Weer bijgekomen van het lezen van ons zéér uitgebreide vakantieverslag? Na ik mijn vingers even rust heb gegeven ben ik weer klaar voor het volgende verhaal. En natuurlijk neem ik jullie ook hier mee in ons volgende foto-avontuur, maar niet voordat ik jullie deelgenoot heb gemaakt in het feit dat ik een vrij ernstige vorm van acrofobie heb. Neu, het is niet besmettelijk. Het betekend ‘Hoogtevrees’

<sup>Hoogtevrees is de angst die iemand voor hoogten heeft. Deze angst bestaat in meer of mindere mate bij ieder mens. Indien de angst buitensporige vormen aanneemt, spreekt men van acrofobie, of altofobie. Acrofobie heeft veel gemeen met bathofobie, de vrees voor diepten. Beide fobieën houden verband met de vrees om te vallen.
Acrofobie is een specifieke fobie en kan net als de meeste van dergelijke fobieën vrij gemakkelijk worden behandeld door middel van gedragstherapie. Er zijn echter ook hardnekkige vormen bekend. Mensen die aan acrofobie lijden gaan ook wel eens in een flatgebouw wonen, en kunnen vaak gewend raken aan bepaalde hoge plekken, zoals een woning in een flatgebouw. De angst kan echter terugkomen nadat men langdurig geen blootstelling heeft gehad aan hoogtesituaties.
Er kan onderscheid worden gemaakt tussen verschillende soorten hoogtevrees.
* Cognitieve hoogtevrees wordt veroorzaakt door angstgedachten die gerelateerd zijn aan angst om te (kunnen of denken mogelijk te gaan ) springen of angst dat een constructie niet sterk genoeg is.
* Pure optische hoogtevrees kan al achter glas (zonder echte bijgedachten) paniek geven, wanneer men op een etage van een flat verkeert.
Veel soorten hoogtevrees zijn echter een mengvorm van cognitieve en optische hoogtevrees. Hoogtevrees kan optreden ten gevolge van overbelasting, bijvoorbeeld na een burn out of overspannenheid. Veelal blijft de hoogtevrees-gevoeligheid bestaan als de overbelasting weer is verdwenen (bron: © Wikipedia)</sup>

Nu ligt hier (voor Turkse begrippen) in de buurt een park genaamd “Ulubey Kanyonu” (Ulubey Canyon Nature Park) Een werkelijk prachtig natuurgebied waar je heerlijk kan wandelen. En ze hebben daar iets bijzonders, een glazen terras boven de Gorges. (Gorges – Kanyonu – Canyon, allemaal andere woorden voor Vallei) Goed, als een persoon die bij wijze van spreken al duizelig wordt als hij op een krant staat, is dat leuk om van een afstand te bekijken. Maar er op staan…..

Goed, wij in de auto en naar 2,5 uur rijden (ja, ik zei toch…. in de buurt voor Turkse begrippen) kwamen we daar aan. Eerst maar even wat drinken. Daar was een leuk restaurantje, dus daar maar even gaan zitten op het terras. Donders, wat was het warm. We kwamen er al snel achter dat een wandeltocht er die dag niet in zat. Het was zo warm dat het gewoon ongezond zou zijn.

Als je mij al even kent weet je dat ik in het verleden zo’n 5 jaar in Frankrijk heb gewoond. Toen wij in dat restaurantje zaten kwam er een groep mensen binnen en die gingen achter ons zitten. In die groep zaten ook 2 kleine kinderen. En we konden horen, omdat ze deel Frans spraken, of Turkse mensen die in Frankrijk wonen waren of dat ze gewoon Fransen op vakantie waren. Wij gokte op het eerste aangezien ze ook gewoon Turks spraken. Hoor ik ineens één van de kindjes tegen haar moeder zeggen: “Maman, regarde…. Père Noël” terwijl ze naar mij wees. 🤣🤣 (mama, kijk…. de kerstman). Nou, je kon mij wegdragen hahaha. Maar de moeder voelde zich nogal bezwaard en het kindje kreeg gelijk op de kop. Helemaal toen ze door had dat ik wat Frans sprak. (nou… Frans spreek…. Je parle français comme une vache espagnole. Google maar) Maar goed, om de situatie nog een beetje te redden vroeg ik in m’n beste Frans maar of dat meisje Rudolf ook had gezien. Niet? Nou, dan kan ik toch de Kerstman ook niet zijn. Na afscheid genomen te hebben van onze nieuwe Franse vrinden zijn we naar buiten gelopen.

Het eerste wat we zagen was een huis op de kop. Waarom? Tja, geen idee. Volgens Kenan: “gewoon, omdat het kan” Kenan wilde binnen wel een kijkje nemen. Pfff mij veel te warm, dus ga zelf maar. En daar ging hij, onze stoere fotograaf in de dop. Hij was ook zo weer buiten. “nah, het was een gewoon huis. Alleen hadden ze alles aan het plafond geplakt. Behalve een foto van Atatürk. Die hing gewoon. Maar het was wel lekker koel daar binnen”

Maar wat een prachtige, woeste natuur. Zo enorm, dan voel je je ineens weer erg klein. Ik kon er op de foto ook geen recht aan doen. Echt prachtig. Vele wandelpaden, de een wat meer dan de ander geschikt voor mensen die met een stok lopen. Maar boven alles…. veel te warm om te lopen. We waren hierheen gegaan in de hoop dat hier veel schaduw zou zijn. Maar helaas. Dus wandelen…. nee, we komen hier nog wel een keer terug als het wat minder warm is.

Na wat rond gescharreld te hebben, er waren uiteraard voldoende souvenir winkeltjes, zijn we richting het ‘Glazen Terras’ gelopen. Ik heb mezelf een schop onder mn achterste gegeven want nu ik er toch was…. Kenan wile ook maar Selma zei heel tactisch…. “laten jullie je fotospullen maar hier. Ik pas wel op de tassen….” (wie had er ook al weer last van hoogtevrees? hahaha) We moesten wel een kaartje kopen om er op te mogen. ₺15… (15 lira) Maar goed, das omgerekend € 0.50 dus dat was te overzien. Kenan en ik hebben elkaar eerst maar even een minuut of 5 moed in staan praten en toen moest het toch maar gebeuren…..

Samen, hand in hand, zo veel mogelijk over de randjes lopen of naast de railing… pffff, als ik er weer aan denk krijg ik weer last van klotsende oksels. Ik heb geprobeerd om door het glas wat foto’s te maken. Maar door de intense angst die ik voel is dat niet echt goed gelukt. Om enigzins een beeld te krijgen volgen hier de beste foto’s die ik heb gemaakt:

En hoe diep het was er onder? Nou, voor mijn gevoel wel 20 km. hahahaha. Maar wat waren we trots. We hebben het toch samen geflikt. Super trots waren we. Of ik het snel weer doe? Ik weet het niet. Zeg nooit nooit. Alles voor een goede foto laten we maar zeggen. En maar vaak door de camera kijken. Dan heb je net het gevoel dat je naar een foto keek….

Goed, en onder het mom van ‘nu we er toch zijn… we hadden een tip gekregen van een facebook dinnetje Lenny. Als we dan toch naar Ulubey Canyon Nature Park gingen was ‘Blaundus Antik Kenti’ ook zéker een aanrader (Blaundus Ancient City). Dit ligt op nog geen 20 minuten rijden, tenminste…. als je Google gewoon volgt hahaha. Maar we hebben het gevonden en het was zéker de moeite waard. Je ziet dat ze hier nog heel druk bezig zijn met de opgravingen. En omdat dit nog niet klaar is is dit ook nog niet echt bekend bij het grote publiek. Dus we waren hier helemaal alleen. En…. het was nog schoon. Geen vuilnis, geen graffiti, gewoon zoals het hoort. Dus we hebben hier heerlijk rond kunnen wandelen. En ondanks de warmte heb ik hier best mooie foto’s kunnen maken, al zeg ik het zelf…. 😜
_{Hieronder volgt de serie die ik heb gemaakt. Klik wel even op de foto’s voor het beste resultaat.}

En als echte Assenaar zagen we natuurlijk direct de historische diefstal…. De TT is van Assen hahahahaha. Kenan: “Kijk papa, ze hadden vroeger hier ook de TT” Ons mannetje heeft wat nieuws bedacht. Fotograaf worden is wel leuk maar soms ook erg vermoeiend. Je moet zo veel lopen en soms klimmen en klauteren. Je kan beter model worden. Dan kan je rustig zitten terwijl de fotograaf wel een beetje rond rent hahahaha. Ach mannetje…. groei nou maar eerst eens op in de veilige omgeving van papa en mama. Blijf dromen en wat je later ook gaat doen…. wees gelukkig.

Tja, en verder hebben we weinig anders gedaan dan overleven. Want donders, wat was het warm. Was? Neu… is het warm. We zitten dus gewoon de hele dag binnen en wachten tot een uur of 5. Dan begint de temperatuur weer wat te zakken en kunnen we er over nadenken of we naar buiten willen. Want op zich is de warmte niet heel erg. Maar de luchtvochtigheid is on-turks hoog en daarbij staat er geen zuchtje wind. (windkracht < 1) Af en toe moeten we wel boodschappen doen. Dus dan moet je er wel uit. Maar als je dan in de buurt komt van mn schoonzus…. dan moet je natuurlijk even baby knuffelen

En diegene die ook mijn Facebook volgt had het al gelezen…. Zaterdag werden wij ineens onaangenaam verrast door weer de graafploeg die eerder hier de boel flink kapot had gemaakt bij de aanleg van het gas. Of we even het hek wilde open maken zodat ze met hun graafmachine naar binnen konden rijden. Ze moesten namelijk voor veiligheid een laagje beton storten rond onze gas-aansluiting. Nu heb ik natuurlijk geen problemen met veiligheid. Wat moet gebeuren, dat moet gebeuren. Maar door schade en schande wijs geworden…. wij wilde deze ploeg eigenlijk niet meer op ons land. En de graafmachine al helemaal niet. Deze mensen hebben voor minimaal ₺ 10.000 (ongeveer € 350) aan schade veroorzaakt. En dan heb ik het nog niet eens over de kwaliteit van hun werk en de netheid waarmee ze werken en hun werk achter laten. Ze bleven maar doorzeuren dat ze op ons land wilde. Nou geloof mij, in een record tijd liep dit gierend uit de hand. Het is dat Selma tussen beide sprong maar ik had die vent letterlijk achter zijn graafmachine getrokken om hem vervolgens ergens in een veld te parkeren. Ik heb er nog nooit op gereden, dus ik denk dat ik het wel kan. Als dit mannetje het kan…. nou ja, je snapt wat ik bedoel.

Pffff het is veel te warm maar als ik er aan terug denk wordt ik weer boos. Goed, Selma heeft ongeveer alle nummers gebeld die ze had die ook maar zijdelings te maken had met deze ploeg prutsers. Gevolg, excuses en toen kon het ineens wel. Maar goed, geloof mij…. er volgt nog een gepeperde brief naar het gas bedrijf met een goede schade claim. Ook al weten we de uitkomst er van wel, het gaat om ons gevoel.

Goed lieve mensen, vanmiddag met Kenan weer naar de tandarts. Ons mannetje heeft nog een gaatje wat gevuld moet worden. Daarnaast heeft hij nogal wat last van tandsteen. En de tandarts wil dat ook graag even weg halen om problemen te voorkomen. Nou, hij heeft nog geen tandarts trauma. Ik ben benieuwd hoe dan vanmiddag gaat.
En voor de rest zien we wel wat de week ons gaat brengen. Vrijdag en zaterdag beloven ze ons een wat gematigder temperatuur (tussen de 28 en de 30) maar volgende week knallen we weer vrolijk door de 35, richting de 40. Dus veel spectaculaire zaken hoef je momenteel niet van ons te verwachten. Maar goed, ons kennende…. je weet maar nooit. Dus stay tuned voor ons volgende avontuur.