Ik zeg goedenavond en iyi akşamlar. Ik kan weer van me afbijten…. Hoezo? Voor de frequente volger is dit misschien een herhaling maar hier even het hoe en waarom. Ik heb een misselijkmakende angst voor de tandarts én ik heb een overmatige kokhalsreflex. Dit alles gecombineerd met niet altijd even frequent tanden poetsen resulteerde in Wolf in mn gebit. Ik zal je de details besparen maar het zag er niet uit.

Ruim 13 jaar geleden ben ik getrouwd met mijn grote steun en toeverlaat, Letterlijk aan de hand van Selma ben ik voor het eerst sinds jaren weer naar een tandarts geweest. Professor Meijer van de Bijzondere Tandheelkunde in het UMCG had de twijfelachtige eer om mij zo ver te krijgen dat ik ok zou zeggen tegen een restauratie in mijn mond. Of eigenlijk…. puin ruimen en opnieuw opbouwen. Er volgde een traject van regelmatig naar de professor en langzaam groeide mijn vertrouwen in hem Uiteindelijk heb ik ja gezegd tegen een operatie waarbij mijn boven én onderkaak schoon gemaakt zou worden. En gelijktijdig zouden er 6 ‘drukknopen’ in mn kaak geplaatst worden waar mn prothese op geplaatst kon worden.

Na regelmatig naar de professor te zijn geweest waar ik vaak moest ‘happen’ (en waar ik dus regelmatig de boel onder gespuugd heb) was het zo ver. Ik ging onder het mes. Toen ik wakker werd was het een heel raar gevoel in mn mond. Alle stompjes die ik nog in mn mond had waren weg. Maar uiteraard gaat niets normaal bij mij. Toen na een paar dagen de na-pijn weg trok bleef ik een vervelend gevoel in mn tong houden. Het best te vergelijken met een slapend gevoel in mn tong. Toch maar weer terug naar de operateur, een AIOS die onder toeziend oog van de kaakchirurg Prof. dr. G. Raghoebar de ingreep heeft gedaan. En die heeft na een aantal onderzoekjes verteld dat hij een verdovingsprik in mn mond heeft gezet en daarbij mogelijk een zenuw beschadigd. En nu heb ik al wat ervaring met zenuwschade (in mijn rug tijdens mijn eerste hernia operatie is er ook wat mis gegaan maar das voor een andere keer). Dus, als ik geluk heb hersteld het weer. Maar als het na 2 jaar nog niet is hersteld dan komt het nooit meer goed. En je raad het al, het gevoel in het rechterdeel (voor de kijker links) is nooit meer terug gekomen. Boos? Ach…. Teleurgesteld? Tja…. Officiële klacht ingediend? Komt het gevoel daar mee terug? Dus even een paar lelijke woorden roepen en door.

Na nog een aantal bezoeken aan professor Meijer was de grote dag daar….. mijn gebit was klaar. Was daarmee de kous af? Nee, want ik had nog steeds een bovenmatig kokhals reflex. Dus na weken van oefenen en blijven proberen was het eindelijk zo ver. Ik had weer tanden in mn mond en ik kon er ook weer gewoon mee eten en ik was weer normaal verstaanbaar als ik praatte. De jaren die volgde moest ik nog regelmatig onder controle blijven en alles bleef goed.

Maarrrrr….. ik kreeg last van mn implantaten. Dus toch maar terug naar de professor (over de jaren was ik in overleg met de professor overgestapt naar een tandtechnicus in Assen, dat was gewoon wat praktischer). Foto’s werden gemaakt en toen kwam het goede nieuws maar ook het slechte nieuws. De implantaten in mn onderkaak zien er goed uit. Daar heb ik ook geen last van. Maar in ieder geval twee implantaten in mn bovenkaak zitten los. En wellicht alle 4. Samen met de professor in gesprek met Prof. dr. G. Raghoebar. En ja, meneer Tel…. ze moeten er uit omdat uw kaakbot aan het oplossen is. Dus…. ok…. nou ja, wat moet dat moet. En dan? Nou, dan zou ik dus 4 nieuwe implantaten krijgen en zou er een nieuw gebit gebouwd worden, Dit alles is natuurlijk nog steeds niet mijn hobby maar ik had al wel zo veel vertrouwen in professor Meijer…. laten we het maar doen. Maar ik had wel een verzoek. Aangezien wij toen al verre gaande plannen hadden om te verhuizen moest het wel snel gebeuren. Gelukkig wilde Prof. dr. G. Raghoebar dat ook, dus afspraken waren snel gemaakt. Door een medische urgentie werd ik gewoon tussen het programma gedrukt.

En toen was daar Cornona. De boel ging op slot en mijn operatie werd uitgesteld en uitgesteld en uitgesteld…. Pas eind januari 2021 was ik dan toch eindelijk aan de beurt. De te plaatsen implantaten moesten toch zeker wel 2 maanden zitten om te hechten alvorens ze ‘aan het werk konden’ Maar, dan heb ik een probleem dokter. Want over twee maanden vertrekken wij voorgoed naar Turkije. Dus ja, ook hier gaat het weer niet normaal. Afgesproken dat alles wel plaats zou vinden, maar dat ze mn huid volledig over mn kaak zouden sluiten. Dus de implantaten zaten dus wel in mn kaak maar onder mn vel. Dat was eigenlijk ter bescherming. Mijn ouder gebit heeft professor Meijer nog wat aangepast zodat ik die wel kon blijven dragen. Ideaal was het niet maar om nu maanden zonder tanden te gaan….. De operatie ging prima en het herstel eigenlijk ook.

Op naar Turkije, opzoek naar een implantoloog die kon werken met de implantaten die ik in mijn kaak heb. Gevonden in Emirdağ, Dr. Oktay Hosoglu. Ja, die van dat valse geld…. Maar goed, ere wie eer toekomt. Dinsdags had ik mijn eerste afspraak en vrijdags kon ik al terecht voor de kleine ingreep om de implantaten bloot te leggen en de locators te plaatsen. En dat ging redelijk pijnloos. Eigenlijk ging de gehele behandeling redelijk voorspoedig. Zelfs het happen (4x….) ging zonder te kokhalsen. Hoe? Geen idee, maar ik had geen kokhals neiging.

Vandaag was dus de grote dag. Mijn gebit wordt geplaatst. De laatste werkzaamheden, de finetuning en toen ging de tandtechnicus aan de slag. Nu heb ik dus al best wat mee gemaakt op dit gebied. Maar dit….. ik kreeg het gevoel dat ik zijn eerste patient ooit was. Tot 3x toe zijn gereedschap laten vallen in mijn mond. De ‘drukknopen’ die hij speciaal voor mijn mond had besteld paste niet. Die waren te kort. Nu weten jullie dat ik in de afgelopen weken de nodige Ikea kasten in elkaar heb gezet. Dan houd je altijd 1 of 2 schroefjes over. Dat doen die Zweden bewust zodat je nooit kan klagen dat er te weinig in zit. Die dingen die over zijn bewaar ik altijd. Daar heb ik een speciaal Ikea doosje voor. Je kan immers nooit weten. Dus, nu lag ik in de tandarts stoel. Ik hoor van Selma dat de technicus zei dat de drukknopen te klein waren. En wat denk je wat uit de kast komt….. zijn Ikea doosje. En daar kwamen twee andere drukknopen uit (keurig netjes steriel verpakt hoor, geloof mij…. ik heb dat echt gecontroleerd) En hij gromde wat goedkeurend en ging weer aan het werk. Nou, ik schrijf er nu heel stoer over maar op dat moment kon ik bijna een schone onderbroek aandoen.

Toen hij klaar was moesten we maar even een kwartiertje in de wachtkamer plaats nemen. Nu hadden we dat al wel eerder gehoord en dat kwartiertje duurde dan meestal een uur tot anderhalf. Echt 10 minuten later werden we al geroepen. Ik loop achter de assistente aan, door een behandelkamer waar op dat moment een patiënt geopereerd werd (…) en werd naar een andere behandelkamer gebracht. Hier zaten drie mensen die in onderhandeling waren over een andere behandeling die één van hen moest ondergaan. Ja, onderhandeling over de prijs. (…) AVG? Privacy? Neeeee….. Turkije 😉 Maar, mijn gebit was klaar. Passen: het zat als gegoten. Haal hem er nog maar even uit zegt de technicus. Euhm….. PLEH….. hij zit zo goed, ik krijg hem er niet meer uit. Nou goed, na wat krachttermen en gepast geweld had ik hem er weer uit. Dat gaat over de komende weken nog wel makkelijker zegt hij. Ik ben benieuwd. Maar goed, ik heb weer een volledig gebit en kan weer normaal eten!

Pfffff wat weer een verhaal. wat weer een avontuur. Nu moet je weten, naar Emirdağ rijden is ongeveer 5 kwartier heen en uiteraard weer 5 kwartier terug. Nu kwamen we iedere keer langs een plek waarbij ik elke keer weer zei tegen Selma dat ik daar graag wilde fotograferen. Als je er langs rijd zie je prachtige vergezichten. Maar…. het mocht gewoon niet zo zijn. Elke keer als we er langs reden waren we of veel te laat en moesten we snel naar huis omdat Kenan bijna thuis kwam. Of het regende. Of er was wel weer wat anders. In ieder geval, tot op vandaag had ik er geen foto kunnen maken. Maar vandaag leek alles goed te gaan. Droog weer. Mooi op tijd terug. Dus in de ankers en geparkeerd, camera om de nek en een stukje lopen. Maar….. zo frustrerend, ik kon geen fatsoenlijke compositie vinden al was het nog zo.

We zijn toen maar een klein stukje verder gereden en kwamen bij ‘Frigya kırkinler’ en ik moet zeggen dat hier zeker potentieel is om mooie foto’s te maken. Alleen moet ik dan beter voorbereid zijn. Mijn wandel schoenen, drinken, eten, etc etc. Dat had ik nu allemaal niet bij mij. Dus ik kom hier zeker weer. Flink aan de wandel en mooie foto’s maken. En wie weet een mooie sunset shoot. Wordt vervolgt. Dus volg onze blog en mis niets van onze avonturen. Volgens mij kan je je ergens aanmelden zodat je een melding krijgt dat we weer wat hebben geplaatst. Maar waar en hoe…. wie het weet mag het zeggen.

• 

• 

• 

• 

Goed, dat waren onze avonturen weer voor vandaag. Kenan ligt op bed, uitgeteld na weer een dagje school. Nog effectief 10 dagen naar school (de woensdagen houden we hem nu in overleg met zijn juf thuis) en dan heeft ons mannetje een welverdiende vakantie. De batterijen eens goed opladen voor september wanneer het echte werk gaat beginnen. Dan is het spelen gedaan en moet hij weer gewoon in de klas zitten. Dat zal wel weer wennen zijn voor hem. Maar, we hebben alle vertrouwen in hem. We krijgen ook goede berichten van zijn juf, dus dat komt helemaal goed. Maar lieve mensen, vanuit een bewolkt Şuhut wensen we jullie een fijne avond.