Soms vraag ik me af of ik Kenan wel goed voorbereid op de echte wereld. Wij leren hem dat je je aan afspraken houdt. Dat als je iets belooft, je het ook nakomt. Maar de werkelijkheid blijkt vaak anders te zijn, zeker als het aan zijn school ligt.

Kenan heeft meegedaan aan een belangrijke test voor een beurs. Een spannende aangelegenheid, voor hem en voor ons. De belofte was helder: de uitslag zou vandaag bekend worden. Maar wat blijkt? De school heeft plotseling een ander idee. “Waarschijnlijk morgen.” Waarschijnlijk! Alsof het om de weersvoorspelling gaat en niet om iets waar kinderen en ouders met spanning op wachten.

En dan komt mijn zoon thuis, zijn wenkbrauwen gefronst, zijn stem vol oprechte verbazing: “Papa, ik moet me toch aan afspraken houden? Moet school dat dan niet ook?”

Tja, wat zeg je dan? Dat sommige regels alleen gelden voor kinderen en niet voor volwassenen? Dat sommige instanties zichzelf vrijstellen van fatsoenlijke omgangsvormen? Dat een woord slechts zo veel waard is als de moeite die het kost om het uit te spreken?

Ik kan er met mijn hoofd niet bij. We verwachten van onze kinderen respect, discipline, verantwoordelijkheid en eerlijkheid. Maar hoe leren ze dat als de autoriteiten waar ze op moeten vertrouwen zich gedragen als draaikolken van onbetrouwbaarheid?

Je kunt niet van een kind eisen dat het zijn huiswerk op tijd inlevert en tegelijkertijd als school zélf de regels van fatsoen en verantwoordelijkheid aan je laars lapt. Een afspraak is een afspraak. Maar blijkbaar alleen zolang het uitkomt.

Morgen dan maar. Of overmorgen. Of, ach, wie zal het zeggen?