Pffff, al die oorlogen…. wat een ellende. Wat moet je nog geloven. De media maakt er ook een geweldig circus van en samen met alle propaganda van de strijdende partijen zorgen ze ervoor dat wij als goedwillende burger niet meer weten wat er nu werkelijk speelt. En wat ik op mijn facebook profiel al schreef…. ik ga er op mijn socials geen woorden meer aan vuil maken. Ik heb mijn ideeën en daar laat ik het voorlopig bij.

Goed, maar hoe gaat het met ons. Nou, wel goed eigenlijk. Alle projectjes zijn afgerond en zelf het zonnepanelen debacle lijkt nu in een afrondende fase nu wij zelf stevig het stuur in handen hebben genomen. Selma was een periode opzoek naar een zinvolle invulling van haar dagen. Ze wilde graag een bijbaan, maar dan wel parttime, maximaal 24 uur per week, uren graag zelf in te delen, geen outbound, geen koude verkoop, financieel is niet de grootste motivator maar ze gaat niet voor niets aan het werk, en ze wil graag thuis werken. Verder heeft ze weinig wensen 😉 Om verschillende redenen heeft ze deze wens even op de lange baan geschoven. En ik? Ik ben nog steeds lekker aan het fotograferen.

Diegene die mij al langere tijd volgen weten dat ik sinds mijn 50ste levensjaar volledig ben afgekeurd. Dus ik hoef niet meer te werken. Nu ik er aan terug denk, dat is niet de eerste keer dat ik volledig ben afgekeurd. Ik ben beroeps militair geweest. In die periode heb ik mijn eerste hernia opgelopen. En na ik ben geopereerd moest ik de dienst uit en kreeg ik de stempel ‘volledig afgekeurd’ Natuurlijk, dat klinkt leuk. Een eeuwig durende, volledig betaalde vakantie. Maar geloof mij, na een maandje was ik er wel klaar mee. Ik ben gaan zoeken en na enige tijd was ik weer volle bak aan het werk. Wel met aanhoudende klachten maar thuiszitten vond ik erger dan de pijn die ik ondervond.
Nu ben ik dus al weer zo’n 5 jaar volledig afgekeurd. Toen ik het officieel te horen kreeg dat ik nooit meer hoefde te werken overviel mij een heel dubbel gevoel. Blij dat er voor mij en mijn gezin een vangnet was. Financieel hadden (en hebben) we niets te klagen. Maar er overviel mij ook iets wat ik nog nooit had gevoelt…. De maatschappij vertelde mij dat er op de arbeidsmarkt geen plek meer is. En geloof me, dat besef kwam even heel hard en heftig binnen. Ik was nog maar 50…. ik moet toch nog minimaal 15 tot 20 jaar werken. Wat moet ik nu doen….. Wat moet ik….. Wat…. Zo, ik was ff flink de weg kwijt. In mijn leven heb ik altijd gewerkt. Een hobby? Daar had ik helemaal geen tijd voor. Ja, ik reed motor. Maar door de diverse lichamelijke klachten ging dat gewoon niet meer. Dus, op mn 50ste achter de geraniums zitten. Was dat mijn toekomst? Moest ik maar een goede stoel zoeken en voor het raam gaan zitten, kijken naar de wereld die aan mij voorbij gleed. Wachten tot het mijn tijd was?

Nee, dat ging mij niet gebeuren. In die periode probeerde ik ook weer eens wat te doen aan mijn overgewicht. Omdat ik thuis kwam te zitten groeide ik nog verder dicht. Die 200 kg grens kwam heel dicht bij en met mijn lengte van 179 cm was dat best levensgevaarlijk. Ik was sinds een paar jaar vader van een fantastische zoon. Is dat het beeld wat ik bij mijn zoon achter wilde laten? Zijn vader die niet eens naar het einde van de straat kon lopen? Nee, dat wilde ik niet. Ik ging het roer omgooien. Ik was er klaar mee. Ik ging serieus werk maken van afvallen, inclusief een maag verkleining operatie. Nu ik daar op terug kijk…. ondanks dat het voor mijn gezondheid wel een hele goede beslissing was, weet ik oprecht niet of ik er al wel klaar voor was. Was het geen vlucht? Een vlucht voor mijn gedachten, voor mijn gevoelens…. ik was al ‘over de helft’.
Toen ik door de operatie in no-time heel erg veel af viel was dat ‘project’ al weer klaar. Het doembeeld van die stoel kwam weer voorbij…. Dus ik had een nieuwe passie gevonden. Wandelen en sporten op de sportschool. Maar goed, ik leefde mijn hele leven al volgens het ‘alles of niets’ principe. Dus als ik naar de sportschool ga, ga ik niet 2 a 3 keer per week… nee, ik ga 6 dagen in de week. Waarom geen 7? Omdat de sportschool de 7de dag gesloten was. Wandelen? Yup, elke dag een stuk lopen. In het begin een half uurtje maar na enige tijd liep ik gemiddeld 10 a 15 km. Soms liep ik zo ver dat ik fysiek niet meer terug kon. Dan belde ik Selma en die haalde mij dan op.
Alleen ben ik niet voor een paar zweetvoeten volledig afgekeurd. Dus op een gegeven moment protesteerde mijn lijf zo hard, dat ik weer helemaal moest stoppen met sporten.

In de periode van de maagverkleiningsoperatie moest ik ook een begeleidingstraject doorlopen. Naast bijvoorbeeld regelmatige gesprekken met een diëtist en een beweegprogramma onder begeleiding van een team fysiotherapeuten moest ik ook gesprekken hebben met een psycholoog. Na één gesprek gaf ze mij het advies om naar een andere psycholoog te gaan. (achteraf bleek dat dit ook geen echte psycholoog was, maar iemand die speciaal bezig is met de begeleiding van mensen die in dit traject zitten) Omdat ik naast het afval traject ook rond liep met problemen van mijn afkeuring bleek ik behoefte te hebben aan een wat intensievere begeleiding volgens haar.
Dus een afspraak gemaakt met een psycholoog (en dit keer een echte 😉). Het eerste gesprek verliep zoals ik verwachte. Het was een dame op geitenwollen sokken die vragen stelde waarvan ik dacht ‘wat heeft dit er allemaal mee te maken’ Op drie kwart van het gesprek was ik er wel klaar mee. En ik denk dat ik dat ook liet merken. Want toen ze de verandering in mijn gedrag bemerkte benoemde ze dat in mijn taal. En toen hadden we een connectie. De inhoud van de gesprekken houd ik nog maar even voor mezelf maar één ding wil ik wel delen aangezien dat feilloos past bij het bovenstaande én bij mijn huidige gevoel.

Op een gegeven moment gaf ze aan dat ik moest ontmoeten…. Okay, wie moet ik gaan ontmoeten dan? ‘Nee Roland, ik zei dat je moet ‘ont-moeten’ Met andere woorden, stoppen met ‘moeten’
Daar moest ik even op kauwen. “Als ik moet plassen, moet ik toch naar de wc…. toch?”
Zo, touché dacht ik. Maar toen zei ze “Waar staat dat dan? Waar staat dat jij naar de wc moet als je moet plassen?” Euhm…. nu ging dit gesprek toch wel een bijzondere kant op vond ik. “Maar als ik niet naar de wc ga als ik moet plassen, dan wordt het een vieze bende” Ik vond dit echt een heel raar gesprek worden omdat ik nog niet echt begreep wat ze bedoelde. “Nou Roland, dat het een bende wordt, daarin heb je gelijk. Maar dat is de consequentie. Dat is niet de reden van het ‘moeten'”
Nog een poging van mijn kant…. “Maar ik moet adem halen, anders ga ik dood” al voelde ik aan alles dat ik dit vast ook verkeerd zag. “Nee Roland, dood gaan is de consequentie”
De moraal van het verhaal…. ik moest leren dat ik in een fase van mijn leven ben gekomen dat niets meer moet. En daarnaast gaf ze mij als advies mee dat ik een hobby moest zoeken. Een zinvolle invulling van mijn dagen anders duren die dagen erg lang.

Ondanks dat ik heel goed begon te begrijpen wat ze bedoelde raakte ik in paniek. Ik was als oud militair gewend dat er voor mij gedacht werd. Ook in mijn werkzame leven kreeg ik duidelijke kaders mee waarbinnen ik kon acteren. En werd mij langzaam maar zeker duidelijk dat alle kaders in mijn leven weg waren. En daar had ik het best heel moeilijk mee. En houd dit punt even in gedachte want ik denk dat ik daar zo nog een keer op terug kom….

Ik sla even een klein stukje over qua tijd. Ondertussen zijn we verhuisd van Assen naar Gieterveen en hebben we daar de boel mooi op orde. En toen…. en toen weer niets. Weer bevloog het me. En als ik er nu achteraf op terug kijk wordt het mij steeds meer helder dat ik dan mogelijk mijn probleem wel in beeld kreeg, een oplossing had ik nog niet. Ineens wist ik het…. we gaan verhuizen. We gaan verhuizen naar Turkije. Iets wat Selma en ik wel vaker hadden besproken. Nu was de gehele situatie in de wereld zo anders, ik hoefde Selma niet meer over te halen.
Dus we gingen. De frequente lezer van mijn verhalen hoef ik niet te vertellen dat ik ineens weer een doel had. Verhuizen, landen in Turkije, een huis bouwen, projecten afronden, tussendoor foto’s maken. Kortom, ik had het druk genoeg om vooral niet over mezelf te hoeven na te denken.

En toen was de cirkel rond. Ik kom nu langzaam weer in de zelfde fase van mn leven waarin ik denk van ‘en nu…?’ Alle projecten zijn afgerond, we hebben de boel aardig voor elkaar. Natuurlijk, we hebben altijd wensen, maar niet wat urgent is, niets wat moet (wat een rot woord is dat toch ook). Dus weer in een periode van mn leven waarin ik her-ontdek dat ik niets moet, dat ik geen kaders heb (zie, daar zijn ze weer 😉) En wat nu? Want ik merk dat door dit gevoel ik de motivatie voor alles verlies. Ik dwing mezelf om te gaan fotograferen omdat ik mijn woord (en mn geld) heb gegeven om deel te nemen aan bepaalde fotoprojecten…. Toch weer die stoel achter de geraniums?

Verdorie…. wat mankeert mij? Ik heb alles wat mn hartje begeert. Ik woon in een prachtig huis in een prachtige omgeving, samen met mijn gezin. En toch voel ik me niet fijn. En nu weet ik wel, niet elke vraag heeft een antwoord. Nu zat ik te luisteren naar de radio en daar hadden ze tijdens zo kletspraat programma over ‘midlife crisis’ Ik heb niet geluisterd naar het gehele gesprek, dus ik weet niet in welke context dit genoemd werd maar iets in mij deed mij eens aan mijn grote vriend Google te vragen wat dat nu eigenlijk is… ‘midlife crisis bij een man’

Een midlifecrisis gaat gepaard met periodes van onrust, onvrede en een drang om veranderingen door te voeren in vaste patronen van werk, relatie en levensstijl. Je kunt een midlife crisis herkennen aan: Het ontwikkelen van een nieuw levensdoel.
Zo zijn mannen die in een midlife crisis zitten vaak emotioneel minder stabiel en willen ze grote veranderingen doorvoeren. Ook kijkt een man in een midlifecrisis terug op zijn leven en kan hij zich afvragen of hij zijn ambities wel heeft waargemaakt. Dit kan leiden tot onzekerheid.
* Verwaarlozing van persoonlijke hygiëne.
* Sterke veranderingen in slaapgewoonten.
* Gewichtsverlies of -toename.
* Doelloosheid en onzekerheid
* Veranderingen in energieniveau, gaande van meer rusteloosheid tot ongewone vermoeidheid
* Uitgesproken veranderingen in de stemming, zoals toegenomen woede, prikkelbaarheid, droefheid of angst.

Jeutje…. een feest van herkenning. Nou ja… een feest. Het lijkt verdomd veel op de zaken waar ik de afgelopen jaren tegen aan loop. En het vervelende is dat er nergens staat wat je moet doen om het over te laten gaan. Ja, het ondergaan en er over praten met bijvoorbeeld je partner. De wens om een operatie te ondergaan om mijn mini gastric bypass om te laten zetten naar een gewone gastric bypass…. zou de oorzaak ook hierin te vinden zijn. Natuurlijk, de zuurbrand aanvallen zijn verschrikkelijk. Maar zijn ze zo erg en zo frequent dat dit een operatie legitimeert? Vroeger was ik iemand die als ik sliep, dan kon je het huis rond mij afbreken en ik hoorde niets. Nu is het zo, dat als er buiten een blaadje van de boom valt ben ik klaar wakker. Uiteindelijk val ik dan wel weer in slaap, maar als ik dan ’s morgens weer wakker wordt ben ik me toch een partij brak. En mn humeur, waar Selma mij vroeger roemde om mijn eindeloze geduld heb ik de laatste jaren een redelijk kort lontje en dat lontje wordt steeds korter. Al moet ik zeggen, dat sinds ik dat voor mezelf helder heb (over dat lontje) dat ik hier bewust mee bezig ben. Dus dat ik echt probeer om dat lontje weer wat langer te maken al merk ik wel dat me dat heel erg veel energie kost.

Wouw, het is ineens weer een heel verhaal geworden. Vannacht bedacht ik een onderwerp voor deze blog. En dat was het getal 50. En dan begin ik met mn verhaal te schrijven en dan schrijft het verhaal zich eigenlijk vanzelf. Ik ben wel nieuwsgierig of er onder mijn lezers mannen zijn die bovenstaande herkennen en hoe ze hier mee om zijn gegaan. En dan bedoel ik niet door een Harley te kopen, een Ferrari aan te schaffen of een minnares te nemen.

Goed, morgen feest! Dan krijgen we visite uit Gieterveen. Een oud-klasgenoot van Kenan komt samen met zijn moeder een week logeren. We gaan ze halen van het vliegveld en dan gaan we ze ons leven laten zien hier in Turkije. We hebben er echt zin in. Dus vanmiddag nog even de laatste boodschappen doen, het huis aan de kant maken en zijn we klaar voor ons bezoek.
Goed lieve mensen, dan rest mij niets anders dan te schrijven wat ik altijd schrijf….. voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op. En niet vergeten, gebruik je verstand en blijf gezond.