En toen was het al weer september. Waar ik lees dat er Nederland een aangename nazomer heerst blijft het hier in Şuhut toch best war met temperaturen ruim boven de 30 graden. Echter, als ik de Nederlandse buienradar app mag geloven krijgen we morgen eindelijk weer wat regen. De lokale çiftçi zijn er blij mee.

Wat hebben wij allemaal uitgespookt in de afgelopen week. Nou, laat ik beginnen met het feit dat de soap over het terug leveren van de door ons opgewekte stroom middels onze zonnepanelen weer een nieuw hoofdstuk is ingegaan.
Selma regelt heel erg veel op administratief gebied. Gewoon omdat het makkelijker is. Ten eerste omdat zij de taal goed machtig is maar vooral ook omdat zij in het bezit is van een Turks paspoort. En daardoor gaat het allemaal wat makkelijker. Dus maandag was ze in gesprek met de leverancier van onze zonnepanelen. Op het eerste gezicht was dit een heel fijn bedrijf om mee samen te werken. Waarom? Een van hun usp’s was het feit dat zij na dat ze alles hadden geïnstalleerd ook alle administratieve rompslomp voor ons zouden regelen. We moesten een machtiging af geven en dan zouden zij alles aanvragen. Zoals je merkt… ik praat vooral in de verleden tijd…

Nu waren ze er wel maar alleen maar poederblussers. En aangezien het gaat om een elektrische installatie zit ik daar niet op te wachten. Tijdens mijn BHV opleidingen heb ik geleerd dat het blussen van een elektrische brand beter niet gedaan kom worden met een poeder blusser aangezien je complete elektrische installatie dan kapot zou zijn. En het blijft dan niet alleen bij het te blussen geheel. Maar alles in je hele huis is dan kapot. Gelukkig zijn ze hier niet zo heel duur en niemand verplicht mij om dat ding ook daadwerkelijk te gebruiken. Omdat ik toch echt een vergunning wil hebben om terug te leveren hebben we dus maar zo’n ding gekocht.
We moesten toen de officiële factuur opsturen naar onze leverancier. Omdat we toch een vervelend onderbuik gevoel hadden gekregen hebben we er even achteraan gebeld. De eigenaar van de leverancier gaf aan dat dit helemaal goed was, dus we hoefde verder niets meer te doen. Maar kort daarna kregen we contact met de administrateur van onze leverancier en die had toch een ander verhaal. Hij gaf aan dat elk brandweerkorps in elke regio andere regels hadden en dat hij contact zou zoeken met de brandweer in Şuhut. Toen Selma doorvroeg wat we daar bij moesten verwachten kon hij geen fatsoenlijk antwoord geven. Mijn eigen pitbull Selma bedacht zich niet en belde de lokale brandweer. Wat er toen gebeurde…. ze kreeg te horen dat er een officier hier ter plaatse zou komen om te schouwen. Tevens zou hij de totale oppervlakte berekenen en dan zou hij terug gaan naar de kazerne. Hij zou dan een rapport opstellen met daarin de veranderingen die wij moeten laten aanbrengen in ons huis. Euh…. veranderingen? Waar moeten we dan aan denken? Nou, het kan zijn dat onze brandblusser voldoende is. Maar het kan ook zo zijn dat we nooduitgangen moeten creëren, brandblusinstallaties moeten aanleggen etc etc etc.

Geloof mij…. toen ontplofte er iets bij mn meisje. Gelijk de eigenaar gebeld en die even heel duidelijk laten weten wat zij van hem vind. Na hij voortdurend het zelfde verhaaltje bleef afsteken en gewoon niet naar Selma luisterde werd ze zo boos dat er zelfs tranen van boosheid aan te pas kwamen. Dat was voor mij de que om op te treden. Dit ging voor mij toch echt te ver. Ik heb hem direct gebeld, en eerst maar eens in onvervalst Drents hem laten weten wat ik van hem vind. En nee, natuurlijk snapt hij dat niet. Maar geloof mij, the tone of voice vertelde hem voldoende. Daarna heb ik hem in mijn steenkolen Turks verteld dat ik woensdag me liefde 5,5 uur in de auto zou rijden en dat hij er maar voor moet zorgen dat hij op kantoor is. “Ja maar ik weet niet waar ik ben op woensdag” Ik heb heel duidelijk gemaakt (ja, in mijn steenkolen Turks, ik wordt hier nog eens goed in) dat dat niet mijn probleem is. Ik neem mijn koffer mee en ik ga mijn intrek nemen in zijn kantoor tot ik hem in de ogen kon kijken. Prima, ik moest ’s morgens maar even bellen en dan zou hij weten waar hij was. (ik merk dat ik weer opgefokt raak nu ik dit hier opschrijf). Niemand maakt mijn meisje zo boos dat ze in tranen uitbarst. Dan heb je wat aan mij uit te leggen….

Onze lieve vrienden Nevzat en Monique wonen niet zo heel er rijden van de plek waar de leverancier zit. Dus hebben we hen gebeld en afgesproken dat we na ons bezoek bij de leverancier bij hun zouden gaan slapen. Woensdagochtend, messen geslepen, op tijd de auto in gestapt en op weg….
Hahahaha en ik had mezelf zo opgenaaid dat ik een ietsie pietsie te hard reed…. gevolg ₺ 950 oepsie. Nou ja, eigen schuld, dikke bult.
Na dat we hadden gebeld, en hij nogmaals probeerde om onder het gesprek uit te komen kregen we te horen waar hij was. Toen we er waren kreeg hij de eerste shock. In Turkije is het gewoon dat je iemand welkom heet én dat je vraagt hoe het gaat (Nasılsın) Normaal zeg je dan van goed en hoe ist met jou? Alleen kwam ik redelijk snel tot de essentie van ons bezoek. Dus ik gaf als antwoord op zijn vraag Nasılsın dat het helemaal niet goed ging. Na een uur praten hadden Selma en ik het idee dat het kwartje eindelijk viel. “Nee is ook een antwoord” of “de update is dat er geen update is”, op dat niveau kwamen we dus terecht. Eerst bleef hij hangen in het feit dat elke provincie zijn eigen regels heeft. Toen ik hem vroeg of wij de eerste klanten waren buiten zijn eigen provincie groeide hij van trots. Toen moest ik horen waar hij allemaal zaken deed. Hierop stelde ik de vraag als hij al vaker buiten zijn eigen district zaken had gedaan, wist hij dus ook dat er in elk district andere regels waren. En als afsluiter vroeg ik hem waarom hij dan niet proactief contact had gezocht met de partijen die hier wat over te zeggen hebben. Toen kon hij niet anders dan mij gelijk geven en vanaf dat moment werd het gesprek eindelijk constructief. Hij zou zijn leven beteren. Het feit dat hij het zo druk heeft is niet ons probleem, dat ziet hij ook wel in. Hij gaat de zaken met de brandweer regelen. Nou, we zijn benieuwd…. We hebben een hand gegeven en met gillende bandje weer weg.

Na een uurtje sturen kwamen we aan in Didim alwaar Nevzat en Monique een heerlijk plekje hebben. Eerst lekker bij gekletst. Lekker gezwommen in hun zwembad. In de avond opzoek naar een leuke plek voor een sunset shoot op het strand maar helaas… laten we het er op houden dat het te gezellig was want toen we eindelijk op het strand stonden hoorden we de zon al sissen in de zee.
Nog even doorgereden naar het centrum. Over de markt geslenterd, daarna over de boulevard gelopen…. kortom, wij hadden écht een vakantie gevoel.

Na een heerlijke verkwikkende nachtrust en een heerlijk ontbijt zijn we ‘rustig’ richting Şuhut gaan rijden. En wat denk je…. werden we gebeld door de eigenaar van het zonnepanelen bedrijf. Hij had geprobeerd om contact te krijgen met de brandweer maar dat was hem niet gelukt. Het lijkt er bijna op dat ons gesprek succesvol is geweest.

Lijkt….. want vanmorgen 07:37 uur kreeg ik een appje van de eigenaar van het zonnepanelen bedrijf. Of wij nog in de buurt waren want dan konden we zelf even een stapel papieren mee nemen om deze zelf in te leveren bij de brandweer. Zucht. Nee, vriend, we zijn al weer thuis. Nu kon ik wel weer boos worden maar daar kom je ook niet ver mee. Dus hij heeft de betreffende papieren maar gemaild, wij hebben ze geprint en vanmiddag hebben we ze gelijk maar ingeleverd bij de brandweer. Nu maar weer afwachten…. Ach, ooit….

Goed lieve mensen, het is weer een F1 weekend. Dus lekker Formule1 kijken en wachten tot de beloofde regen valt hihihihi. En dan rest mij niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond.