Toch grappig, dat spelen met cijfers. Helemaal als er iets leuks is in je leven waar je gewoon nog niets over kan vertellen. Maar door de cijfers kan je zonder iets te vertellen al zo veel zeggen. Maar goed, meer kan ik er nog niet over zeggen. Maar ik beloof, volgende week donderdag zal ik volledig openheid van zake geven.

Als vervolg van het cijfer verhaaltje, straks moeten we even naar ‘Dow Town’ Şuhut en ik neem mee…. mijn camera met daarop mn 50 mm lens. Een beetje spelen met Straatfotografie. Maar wat is Straatfotografie nu eigenlijk? Je kan het op twee manieren beoefenen. Of je gaat ergens rustig zitten op een fotogenieke plek en kijkt wat er voorbij komt. En daar neem je dan een foto van. Of je gaat op jacht. Je gaat rustig rond wandelen en neemt foto’s wat je tegenkomt.

Volgens Wikipedia is straatfotografie het volgende: Straatfotografie (Engels: street photography) is een fotografiegenre waarbij mensen op publieke plaatsen zoals straten, parken en metrostations gefotografeerd worden zonder dat ze zich daar bewust van zijn. Het is een kunstzinnige vorm van candid camera-fotografie die natuurlijke in plaats van geposeerde foto’s oplevert. Straatfotografie blijft evenwel een moeilijk te definiëren genre, omdat het zich op het kruispunt bevindt van documentaire fotografie, het toeristisch kiekje en het fotojournalisme dat zich op faits divers richt.

Straatfotografie is verwant aan documentaire en journalistieke fotografie, met dit verschil dat niet de inhoud, maar de kunst van het fotograferen primeert. Een straatfotograaf werkt ook niet in opdracht en gaat als een vrijbuiter op jacht naar een unieke foto die op het intuïtief juiste moment wordt genomen: “le moment décisif” van Henri Cartier-Bresson. Het primaire doel is expressief: een subjectieve indruk geven van de ervaring van het dagelijkse leven in een stad.

Dus dat wil ik vanmorgen gaan proberen. De grootste uitdaging voor mij ligt in a) het feit dat de Turkse mensen foto’s niet lek vinden. Dat heeft naast een culturele ook een religieuze achtergrond. Gelukkig wordt dit tegenwoordig wel wat relaxter maar dan kom je op reden b) ik kan het met mijn steenkolen Turks niet uitleggen. Gelukkig is daar mijn trouwe metgezel Selma die een standaard verhaaltje opratelt dat ik de foto’s moet maken voor een opleiding en dat ik de foto’s verder nergens voor gebruik. ‘A little white lie’ zeg maar.

Goed, dit bericht wordt in meerdere delen geschreven. We gaan beginnen. I’m going in….

(klik op de foto’s voor het beste resultaat)

Ja, en daar zijn we weer. Als gezegd heb ik vanmorgen samen met mijn 50 mm lens wat geprobeerd wat op straat fotografie moet lijken. Aan de ene kant ben ik erg tevreden. Helemaal omdat Turkse mensen het niet zo leuk vinden om op de foto gezet te worden omdat ze het gewoon niet gewend zijn. Maar goed, als ik door mn foto’s kijk moet ik hiermee nog erg veel oefenen. Al is het alleen al de keuze of ik de foto omzet naar zwart wit of dat ik ze toch in kleur laat. Maar goed, ik vond het leuk om te doen. Samen met Selma heb ik zelfs wat mensen actief benaderd of ik ze mocht fotograferen. En het resultaat daar van was 50 – 50, dikke prima.

Toen we zo rond struinde kwamen we toch wel iets heel bijzonders tegen. Althans, wij vonden dat heel bijzonder. In heel Turkije zijn zwerfdieren toch echt een groot probleem. Ten eerste als je kijkt naar de enorme hoeveelheden. En ten tweede is het heel droevig als je kijkt hoe slecht die beestjes er aan toe zijn. Maar, in Şuhut is het zo fijn om te zien dat ze hier een positieve uitzondering zijn. Uiteraard zullen er meer plekken in Turkije zijn waar ze goed zorgen voor deze beestjes maar dat zie ik natuurlijk niet.
De beesten worden hier gevangen, ze krijgen de benodigde medische zorg, er wordt geboorte beperking toegepast en ze worden gechipt. Dit wordt allemaal gedaan door de Gemeente. Daarnaast worden de beesten goed verzorgd door de middenstand. Die geven de beesten eten en drinken. Echt geweldig om te zien dat ze hier echt hun hart op de juiste plek hebben.

Een neef van Selma is slager van beroep. En deze man heeft echt de lekkerste Sucuk die ik ooit heb gegeten. En naast ons gehakt, rundvlees en kip halen we hier graag ook die heerlijke Turkse worst. En naast een klein winkeltje in Down Town Suhut heeft hij samen met zijn zoon een enorme fabriek waar ze onder andere deze worsten draaien. Ik heb al een uitnodiging om ook daar eens een kijkje te nemen. Nu heb ik in Frankrijk recht tegenover een slachthuis gewerkt. En de geuren die daar uit kwamen… ik wil echt een kijken bij deze fabriek maar ik moet nog wel even wat moed verzamelen. Ik heb een paar fotootjes gemaakt van de slager, de trotsheid straalt gewoon van deze man af. Volkomen terecht!

Maar goed, toen ik voldoende foto’s had gemaakt en wij alle zaken die we moesten doen in Down Town Şuhut was het ook weer tijd om te lunchen. Dus op naar huis. Pffff, thuis aangekomen was het weer zo ver… het riool was weer verstopt. Dat wil zeggen, het hoofdriool. Maar precies voor ons huis zit een put en daar stroomt dan een heleboel ellende uit. De oorzaak is tweeledig. En de pijp is gewoon te dun voor het aantal aansluitingen wat er op zit. Maar het grootste probleem is dat de boeren in de omgeving een deel van hun mest het riool in laat lopen. Tja, en daar is het niet tegen bestand met alle gevolgen van dien. De straat weer blank, wij moeten weer bellen, weer ruzie maken met de gemeente want die schuift het af omdat we precies op de grens wonen van de gemeente (maar wij weten ondertussen precies op welke knoppen we moeten drukken en wie we moeten bellen). Dus dan komt de grote vrachtwagen uiteindelijk om het probleem weer op te lossen.
Het probleem is dat we niet te hard moeten schreeuwen want dan hebben we straks bonje met de gehele buurt. En daar heb ik ook niet zo veel zin in. Maar goed, de mensen van de gemeente zijn er ook zat van. Die zijn zich bewust dat er wat moet gebeuren. Dus ooit…..

Toen klaar? Neu…. toen we ons broodje aan het verorberen waren klapte tot overmaat van ramp ook nog de Electra er weer eens uit. In de buurt was er onweer, en dan weten we ondertussen wel hoe laat het is. Zoals je misschien weet hebben we ons dak vol gelegd met zonnepanelen. Omdat accu’s zo verschrikkelijk duur zijn en ons is verteld dat ze geen lange levensduur hebben, hebben we tot nu toe niet serieus gekeken naar een dergelijke oplossing. Als de Electra er dan weer eens uitklapt kunnen we ons zelf voorzien van stroom. En das ook wel wat waard. Misschien in de toekomst toch maar eens gaan bekijken.

Het was een druk dagje zei ik al. In de middag hadden we een bezoekje aan onze garage gepland. In juli gaan we naar Nederland en het plan is om dit met de auto te gaan doen. Nu moeten we in juli ook voor de apk keuring. Dus dat komt een beetje ongelukkig uit, maar dat is niet anders. Dus we hadden gepland om de auto gewoon even voor een algemene inspectie aan te bieden. De chef werkplaats vind mij zijn grote vriend, dus als wij komen krijgen wij altijd een VIP behandeling hahahaha. Nu ook, andere klanten moesten maar even wachten en wij werden gelijk geholpen. Alles was goed en met een litertje olie (je kan het maar beter bij je hebben) werden we weg gestuurd met de mededeling dat de auto tip top in orde was. Kortom, je snapt het wel… ondanks dat jullie niet gauw een auto zullen kopen bij dit bedrijf wil ik het toch van harte aanbevelen: Gürses Afyon

En toen ging de telefoon… Kenan zijn juf belde. Kenan was ondeugend geweest in de pauze. Hij had tijdens een spel één schoen van 2 verschillende kinderen in een plas water gegooid. Nu was hij niet de enige die baldadig was. Een ander kindje had zelfs een schoen tegen het hoofd gehad. We hoefde er verder niets mee, dit was meer een heads up.
Op zich waardeerde wij dit zeker. Maar nu moet je weten dat onze Kenan een boefje is en dat we dus al vaker op school moesten komen. Maar als je dan een gesprekje hebt blijkt dat de soep vaak niet zo heet gegeten te worden als dat die wordt opgediend. Maar goed, ik vind het niet zo erg als Kenan wat kattenkwaad uithaalt. Ook dat hoort bij opgroeien. Waar ik langzamerhand wel moeite mee heb is de manier van handelen van de school van Kenan. Tijdens de pauzes van de kinderen is er volgens hun eigen regeltjes altijd een leerkracht op het schoolplein. De laatste keer dat wij op school waren hebben we hier over gesproken. En, we hebben gelijk de proef op de som genomen. Samen met een leerkracht zijn wij op het schoolplein gaan kijken. En je voelt hem al aankomen…. heel veel kindjes maar geen toezicht. En volgens Kenan gebeurde dit regelmatig. Als hij een juf nodig heeft, kan hij er geen vinden. Vandaag hadden er dus weer wat incidenten plaats gevonden, en weer was er geen toezicht. Dus nu hebben we zelf maar even contact gezocht met het hogere echelon. Want ja, in goed vertrouwen stuur je je kind naar een school. En wij hebben er voor gekozen om Kenan naar een privé school te sturen. Je brengt er handen vol geld naar toe. En dat vind ik niet erg als ik dan ook maar waar voor mijn geld krijg. Maar langzamerhand groeit daar een twijfel. Kenan komt thuis met een blauwe plek op zn bil. Huh… ja, precies. Nou dat. Met al die ernstige berichten over kindermisbruik en zo gaan bij ons gelijk alle alarmbellen af. Wat blijkt achteraf, voor het schoolbord hangt een bakje waar de juf haar pennen in bewaard. Dat is een metalen bakje met redelijk scherpe punten. Gelukkig zijn die hoekpunten wel afgeschermd door een dopje. Toch? Nou…. normaal wel. Maar nu was er een dopje verdwenen. Kenan vind het leuk om als eerste klaar et zijn als ze een opdracht krijgen. EN met hem meerdere kindjes in de klas. Dus rennen naar de juf, Kenan krijgt een duw, komt precies met zn bil tegen die onbeschermde hoek. Ik heb die hoek gezien, dat doet zeer. Uiteraard heb ik de juf ter verantwoording geroepen (gelukkig spreekt ze engels) Haar antwoord? Ja ik wist wel dat die bescherm dop er af was. Ik heb het doorgegeven en daarmee was voor haar de kous af. Pfff ik ontplofte.
Maar goed, ik heb nu de toezeggen van de algemeen directeur dat ze dit incident (???) intern zullen gaan bespreken. En toen ik op zn Roland’s aangaf dat ik daar geen genoegen meer mee neem en dat ik minimaal op de hoogte gehouden wil worden van de stappen die de school gaat nemen om dit te voorkomen. Hahaha ik kreeg de indruk dat ik daar geen vrienden mee heb gemaakt. Jammer dan.

Man man man…. ik kookte van binnen. ” De gevaarlijkste plek op deze aarde? Kom tussen ons en onze zoon en je bent er…” en de mensen van de school waren er verdomd dicht bij. Maar goed, toen was ik ook niet aardig. Ik werd erg onaardig tegen Selma. Dat was gewoon niet lief van mij. Met alles wat er momenteel speelt, ik merk dat ik wat moeite krijg met mijn eigen emoties. Kan ze moeilijk een plekje geven. Soms ben ik ook net mens…. Maar goed, morgen weer een nieuwe dag. Mijn lieve Selma gaat met Kenan naar basketbal, zodat ik kan beginnen met grasmaaien en later F1 kijken. En verder maar weer eens kijken wat de dag gaat brengen. Goed lieve mensen, dan rest mij niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond.
Oh, en als het je gelukt is om helemaal tot het einde van dit verhaal te lezen… super, dank je wel. Doe mij dan een plezier en klik hier op het sterretje (naar het woord LIKE) te klikken, of laat even een kort bericht voor mij achter. Dan weet ik dat er in ieder geval één iemand mijn pennenstreken gelezen heeft. En het schijnt zo te zijn dat deze blog dan beter te vinden is op de zoekmachines zoals Google. Dank je wel voor de moeite.