Nee? Ik ook niet hahaha. Als Yabancı hier in Turkije had ik al een uitnodiging ontvangen en heb ik ondertussen mn eerste Biontech Pfizer prikje gekregen. In de periode van 17-7 tot 29-7 mag ik mn tweede prikje halen en dan ben schijnbaar redelijk beschermd tegen het corona-virus en de meeste varianten van het corona virus. Nu zou je denken dat als ik gewoon netjes uitgenodigd wordt om een prikje te halen, dat Selma als volleerd Turk ook gewoon een uitnodiging zou ontvangen. Nou, niets is minder waar. Je hebt hier in Turkije een app, e-Nabiz, waarin je oa zaken qua gezondheid kan regelen. Via deze app krijg je ook een seintje als je aan de beurt bent voor een vaccinatie. Ik heb dus ook netjes een berichtje gekregen toen het mijn tijd was. Maar Selma bleef maar op rood staan, dat ze nog niet aan de beurt was. Vorige week is ze toch maar een begonnen met bellen. Na 4 belpogingen kreeg ze eindelijk iemand aan de lijn. Tja, die wist het eigenlijk ook niet want Selma zou inderdaad allang aan de beurt moeten zijn. Ze zou het uitzoeken en ze zou terug bellen. Nu kennen wij dat ondertussen, dat terugbellen hier in Turkije. Daar hebben ze hier een heel mooi woord voor…. İnşallah, als God het wil. Dus na twee dagen maar weer gebeld. Althans, 4 belpogingen zonder resultaat. Maar even een weekend er overheen laten gaan. Maandag weer geen contact. Zal wel druk zijn. Want meneer Erdogan heeft aangegeven dat als 70% van het land gevaccineerd is de plicht om een mondkapje te dragen gaat vervallen. Vandaag maar eens vroeg geprobeerd te bellen. Ja, contact! Oh sorry mevrouw… maar u hoeft helemaal geen afspraak meer te maken. Iedereen mag gewoon naar zijn/haar dichtstbijzijnde gezondheidscentrum en kan dan zonder afspraak gevaccineerd worden. Selma is gelijk er naar toe want over een kleine 2 weken gaan we op vakantie. En als wij goed zijn geïnformeerd duurt het wel even voor de eerste prik wat bescherming gaat bieden. En nu de Russen weer massaal naar Turkije op vakantie komen, met al die gekke varianten die daar rondwaren. Tijdens het schrijven van deze blog zit mn meisje daar nu in de wachtstand want de dokter wil wel minimaal 6 mensen hebben. Anders kan hij een deel weer weg gooien.

Dingen gebeuren snel hier…. dus, Selma belt mij net. Ze was helaas niet succesvol. De mensen die prikken moeten Selma dus aanmelden in de eerder genoemde app e-Nabiz. Nu wil het geval dat Selma daar dus niet in vindbaar is…. Geen idee of het nu een technisch probleempje is of dat het ligt aan de incompetentie van de medewerker…. maar moraal van het verhaal, Selma kon niet worden geprikt. Ze werd gelijk maar doorverwezen naar het administratie kantoor (wat gelukkig letterlijk naast het gezondheidscentrum staat) en daar kreeg ze te horen dat men het ook niet snapte, dat ze het gingen uitzoeken en ja, je raad het al…. dat Selma wordt terug gebeld Inşallah. Dus…. wordt vervolgd.

Gisteren was een klein beetje een spannende dag voor ons mannetje. Het was tijd voor de schoolfoto’s. En ons donderwolkje wil best op de foto…. als hij zin heeft. En als hij geen zin heeft, dan heeft hij geen zin en dan weet je dat ook hahaha. We werden maandagavond gebeld door de Öğretmen (leerkracht) dat dinsdag dus de fotodag was en of Kenan maar in zijn volle school uniform wilde komen. Nu moet je weten dat hij officieel meedoet met de kleuterschool. Dat hebben we expres gedaan zodat hij de ruimte heeft om spelenderwijs de Turkse taal kan leren. En dat heeft hem dus naar nu blijkt heel erg geholpen. Maar in Turkije is het zo dat de kleuterschool een ander uniform heeft dan de basisschool. Nu was het natuurlijk zo dat Kenan in de periode van april t/m juni, dus slechts 3 maanden naar de kleuterschool hoefde. We hebben afgesproken dat hij een deel van het uniform mocht dragen wat de kinderen van de basisschool dragen. Maarrrr…. nu moest hij op de foto in het uniform van de Anaokul. En dat hebben we dus niet. Gelukkig was de juf zo meedenkend, Kenan mocht op de foto in het uniform van de basisschool. En oh, wat was hij trots hahaha. En volgens hem zijn de foto’s mooi geworden. Hij hoefde maar één keer zelf alleen op de foto. Daarnaast zijn de foto’s gemaakt van de groep. Ik ben benieuwd.

De weervoorspelling van gisteren was niet best. Storm, onweer en regen. De laatste stuiptrekkingen want binnen ene paar dagen stijgt de temperatuur door naar boven de 30. Maar goed, Selma en ik wilde weer op een foto-avontuur. Kenan voelde zich niet helemaal 100 punten. En daarom wilde we graag in de buurt blijven, zodat als de juf zou bellen we snel Kenan konden ophalen. Nu blijkt hier in de buurt (op minder dan een half uur rijden) een gebied te zijn waar heel veel grotten zijn. Daar wilde ik wel een kijkje nemen. Omdat het de nacht ervoor best geregend had, en als je de bergen in gaat dan houd gauw het asfalt op en veranderen de wegen in zandweggetjes. Dus dat was nog even afwachten hoe begaanbaar de wegen zouden zijn. Maar dat viel gelukkig mee. Na we door wat kleine dorpjes reden we echt de bergen in. En wouw, wat was het daar mooi. Alleen was alles daar zo nat dat naar de grotten toe klimmen nog even geen optie was. Als extra bonus vonden we weer een klein, niet meer in gebruik zijnde stuwmeertje. Toen we dit zo stonden te aanschouwen werden we aangesproken door een alleraardigste man die vroeg of alles oké was, of dat we misschien wat hulp nodig hadden. We raakte met de man in gesprek en hij bleek de voormalig Muhtar te zijn van Ortapinar. Dat is een klein dorpje daar in de buurt. Hij vertelde ons dat hij in zijn actieve periode druk was geweest om te proberen het gebied te ontwikkelen. Het is namelijk zo een mooi gebied, dat wilde hij graag delen met de wereld. Maar, omdat al zijn dorpsgenoten hun inkomsten hebben uit de veeteelt kreeg hij niet echt de handen op elkaar voor zijn plannen. Namelijk op het moment dat hij het gebied verder zou ontwikkelen zou dit ten koste gaan van grond die anders ingezet zou worden voor de veeteelt. En toen hij hoorde dat ik een Yabancı ben had hij eindelijk weer eens een gewillig oor om tegen te klagen. (ook al snapte ik geen woord van wat hij zei hahaha).

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Toen ik uiteindelijk wel genoeg foto’s had gemaakt reden we rustig terug. Althans, voldoende…. ik zie hier aldoor nieuwe mogelijkheden maar Selma wilde graag terug. Op weg naar beneden kwamen we vast nog wel wat mogelijkheden tegen om te stoppen en te fotograferen. Nou, ik had gelijk. Nu moet je weten dat ik tot nu toe nog nooit de mogelijkheid gehad had om een watervalletje te fotograferen. De Muhtar had ons verteld dat het stuwmeertje middels een riviertje verder het dal in liep en dat er diverse versnellingen waren in de stroom. Tijdens onze toch zag ik inderdaad af en toe het riviertje lopen en ik zag stroomversnellingen maar op plakken waar ik niet bij kon komen. Tot dat…. ineens zag ik een mogelijkheid om te stoppen op een plek waar ik ogenschijnlijk makkelijk naar beneden kon klimmen. Helemaal enthousiast ging ik naar beneden. En natuurlijk de helft van m’n spullen vergetend in de auto. Dus ik wilde fotograferen met een lange sluitertijd maar m’n filters lagen nog in de auto. Gelukkig was het plekje redelijk schaduwrijk en door m’n diafragma flink te knijpen haalde ik nog een sluitertijd van zo’n 2 sec. En eindelijk had ik m’n foto van stromen water!

Nog meer tevreden klom ik weer naar boven alwaar m’n meisje redelijk ongerust stond te wachten. Die had me de bossen ‘in zien rennen’ en kreeg vervolgens geen contact meer met mij. Ook omdat ik m’n telefoon in de auto had laten liggen. Maar goed, ik was er weer. En we reden rustig verder, weer richting Şuhut. Was het toen klaar met het fotograferen? Nou nee, niet echt. Ineens zag ik twee roofvogels in de lucht. Ik heb geprobeerd ze te fotograferen maar dat lukte niet echt. Ik had de verkeerde lens op m’n camera (de 28 – 75mm van Tamron) Nu heb ik wel een 70 – 300mm maar die is kwalitatief van dien aard dat je die kan gebruiken om vogeltjes op de foto te zetten.

• 

• 

• 

• 

• 

Nou, en uiteindelijk kwamen we nog een ander, wat groter stuwmeer tegen wat ook zeker mogelijkheden bied voor een sunset shoot. Dus ik ga zéker deze kant nog weer eens op… als ik het weer kan vinden hahaha En kan ik het niet meer vinden, dan bied dat vast wel weer andere interessante mogelijkheden. Goed, momenteel is het woensdag 23 juni en geeft de thermometer 23 graden aan. Woensdag, dus Kenan is thuis zoals ik laatst al uitlegde (hij heeft gewoon de break in de week nodig momenteel en na volgende week is het toch vakantie. Dus als hij al wat mist…. veel is het niet)
“Hé Kenan, wat wil je doen vandaag?” Nu moet je weten dat in Afyonkarahisar een groot winkelcentrum is wat veel weg heeft van Bataviastad. En daar is een permanent kermisachtig parkje bij. “Nou papa, alles is weer open. Dus kunnen we niet naar de kermis?” Dus ja….. wij gaan straks naar de kermis.

Gezien de grote hoeveelheid foto’s die ik in deze blog heb gestopt, en de waardeloze internet kwaliteit weet ik niet wanneer jullie deze blog lezen. Maar ik wens jullie een plezierige woensdag, geniet ervan. Want voor je het weet is het weer tropisch warm en Nederlands drukkend en benauwd 😉

Iyi günler!