Ik zeg goedemiddag. Dat is al even geleden zeg sinds ik hier wat schreef. Als ik terug kijk heb ik de laatste blog geschreven op 21 juli 2021. En in die tijd is er nogal wat gebeurt zeg. We hebben een nieuw huis laten bouwen en we zijn verhuisd om maar een paar ‘kleine zaken te noemen. Ik beloof niets, maar omdat ik merk dat ik het best aardig vind om m’n gedachten aan het internet toe te vertrouwen, zal ik proberen om hier weer wat frequenter m’n gedachten op te schrijven. De voornaamste reden van het niet zo vaak meer hier wat neer te kalken zat (en zit) hem in de toegankelijkheid van deze site. Maar goed, ik ga een poging wagen.
Gelijk ook een vraag, meer een verzoekje eigenlijk. Doe mij eens een plezier en laat dmv een reactie van een paar woorden achter zodat ik weet dat er ook echt mensen zijn die mijn ‘pennenstreken’ lezen.

Waar staan we momenteel. Vier dagen geleden is onze familie uitgebreid met een gezonde baby-jongen. Hé Roland, een Baby-jongen? Heeft dat mannetje geen naam? Nou, euhm… nee. Nog niet. In Turkije heb je blijkbaar 30 dagen om je nieuw geboren kind aan te geven. En ook pas dan kan je een beslissing nemen over de naam. Dat zijn weer die hele voor mij verbazende dingen die de Turkse cultuur in zich heeft. En omdat ik er nu natuurlijk midden in zit krijg ik dit heel mooi mee. Ik weet nog toen Kenan geboren was liep ik bijna hard naar het gemeentehuis om ons mannetje aan te geven. Maar hier gaat dat dus echt anders. Ook wat enorm anders gaat is de rol van de grootmoeders van beide kanten. De vader van het kind hoeft helemaal niets te doen. Af en toe een boodschap en verder vooral niet in de weg lopen. De grootmoeders doen de eerste opvang van het kindje. Nou, ik weet nog goed… ik stond naast ons kindje en beschermde het als een leeuw. Niemand kwam in de buurt als ik het niet wilde. En Selma en ik deden de verzorging samen. Opa’s en Oma’s mochten komen kijken, en als wij het goed vonden mochten ze het kind even op de arm. Maar de eerst paar maanden bleef het daar écht wel bij. Nou ja, er zijn ruim 80 miljoen turken op deze wereld. Dus ook deze methode zal wel werken. Maar geloof mij…. af en toe moet ik flink op mn lip bijten.
Ach, als oom en tante moeten we ons neefje natuurlijk wel schandelijk verwennen. Hihhi dus iedere keer als we langs komen nemen we welk wat mee. Gewoon omdat het kan.

Als je ons een beetje gevolgd hebt op facebook heb je kunnen lezen dat het laten bouwen van een eigen huis hier in Turkije best een uitdaging is. Pfff en geloof mij, dat is wel het understatement van het jaar. Maar goed, ondertussen wonen we er nu bijna een half jaar en zijn we wel gewend. Is alles zoals wij graag willen? Helaas. Maar goed, het is zoals het is en voor nu accepteren we het maar. We kunnen ook weinig anders omdat de bouwvakkers hier gewoon van een heel ander kaliber zijn als dat wat wij gewend waren in Nederland.
Begrijp me niet verkeerd. Ik snap dat dit redelijk negatief klinkt. Maar we zijn echt mega gelukkig hier. Het uitzicht vanaf onze veranda is zo geweldig. Ik zou bijna willen zeggen, stuur even een berichtje en dan nodigen we je van harte uit om te komen kijken. De volgende stap is nu om van ons stuk grond een tuin te maken. Omdat als onze lira’s in de bouw zijn gaan zitten, en omdat we onverwacht redelijk vaak naar Nederland hebben gereisd (daarover later meer) moeten we ons beperken tot een aantal basis zaken. Een tijdje terug hebben we de boel laten omploegen en hebben we gras gezaaid. En ik moet zeggen dat dat redelijk goed is opgekomen. Ik heb nu wel wat bij-gezaaid in de hoop dat ook de laatste kale plekken volgroeien.
Vandaag is vandaag een lading hout gebracht. De bedoeling is dat Selma en ik een plantenbak gaan bouwen die we willen vullen met van die mooie grote Lavendel bollen. Dat moet dan een afscheiding vormen tussen ons grasveld en het grind wat rond ons huis ligt. Later zullen we nog wat bomen poten en Selma wil graag wat kruiden planten. Mijn eigen lief kleine kruidenvrouwtje. Dan moeten we nog ergens een mooie grote stenen of betonnen bbq scoren en een groot opblaas zwembad. En dan zijn wij denk ik wel klaar voor de zomer.

Ja, en die zomer…. november 2021 kregen we een telefoontje van mijn ouders. Een telefoontje wat je doet beseffen dat Nederland Turkije eigenlijk een teering eind uit elkaar ligt ook al kan je binnen 48 uur prima van de ene plek naar de andere plek gaan. Mijn moeder heeft al jaren last van huidkanker. Maar dat was prima onder controle. Elke keer controleerde mijn ouders elkaar en als er dan een nieuw gek plekje gevonden werd, gingen ze naar de huisarts. Daar kwamen ze zo vaak…. gekscherend wordt hij thuis al ‘Youri’ genoemd. De huisarts haalde dan de plekjes weg. Dat werd meestal gevolgd door een telefoontje van dat er inderdaad weer verkeerde cellen in zaten maar dat hij zo’n groot stuk had weg gehaald, ze was dan weer ‘schoon’. Maar in November 2021 was het mis. Mijn moeder had een plekje op haar hoofd wat Youri had weg gehaald, en na onderzoek bleken hier nier-cellen in te zitten. Tja, en dan moet je de MMM (de medische malle molen) in. Ik ben altijd heel open maar soms schrijf ik met een rem op mn pen. Dus laten we het er op houden dat we toen echt een vervelende periode in gingen. Ja, ik heb maar één mama…. dus ik hoefde daar niet over na te denken. Wij zijn toen onmiddellijk naar Nederland gevlogen. Na we in April 2021 waren geëmigreerd naar Turkije was dit wat sneller naar Nederland dan gepland. Na een weekje Nederland was er gelukkig wel wat druk van de ketel voor ons. Het was goed dat we gegaan waren maar mn moeder zou niet al heel snel komen te overlijden als gevolg van de kanker. Tenminste, dat was en is de aanname die door het medische personeel gedaan werd. Daarna zijn we nog een paar keer naar Nederland geweest en hebben samen mooie tijden meegemaakt.
Terwijl ik dit opschrijf krijg ik weer een brok in mn keel. De laatste keer dat we in Nederland waren klaagde mn moeder al over een toename van de klachten. En gezien haar prachtige leeftijd van 82 lentes jong weet je dat het onvermijdelijke er aan zit te komen. Vooral omdat de oncoloog direct al had gezegd dat mn moeder genezing uit haar hoofd moest zetten. Maar goed, ze voelde zich prima. Ze gebruikte medicijnen die ik maar ‘Immunotherapie light’ noemde. Ze had hier geen bijwerkingen van en het leek erop dat de groei van de kankercellen werd afgeremd. Maar wat ik al zei, een week of wat terug zijn ze weer naar de oncoloog geweest. Op zich een reguliere afspraak maar ze hebben die afspraak ivm de toenemende klachten toch wat naar voren gehaald. En toen kwam het onvermijdelijke… de kanker had gewonnen. De gezellen waren ondanks de medicijnen toch aanzienlijk gegroeid en de oncoloog gaf aan dat mn moeder nu toch echt aan het laatste hoofdstuk van haar leven was begonnen. Hoelang dat hoofdstuk gaat duren durft hij niet precies te zeggen (die man heeft ook geen werkende glazen bol) maar we moeten er van uitgaan dat dat hoofdstuk zeker geen jaar meer gaat duren. En ja, ik weet het…. mijn moeder heeft is al 82 (ook al zeg ik dat ze pas 82 is), ze heeft een mooi leven achter de rug al dus haarzelf, ze heeft al jaren kanker waarvan ongeveer 2 jaar terminaal, maar ik heb maar 1 mama en die wil ik eigenlijk nog lang niet kwijt.
Pfff maar goed, alles wat geboren wordt gaan een keer weer dood. Bah!
Zolang ze nog bij ons mag zijn blijven we maar van elkaar genieten. En daarom hebben we besloten, ondanks dat we nog maar net terug zijn, dat we in juli weer naar Nederland gaan. En dit keer gaan we met onze auto. Best wel weer spannend. Bijna 3200km enkele reis. Ach, dit keer zijn we ervaren en we gaan met onze personenauto en we hebben geen haast en we hebben (volgens mij) geen last van corona-achtige zaken. Dus dat gaat vast goed komen. We wijden hier vermoedelijk 2 of 3 juli weg en dan gaan we er 3 a 4 dagen over doen. Lekker relaxt, onze vakantie begint gewoon zodra we de auto aan doen. En als we dan in het noorden van Nederland aangekomen zijn mogen we gebruik maken van de caravan van mn zusje en zwager, zo lief. Dan staan we 3 weken op camping de Balloohoeve. We hebben er echt zin in. Aan het begin van ons huwelijk hebben we wel een paar keer gekampeerd. Maar nog nooit samen met Kenan. Ook dit is weer onderdeel van ons avontuur. wordt helemaal leuk. Het is een kleine boeren camping met vele diertjes. En als we het goed begrepen wordt de camping verzorgd door de naastgelegen zorgboerderij. Helemaal leuk.

Wouw, na twee jaar gaat me dit toch nog steeds prima af. De woorden vliegen uit mn toetsenbord. Maar dit is wel hoe ik het wil doen. Een beetje een beschrijving geven van ons dagelijkse leven. Daarnaast wil ik dit gebruiken als mijn uitlaat klep. Gewoon zaken beschrijven die mij bezig houden. Zeg maar een soort van modern dagboek. Eigenlijk wat ik tot nu toe doe op facebook maar dan wat uitgebreider ook al is het wat lastiger benaderbaar. (althans, dat hoorde ik) Maar even kijken hoe lang ik het dit keer weer vol houd….

Oh en de plannen voor morgen? Zaterdag. Selma gaat met Kenan naar zijn basketbal les. Normaal ga ik ook mee, maar ik wil een eerste begin maken met de bouw van onze plantenbak. En zoals ik de dag op facebook altijd sluit ga ik gewoon ook hier doen…..
Goed lieve mensen, dan rest mij niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond.