar in de weg te gaan zitten hihihihi En in de middag zijn we even naar Afyonkarahisar geweest, naar Afium. Dat is zo’n groot outlet center vergelijkbaar met Bataviastad. Ik was (en ben eigenlijk) niet echt een sandalen persoon. Thuis daag ik vaak badslippers, maar verder eigenlijk alleen maar schoenen. Maar goed, met dit soort temperaturen is dat toch wel het meest plezierige schoeisel. Goed, ik heb een bepaald model in mn hoofd wat ik graag wil. Nou…. niet dus. ‘Jezus Nikes’ zijn er voldoende (met de bijbehorende witte sportsokken…) maar niet wat ik zoek. Dan nog maar even gewoon normale schoenen dragen. Toen samen met ons tweetjes even op het terras gezeten om een kop koffie te drinken. Hierna zeiden we tegen elkaar dat het nog wel erg vroeg was maar dat we vast naar de school zouden rijden. Gingen we daar wel een schaduwrijk plekje zoeken om even te wachten tot het feest zou beginnen. Nou…. we waren zo’n 40 minuten te vroeg maar we waren zéker niet de eerste hahaha. Wat al een auto’s. En wat ons opviel was dat ondanks dat tegen ons gezegd was dat alleen papa’s en mama’s welkom waren ivm de pandemie er een redelijk hoog opa en oma gehalte aanwezig was. Leer voor de volgende keer.

Stel je eens voor, je bent 6 jaar en je komt samen met je klasgenoten hier op aangelopen. Overweldigend…. Maar goed, erg mooi dat de school er zo’n evenement van maakt. Goed, na even gewacht te hebben werden we verzocht een plekje te zoeken en dan kon het beginnen.

Voorafgegaan door de vlaggen van Turkije en van de school en onder begeleiding van een opzwepend stukje muziek kwamen eerst de leerkrachten gevolgd door de kinderen over de rode loper naar voren. Oh oh oh…. wat waren dat allemaal strakke gespannen koppies. (we hebben zéker wel filmpjes gemaakt maar ik heb geen idee hoe ik die hier kan delen. Dus daarom even via YouTube zodat je toch een indruk krijgt. Dus klik gauw H I E R om een kort filmpje te zien van de opkomst. Daarna weer verder lezen hè) Toen iedereen een plekje had gevonden kwamen de toespraken. Tja, ook dat hoort erbij. Respect voor alle kinderen die netjes en rustig bleven zitten.

En toen kon het deel beginnen waar wij voor komen. Maar wat gebeurt daar nu?? Hahaha geweldig, er was een kindje uitgekozen uit de gaande klas en die mocht de schoolvlag overdragen aan een kindje uit de nieuwe klas. En ze hadden beide een heel officieel stukje tekst uit hun hoofd geleerd. Geweldig! Ik wist niet wat ik zag, ik had ogen en oren te kort zeg maar. Zo leuk allemaal.

Toen dat allemaal achter de rug was werden de diploma’s, inclusief de medailles uitgedeeld. Geen idee welke volgorde ze aanhielden maar Kenan was als laatste aan de beurt. En wij zijn zó trots op ons mannetje, hij wilde zo graag rennen, springen en vliegen na een héle lange dag op school… even al die energie eruit. Maar hij bleef de hele ceremonie voorbeeldig zitten. Wel zag je aan zn koppie dat hij zich langzaam maar heel zeker aan het afvragen was…. “en ik dan…”

Eindelijk…. ze waren hem niet vergeten. Je kon de opluchting gewoon door zn gezichtsmasker heen zien schijnen. Eindelijk mocht hij zijn diploma en medaille ophalen. (wat ik al eerder schreef, helaas zijn niet alle foto’s even scherp)

Nou, toen iedereen zijn of haar diploma en medaille had opgehaald begonnen de frivoliteiten hahaha. Natuurlijk moest eerst dat ‘stomme hoedje’ af. En dat kan maar op 1 manier, terugtellend van 10 naar 0 (uiteraard in het Turks) en dan…. vliegen met dat ding (“Zo jammer papa, je mocht maar 1 keer gooien”) En ook hier heb ik wel een filmpje van maar omdat ik nog steeds niet weet hoe ik hier een filmpje kan plaatsen kan H I E R klikken om het filmpje te bekijken op YouTube. Niet vergeten om weer terug te komen om ook het laatste deel te lezen hè.

En ook aan de innerlijke mens is gezorgd. Het was namelijk ondertussen al rond 18:30 en de kinderen waren al vanaf 09:00 uur op school. Daar kwam de Directrice van de Anaokul met een enorme taart, zo groot…. er was meer dan voldoende voor iedereen. En voor de papa’s en mama’s (en opa’s en oma’s en oom’s en tante’s en en en…) was er ook nog çay.

Als afsluiting hadden de kidz nog een dansje ingestudeerd. En ook hiervoor geldt…. gelukkig hebben we er een YouTube filmpje van. Maar zo leuk, Kenan was apetrots. Hij mocht namelijk in de voorste rij, midden in staan dansen. Dat had hij verdiend omdat hij zo zn best had gedaan. “Hé papa, ik sta tussen alle leuke meisje. Nu mag ik toch een wens doen…. Ik wens dat ik morgen de hele dag binnen mag gaan gamen op de telefoon” De lieve schat.

En toen….. toen kwamen de waterlanders. Dikke tranen. De spanning moest er even uit. En dat mag. Wat kan je dan beter doen dan…. lekker smikkelen bij de Mac en dan vlug naar huis. Hij was zo moe, hij viel bijna in slaap met zn milkshake in de mond hahaha. Nou, wouw…. wat een belevening. Nog nooit zo iets mee gemaakt maar wat leuk. Ik kijk nu al uit naar over 4 jaar als hij afscheid gaat nemen van de Ilkokul.