Een blik over het hek
In mijn tuin, omringd door de geur van de Turkse aarde, hoor ik mijn kippen zachtjes tokken. Het voelt als een klein stukje paradijs, maar soms betrap ik mezelf erop dat ik over het hek gluur. Daar ligt misschien wel dat perfecte gazon: strakker, groener, en vrij van onkruid. Waarom doen we dat toch? Waarom lijkt ‘meer’ altijd beter? Het lijkt wel alsof de mensheid collectief in een marketingtruc is getrapt: “Alles kan beter, als je maar harder probeert.” Maar wat winnen we daar nu echt mee?

De drang naar ‘meer’
We zijn meesters in het najagen van schijncontrole. Sociale media hebben dat verlangen alleen maar versterkt. Met een enkele swipe zien we perfect gestylede woonkamers, succesvolle carrières, en ogenschijnlijk zorgeloze levens. Het beeld dat we van anderen zien, is een zorgvuldig gecureerde illusie, maar onze hersenen herkennen dat verschil niet altijd.

Uit onderzoek blijkt dat hoe meer tijd we online doorbrengen, hoe ongelukkiger we worden. Psychologen spreken over de paradox van keuzevrijheid: meer opties leiden vaak tot minder tevredenheid. Stel je eens voor dat je een menu krijgt met drie keuzes. Je kiest één, en klaar. Maar wat als het menu honderd opties bevat? Dan blijft altijd die knagende vraag: “Had ik iets beters kunnen kiezen?” De angst om het perfecte te missen is verlammend.

Het verleden romantiseren
Hier in Turkije, waar traditie en moderniteit elkaar kruisen, zie ik de spanning tussen nostalgie en vooruitgang. Mensen verlangen soms terug naar eenvoudiger tijden. Ook ik denk wel eens met weemoed aan het Nederland van mijn jeugd, met zijn brommers en eindeloze zomervakanties. Maar zelfs dat is een gefilterde herinnering. Nostalgie vervormt ons beeld van het verleden. Het maakt de weg vrij voor vergelijkingen die eigenlijk oneerlijk zijn. Want hoe ‘groen’ was dat gras nu echt?

De illusie van controle
We houden graag vast aan het idee dat we ons leven volledig in de hand hebben. Technologie versterkt dat idee. Met een druk op de knop bestellen we eten, boeken we vakanties, of vinden we nieuwe vrienden. Het lijkt alsof we alles kunnen regelen, maar dat is een gevaarlijke illusie. De realiteit is dat veel factoren buiten onze macht liggen: het weer, de wereldeconomie, de gevoelens van anderen. Toch blijven we streven naar een ongrijpbaar ideaal van ‘controle’.

Hier in Turkije is mijn leven allesbehalve gecontroleerd. Een stroomstoring op een drukke dag, een onverwachte hagelbui in de zomer: het zijn herinneringen aan hoe kwetsbaar we zijn. En misschien is dat juist goed. Het dwingt me om het los te laten, om het hier en nu te waarderen.

Kiezen voor tevredenheid
Misschien zit de sleutel in het accepteren dat ‘genoeg’ niet perfect hoeft te zijn. Het echte geluk schuilt niet in dat groene gras van de buren, maar in hoe we ons eigen veld bewerken. Mijn gazon, met zijn kippen en onkruid, is misschien niet Pinterest-waardig, maar het is wel van mij. Hier voel ik me thuis, ondanks de imperfecties.

Laat de illusie van controle varen, en koester wat je hebt. Want wie altijd over het hek kijkt, mist misschien wel het mooiste wat er is: de plek waar je nu bent.

De laatste vraag
Als het gras bij de buren altijd groener lijkt, misschien is het dan tijd om de ogen te sluiten en te voelen: hoe zacht is het gras onder je eigen voeten?